Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg ik nogal een tegenslag te verwerken: ik raakte uit balans en zat behoorlijk met mezelf in de knoop. De paniek sloeg me om de keel: ik zou moeder worden, dit kon helemaal niet, ik moest het snel op een rijtje krijgen in mijn hoofd! Het boek ‘perfecte moeders bestaan niet’ hielp me hier een handje bij. Vandaag vertel ik daar meer over! Lees je mee?
Onzekerheden en angsten tijdens zwangerschap
Tijdens mijn zwangerschap had ik ineens met een hele grote onzekerheid te maken. Ik was mijn baan kwijtgeraakt en vroeg me af of dit allemaal nog wel goed kwam. Wie ging mij nou aannemen met mijn dikke buik? Hoe ging ik de kosten ophoesten die er, samen met de baby, aankwamen? Ik was altijd financieel onafhankelijk en kon maar moeilijk accepteren dat ik nu met Erik om tafel moest als het tegen zou gaan zitten. Ik zag het behoorlijk somber in. Het voelde als falen: wij hadden de keuze gemaakt om aan een kindje te beginnen, ik raakte zwanger, het geluk was ons gegund. We zouden dit kindje verwelkomen in een gespreid bedje: we hadden allebei werk en ons huis was helemaal opgeknapt voordat we erin waren gaan wonen. We hadden een nieuwe auto gekocht en ik had echt het gevoel dat we ‘het voor elkaar hadden‘. Daarbij kwam dat rond de 15e week van de zwangerschap mijn moeder kantje boord op de I.C. heeft gelegen. Hier ga ik niet verder over uitwijden, maar de angst om haar kwijt te raken was behoorlijk aanwezig. Ik had een kind in mijn buik en dan zou ik mijn moeder zometeen weg kunnen brengen. Alle stress werd me echt teveel en ik stortte langzamerhand in. Ik wilde het alleen naar de buitenwereld nog niet toegeven.
Geen roze wolk tijdens zwangerschap
Al met al piekerde ik me suf, maar ik wist niet goed hoe ik dat kon verminderen. Ik had wel hele goede dagen er tussen, dan genoot ik wel van mijn zwangerschap. Maar de slechte dagen waren heel zwaar, dan huilde ik veel en had ik heel veel last van schuldgevoelens. Het liefst was ik gewoon thuis, op de bank, series kijken of lezen. Ik ontving het eerste nummer van WIJ, het gratis blad dat is gekoppeld aan de ZwangerBox. Daarin stond een advertentie die me aansprak. Het ging over het boek Perfecte moeders bestaan niet, geschreven door Diana Koster*. Er stond bij dat dit een soort zelfhulpboek was met tips, opdrachten en ervaringsverhalen om je inzicht te geven in je eigen gedachten en gedrag en te weten dat je niet de enige bent die de roze wolk mist. Ik bestelde het boek direct en had het de volgende dag in huis. Ik moet erbij zeggen dat ik wel hulp heb gehad van de verloskundige, huisarts en een praktijkondersteuner, daardoor wist ik dat ik geen depressie had maar moest wel lijntjes blijven houden met deze hulpverleners.
Perfecte moeders bestaan niet
Zodra ik het boek binnenkreeg, ben ik begonnen met lezen. Perfecte moeders bestaan niet bestaat uit 3 delen: deel A behandeld hoe het met je gaat (hoe het écht met je gaat!). In deel B stel je doelen: hoe wil je dat het met je gaat? En in deel C leer je hoe je van A naar B komt. Bij ieder subhoofdstuk staan ervaringsverhalen van vrouwen en dat ervaarde ik als erg prettig. Sommige verhalen riepen heel veel herkenning bij me op: dat je je suf piekert, waardoor de zwangerschap super snel gaat. Dan besef je dat je moet genieten en dat niet hebt gedaan en vervolgens voel je je weer schuldig en ga je weer piekeren. Dat gedrag wilde ik veranderen en dat is me met behulp van dit boek deels gelukt. Alleen al door op te schrijven wat je voelt en doet, of je weegschaal tussen dingen die energie kosten en energie opleveren in balans is, welke kwaliteiten je hebt, werkt therapeutisch. Ik heb veel aan dit boek gehad en daarom heb ik deze blog geschreven.
