Mijn kijk op mezelf en body positivity

Iedere vrouw heeft haar onzekerheden en ik dus ook. Al een tijdje ben ik bezig om mijn zwangerschapskilo’s kwijt te raken en kreeg ik vragen over hoe ik naar mijzelf kijk en wat ik vind van de body positivity golf die momenteel over ons land spoelt. Vandaag geef ik antwoord op die vragen. Lees je mee?

Zelfverzekerd zijn

Al op de basisschool begon ik vrouwelijke vormen te krijgen en op de middelbare school was ik curvy. Ik viel onder de noemer ‘volslank‘, maar vergeleek mezelf altijd met meiden die dunner waren dan ik. Ik had geen hekel aan mijn lichaam, maar vond het wel eens lastig dat ik zulke rondingen had. Als ik terugdenk aan die periode, was ik dus nooit echt tevreden en zocht ik altijd wel een ander dingetje. Ik denk dat dit ook te maken heeft met de fase waarin je op dat moment zit: puberteit en jong volwassenheid zijn niet de meest gunstige periodes als het gaat om zelfvertrouwen. In de loop der jaren voelde ik me steeds zelfverzekerder. Ik was bewust bezig met mijn voeding, sportte regelmatig en alles was lekker in balans. In 2012 ging ik op vakantie naar de Antillen en vond ik in bikini mijn buik te bol, al ging ik er alsnog gewoon zwemmen en zonnen. Achteraf denk ik: “waar maakte ik me toen druk om, wat zag ik er toen goed uit!“. Dat “het mag wel wat strakker allemaal” speelde toen best wel een rol, maar het heeft me nooit in de weg gestaan bij mijn dagelijks functioneren. Het was meer dat ik lekker bezig was maar nog wel kritische punten aan mezelf zag. Over het algemeen voelde ik me prima in mijn lijf!

En toen raakte ik zwanger

Dat veranderde allemaal toen ik voor het eerst zwanger was. Ondanks dat ik amper een hap door mijn keel kreeg en nog een paar maanden doorging met hardlopen, kwam ik in de eerste 7 weken al 6 kilo aan. De kilo’s kwamen er in het verdere verloop nogal snel bij op, want toen ik 35 weken zwanger was, was ik al 25 kilo aangekomen. Daar baalde ik ontzettend van, want ik was zo blij dat ik een goede conditie had voordat ik zwanger was en daar was nu helemaal niets van over. Toen ik in de laatste vier weken van mijn zwangerschap nóg eens 20 kilo aankwam doordat ik ontzettend veel vocht ging vasthouden, voelde ik me doodongelukkig. Als opgeblazen walrus hees ik mezelf in een rolstoel als we op controle moesten bij de gynaecoloog en schaamde ik me voor mezelf. Een gewichtstoename van 45 kilo: dit kon toch niet waar zijn? Eenmaal bevallen heb ik mezelf jankend in de spiegel staan bekijken. Ik vond het zo erg hoe ik eruit zag, was echt bang dat dit nooit meer goed zou komen. Het duurde een hele zwangerschap, maar negen maanden later was ik 37 kilo kwijt en voelde ik me weer redelijk oké met mezelf. Niet lang daarna was ik zwanger van Niene en hoewel ik ook deze zwangerschap 22 kilo aankwam (makkie!), stond ik er deze keer heel anders in.

Zelfverzekerd maar kritisch

Het verschil met mijn eerste zwangerschap? Ik wist nu veel beter wat ik kon verwachten. Ja, ik ging aankomen en ja, er moest een hele baby in die buik, dus hallo strepen deel twee! Natuurlijk wist ik dat bij mijn eerste zwangerschap ook, maar 45 kilo aankomen is echt abnormaal en ik vond het zo erg dat dat zoveel sporen naliet. Nu, 7 maanden na de geboorte van Niene, voel ik me zelfverzekerd. Ik vind mezelf niet lelijk en voel me niet slecht als ik in de spiegel kijk, maar ik ben wél kritisch. Drie maanden geleden woog ik bijna 100 kilo en hoewel ik van mijn eigen lichaam hou, vind ik het ook belangrijk om gezond te leven. Voor mij houdt dit in dat ik graag wil afvallen naar een gewicht dat beter bij mijn lichaam past en waardoor ik niet meer in de gevarenzone zit wat betreft overgewicht. Dat ik geen maat 36 heb, dat heb ik inmiddels geaccepteerd, maar met een maat 40/42 (zoals voor mijn zwangerschappen) ben ik helemaal oké. En echt: ik ben 90% van de tijd heel blij met mezelf, maar ook ik heb wel eens een baaldag. Dan is niks goed, staat niks leuk, wil mijn haar niet zitten en lijk ik 6 maanden zwanger. Lijkt me helemaal normaal en menselijk, dus geen verknoeid zelfbeeld als ik een keer zo’n rotdag heb.

