Over een tweede kindje, praktische zaken en het verdelen van mijn aandacht
Al voor dat we zwanger waren van ons eerste kindje wisten mijn man en ik zeker dat als het ons gegund was we het niet bij één kindje zouden houden. ‘Één is geen’ zei mijn man altijd gekscherend. Dat is natuurlijk een beetje kort door de bocht maar toen onze dochter 1 jaar werd begon het bij ons beide enorm te kriebelen. En hoewel we na mijn eerste bevalling echt serieus hebben overwogen om het bij één kindje te laten voelde dat voor ons niet compleet. Dus, over de bloemetjes en de bijtjes, toen Elin ongeveer 1,5 jaar was raakte ik zwanger van ons tweede kindje.
Wat je van veel vrouwen hoort die een tweede kindje hebben is dat de tweede zwangerschap veel sneller lijkt te gaan. Dit heb ik absoluut ook zo ervaren. Ik werkte 3 dagen in de week en had al een kleintje van een jaar rondlopen. Op mijn vrije dagen was ik helemaal niet bezig met het feit dat ik zwanger was. Ik was vooral bezig met de dagelijkse routine en in die dagelijkse routine stond mijn dreumes centraal. Ik kon nu niet toegeven aan de vermoeidheid of, vooral in de eerste maanden, aan de misselijkheid. En hoe ik bij nummer een nog van controle naar controle leefde (hartje luisteren, extra echo’s) moest ik de afspraken bij nummer twee echt op de kalender zetten want voor ik het wist waren er weer vier weken voorbij.
Ook de voorpret was voor mij anders tijdens de tweede zwangerschap. De babykamer, kleertjes, wiegje…tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik heel wat uurtjes op het wereld wijde web rond gesneupt voor leuke babyspulletjes. Ik meende dat ik alles nodig had (had ik natuurlijk ook…). En bij de tweede, tsjah, was dat toch echt wel anders, tot grote opluchting van mijn echtgenoot. Ik had heel veel al en wist inmiddels dat ik het grootste gedeelte niet zou gebruiken. Hoe ik bij nummer één vooral ging voor ‘kijk eens wat mooi’ ging ik bij nummer twee vooral voor ‘lekker praktisch’.
De bevalling stapte ik ook heel anders in dan bij de eerste. Bij de eerste was ik relaxed en liet alles over me heenkomen. Ik wist immers niet wat ik kon verwachten. Nu wist ik dat wel en omdat mijn eerste bevalling niet bepaald rooskleurig is verlopen was ik voor de tweede bevalling echt bang; ik was echt bang om dood te gaan en omdat ik al een kindje had besefte ik meer dan ooit wat ik achter zou laten.
De dagen na de bevalling waren ook heel anders maar dan in de positieve zin. Ik was veel zekerder van mezelf en hoe ik bij onze eerste nog helemaal luisterde naar het advies van de verpleegkundigen ging ik nu vooral op mijn eigen gevoel af . Ik durfde veel meer in mezelf te vertrouwen en, nog veel belangrijker, op mijn kindje. Maar, hoewel ik dus zekerder van mezelf was, ik had het immers allemaal al eens meegemaakt, was dit ook een valkuil. Het ene kindje is het andere kindje namelijk niet. En ik was snel geneigd mijn tweede dochter te vergelijken met mijn eerste dochter. Ik kwam er al snel achter dat het twee compleet verschillende kindjes waren. Ik kon nog steeds luiers verschonen, wist precies hoe borstvoeding werkte, kon de kruikjes haast met mijn ogen dicht klaarmaken maar mijn kindje moest ik helemaal opnieuw leren kennen. Feitelijk gezien erg logisch maar het maakte mij hier en daar toch weer wat onzeker.
En dan, na de kraamtijd, begint het gewone leven weer. Echter, dit keer liep er ook al een peutertje rond die evengoed zorg en aandacht nodig had. En dat vond ik wel echt lastig. Ten eerste de vermoeidheid en ten tweede het verdelen van mijn aandacht. Als ik met de een bezig was voelde ik me schuldig tegenover de ander. En ons peutertje is niet gek. Op een gegeven moment moest zij standaard naar de w.c. als ik aan het voeden was. En toen ik haar voor iedere voeding op de w.c. zette vond ze wel weer iets anders om toch mijn aandacht te vragen. Heel logisch maar ook wel eens heel lastig, helemaal als je al op je tandvlees loopt. Moe, moeër, moest! Ik zag echt als een berg op tegen mijn eerste werkdag. Hoe moest ik dat ooit allemaal klaarspelen? Mezelf klaarmaken, mijn peuterpubertje klaarmaken, en dan nog de kleinste spruit klaarmaken…ik mocht mijn wekker wel op 04.00 gaan zetten! Gelukkig valt dat allemaal mee. Ik zorg er gewoon voor dat ik de dag van tevoren alles klaar heb gezet, inclusief de extra noodsetjes kleding voor mezelf (babykots), voor mijn peuter (pap overal) en voor de kleinste spruit (poep, plas en kots).
Ook voel ik me wel eens schuldig over het feit dat ik veel minder met de ontwikkeling van mijn tweede bezig ben. De dagen vliegen voorbij en af en toe kijk ik eens heel bewust naar haar en merk dan hoe afschuwelijk snel ze groot wordt. Bij de eerste hield ik alles keurig bij in een boekje en bij nummer twee…boekje? Wel boekje? Oh ja, dat boekje wat alweer een paar weken onbeschreven in de kast ligt…
Ons tweede dametje is wel een stuk “makkelijker” dan de eerste. Ze heeft veel meer geduld, is erg relaxed en ik denk wel eens dat dit komt juist omdat ze de tweede is. Waar onze eerste dochter altijd vrijwel direct ‘geholpen’ werd (en het ook op een krijsen zette als dit niet gebeurde) moet de tweede wel eens even geduld hebben. En dat heeft ze dan ook daadwerkelijk.
Al met al dus een hoop verschillen tussen een eerste en een tweede kindje. Er is één ding wat ik om me heen heel veel hoor en dat is het gevoel of soms zelfs de angst dat je van een tweede kindje nooit zoveel zou kunnen houden als van je eerste. Ik spreek nu uit ervaring en weet dat dit absoluut niet waar is. De liefde die ik voel voor mijn beide meisjes is met geen pen te beschrijven. Mijn liefde is niet verdeeld, het is absoluut verdubbeld!
Bron: afbeelding
Geef een reactie