Taboe rondom somberheid en depressie
Begrijp me niet verkeerd: als je last hebt van somberheid of depressieve gevoelens tijdens je zwangerschap of wanneer dan ook, moet je dit boek niet zien als vervanger van therapie door een arts of andere hulpverlener!
Ik merkte in mijn omgeving dat er een taboe heerst rondom somberheid en depressie. Ik ben zelf niet depressief geweest, maar wel behoorlijk en langdurig somber. Ik had veel verdriet en zorgen door het verlies van mijn baan en de angst om mijn moeder kwijt te raken. Ik heb heel veel steun ervaren in mijn omgeving. Maar er waren ook mensen die zeiden dat er niets aan de hand was of vonden dat ik maar weer door moest gaan met leven. Die mensen waren zich er niet van bewust dat deze uitspraken 100 x zwaarder wegen dan alle steun en hartverwarmende bezoekjes en kaartjes. Uiteindelijk kijk ik wel redelijk goed terug op mijn zwangerschap, maar een hele leuke en voorspoedige was het niet. In het verdere verloop van de zwangerschap voelde ik me wel weer beter, alleen in het derde trimester voelde ik me weer heel somber en beroerd door de gewichtstoename en het feit dat ik niets meer kon door al het vocht dat ik vasthield. Maar na de bevalling had ik helemaal geen last meer van deze gevoelens Wie weet krijg ik ooit de kans om het over te doen en voel ik me dan beter. Voor de vrouwen die er nu mee te maken hebben: spreek je gevoelens uit naar iemand die je vertrouwt en zoek hulp. Je bent niet alleen!
Ken jij sombere of depressieve gevoelens tijdens je zwangerschap of daarna? Wat heb jij hiermee gedaan? Je kunt reageren in de comments, op Facebook, Instagram of Twitter. Wil je meer informatie over het boek Perfecte moeders bestaan niet? Kijk dan hier.
*) Diana Koster is in 2016 op 50-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding.
Helaas ontbrak ook gedurende de tweede zwangerschap de roze wolk. Mijn ervaringen lees je hier.
Wat moet dat een zware periode geweest zijn. Fijn dat je zoveel hulp hebt gehad aan het boek. Ik heb na de geboorte van mijn dochter een zware periode gehad. Ik kon alleen maar huilen. Een depressie had ik niet volgens de verloskundige. Maar ik zat er behoorlijk doorheen. De borstvoeding liep niet goed en dochterlief wilde niks anders. Uiteindelijk belande ze in het ziekenhuis. Ik had een peuter van nog net geen 2 jaar die alleen maar mama wilde. Ik werd overladen met een gevoel van chaos. Ik kreeg geen orde in mijn hoofd. Ik kreeg het gevoel van grip niet terug. Het leven gaat door en ik had het gevoel dat ik er niet in voor kwam. Ik vloog van hot naar her en had nergens echt tijd en aandacht voor. Alles deed ik maar voor de helft en ik kon niks afmaken. Mijn concentratie was er niet meer en autorijden vond ik daardoor eng.
We zijn nu 2 jaar verder en ik heb geleerd veel dingen los te laten en te laten voor wat het is. De chaos ervaar ik de meeste dagen van de week nog wel en dat vind ik erg moeilijk. Op sommige dagen voel ik mijzelf weer ik en heb ik het gevoel grip op het leven te hebben. Ik heb dan het gevoel dat alles loopt zoals ik het in mijn hoofd had. De chaos is dan weg in mijn hoofd en dat voelt echt als een verlichting. Dit kan een dag later weer helemaal anders zijn. Ik vind het verschrikkelijk maar gekoof erin dat het op een dag beter zal gaan. Ik ben al zoveel stappen verder dan 2 jaar geleden maar ik ben er nog steeds niet.
Wat zwaar Kimberley, ik herken veel in je verhaal. Goed om te lezen dat je al veel stappen hebt gemaakt, ik wens je veel kracht toe om nog meer stappen in de goede richting te maken.