Mijn kijk op body positivity

Via Instagram en mail kreeg ik vragen over hoe ik aankijk tegen body positivity. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er wel even in ben gedoken voor dit artikel. Op social media zie ik wel eens iets voorbij komen onder het mom van body positivity, maar eerlijk gezegd houd ik me er niet zo mee bezig. De reden daarvoor is denk ik omdat ik nu amper onzeker ben over mezelf. Ik voel me momenteel heel goed, heb veel zelfvertrouwen en heb zoiets van: “als het je niet aanstaat, dan kijk je toch lekker de andere kant op“. Ik vind de gedachte dat ieder lichaam mooi en goed genoeg is een goede en vind respect naar elkaar heel belangrijk. Ik denk altijd dat je anderen niet helpt om commentaar te hebben op iemands uiterlijk en ik heb er toch geen last van hoe een ander eruit ziet? Als iemand zich lekker voelt in haar lichaam, of dat nu maat 34 of 56 is, dan is dat voor mij prima en als diegene dat niet voelt, dan wens ik haar dat gevoel alleen maar toe. Ook ik ben niet heilig: ik heb heus wel eens een mening over anderen. Maar ik voel niet de behoefte om die uitgebreid te delen met de persoon in kwestie. Daar heeft diegene toch niks aan? Het is superlastig om dit te omschrijven zonder iemand voor het hoofd te stoten, maar ik merk wel dat door body positivity ik me bijna schuldig voelde toen ik op social media kenbaar maakte dat ik ergens ontevreden over ben. Zo postte ik aan het begin van mijn NBFM-avontuur een foto waaronder ik uitlegde dat ik er klaar mee was en wilde afvallen. Ik kreeg toen veel reacties onder het mom van: “maar je ziet er toch goed uit!“. Dat klopt, daar klaag ik ook niet over, maar ik wil niet op dit gewicht blijven hangen. Ik wil dit niet omdat het van anderen moet, omdat ik zelfbeeld issues heb of omdat me een schoonheidsideaal is opgedrongen. Uit ervaring weet ik dat ik me voor de zwangerschap veel fitter voelde, gezond eten kon afwisselen met snoepen en dat mijn gewicht minder risico’s met zich meebracht voor mijn gezondheid. In mijn ogen mag ik best ontevreden zijn over iets van mezelf en daar iets aan willen doen. Terwijl body positivity soms over lijkt te komen als: onvoorwaardelijk van jezelf houden en niets aan jezelf willen veranderen, want het is toch goed zo? Dat vind ik er soms jammer aan, want hoewel ik het iedereen toewens om gelukkig en tevreden te zijn met haar eigen lijf, is het in mijn ogen helemaal niet verkeerd als je besluit om af te vallen, meer te bewegen, gezonder te eten of op een andere manier goed voor jezelf te zorgen. Ook lijkt het bij body positivity al snel over één groep mensen te gaan, namelijk de mensen met maat 46 en groter. Maar er zijn toch ook vrouwen met een maat 34 die ergens gigantisch onzeker over zijn? Ik denk dat body positivity door iedereen anders geïnterpreteerd wordt en daardoor lijken er verschillende ‘stromingen‘ in te ontstaan. Lastig dus, zeker ook omdat ik het vanwege mijn achtergrond en kennis als diëtist op een hele andere manier bekijk. Voor mij was het in ieder geval een hele reis die bijna tot mijn 30e geduurd heeft om oké te zijn met wat ik in de spiegel zie. Ik hoop mijn dochters mee te geven dat ze blij zijn met zichzelf, realistisch naar zichzelf en anderen kijken en zichzelf en anderen in hun waarde laten. Op de meeste dagen ben ik blij en voel ik mezelf goed als ik in de spiegel kijk. Maar ook ik baal wel eens als ik een bepaalde outfit in mijn hoofd had die er in real life toch minder tof uitziet dan gedacht of als ik een reep Tony’s soldaat maakte en daarna spijt heb. Ten slotte ben ik ook maar een mens ;)

Ik ben ook heel benieuwd naar jouw mening! Hoe zit het met jouw zelfbeeld en hoe kijk jij naar body positivity? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!