Nu de geboorte van ons tweede kindje dichterbij komt, speelt steeds vaker de gedacht op: hoe zal het straks zijn? Wat zal Suus van haar kleine zusje vinden en hoe gaan we het praktisch gezien allemaal inrichten? Hoe ga ik het doen als mama van twee? Ik neem jullie vandaag mee in die gedachten en ben erg benieuwd hoe andere mama’s dit hebben ervaren!
Veranderingen bij de komst van een tweede
Natuurlijk ben ik al vanaf het begin van deze zwangerschap nieuwsgierig naar hoe het straks allemaal zal zijn. Een tweede kindje op komst, nu nog lekker warm in mijn buik maar over een kleine 9 weken ben ik al uitgerekend. Toen ik zwanger was van Suus, vond ik het allemaal heel onwerkelijk. Eerst bevestigt een test dat je zwanger bent, vervolgens krijg je een echo met een kloppend hartje en daarna begint je buik te groeien. We bereidden ons voor maar vonden het allemaal nog steeds onvoorstelbaar dat er straks een kindje uit die buik zou komen. Nu ik zwanger ben van onze tweede, ervaar ik weer een heel andere vorm van ‘onwerkelijk‘. Omdat we nu een dreumes van 18 maanden hebben rondlopen, beseffen we hoe hard het allemaal is gegaan. Ook al hebben we nu ‘ervaring‘ met het krijgen van een kindje, ik vind het nog steeds een wonder dat er een kindje bij mag komen. Maar ik ben vooral heel benieuwd wat er straks allemaal gaat veranderen als ons tweede meisje er echt is. Hoe het zal zijn als ik straks mama van twee meisjes ben…
Liefde en aandacht verdelen tussen twee kinderen
Ga ik evenveel van mijn tweede kind houden als dat ik van de eerste doe? Eerlijk gezegd ben ik hier helemaal niet onzeker over. Het klinkt misschien arrogant, maar ik heb liefde genoeg voor twee kindjes. Ilse schreef er al eens een blog over: je liefde verdubbelt bij de komst van een tweede. Daar heb ik ook vertrouwen in, dus dat is een punt waar ik me helemaal niet druk om maak. Dat is wel anders als het aankomt op het verdelen van mijn aandacht tussen twee kinderen. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen? Straks moeten er twee kindjes eten, drinken, in bad, schone luiers, aandacht krijgen bij wat ze willen laten zien, spelen, geknuffeld en getroost worden, ben ik mama van twee. Het zal vast wel op zijn pootjes terecht komen, maar bij tijd en wijle vraag ik me wel eens af of ik dat allemaal ga redden. Ook ben ik enorm benieuwd hoe Suus op haar zusje gaat reageren. Zal ze het meteen leuk vinden of moet ze erg wennen? Zullen we amper iets aan haar merken of gaat haar gedrag er erg door veranderen? Over een tijdje zullen we het weten!
Mama van twee
Al met al vind ik deze laatste periode van de zwangerschap heel spannend. De eindstreep komt steeds dichterbij en als alles goed mag gaan, zijn we over 12 weken (laten we hopen dat ik gewoon NIET overtijd loop) een gezin van vier! En ben ik mama van twee… Aan de ene kant kan ik niet wachten en heb ik er vreselijk veel zin in, maar aan de andere kant heb ik die weken ook nog wel even nodig om me voor te bereiden en nog lekker te genieten van mijn babybuik.
Ik ben erg benieuwd naar de ervaringen van andere mama’s! Vond je het ook zo spannend allemaal? En hoe was het toen je tweede (derde, vierde, enz.) kindje er was? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Vooral naar gedrag was ik erg benieuwd. Luca was 19 maanden toen Giulia geboren werd. Vanaf het moment dat ze er was, ging hij lopen boeven als ik met haar bezig was. Soms erg frustrerend, zeker tijdens het voeden.
Aan de andere kant was Luca naar zijn zusje toe, zo ontzettend lief. Er was vanaf dag 1 meteen een band, die zo sterk is inmiddels. Dat vind ik dan wel echt heel mooi om te zien.
Overigens zijn ze ook heel goed in ruzie maken ;)
Marieke onlangs geplaatst…Hip hip hooray, happy birthday to me – giveaway
Het is gewoon een omschakeling, daar ontkom je niet aan. Ryan was 3 jaar en 3 maanden toen Chiara geboren werd, hij vond het geweldig! Hij wilde alles voor en met haar doen. De eerste nacht thuis, werd Chiara ‘s nachts wakker en kwam hij bezorgd zijn bed uit of alles wel goed ging en waarom ze huilde.
Zo lief. Het kan alle kanten op gaan! Niet teveel bij stil staan en gewoon laten gebeuren, dat werkt het beste.