Lieke vertelt: “Ik kreeg een miskraam bij 12 weken”

Eens in de zoveel tijd krijg ik het verzoek om een persoonlijk verhaal van iemand anders te plaatsen. Lieke doet vandaag haar verhaal: zij kreeg een miskraam bij 12 weken.

Zwangerschap voelde anders

Halverwege september vorig jaar was ik alweer 12 weken zwanger. ‘Wat gaat het deze keer toch snel’, dacht ik nog… Dit was mijn tweede zwangerschap en ik merkte dat het deze keer anders was. Misschien kwam het omdat we deze zwangerschap al vroeg bekend hadden gemaakt. Dat was niet zonder reden, want het ging een beetje mis met de chauffeur van Moeders voor Moeders. Daardoor werden we al gefeliciteerd op straat, maar het was mooi nieuws dus wat maakte het ook uit. Ik voelde me vaak niet zwanger, ook al groeide mijn buik en had ik toch wel last van zwangerschapskwaaltjes. Bij mijn eerste had ik nooit kramp, maar nu hadden we vakantie en gingen we een dagje naar Ameland. Ik had de hele nacht kramp en daardoor niet goed geslapen, maar iedere zwangerschap is anders en ik vermoedde dat het er allemaal wel bij zou horen.

Krampen

Dus, op naar een dagje Ameland en wat hebben we daar genoten! Spelen in de duinen, 35 kilometer fietsen (en dat is heel wat voor iemand die een hekel heeft aan fietsen), naar het strand en natuurlijk terrasjes pakken. Aan het eind van de middag werden de krampen erger, maar hé: ik liet mijn dag er niet door verpesten. De hele dag praatte onze dochter over haar broertje of zusje. Ze zouden later met z’n tweeën naar Apenland (Ameland) gaan en konden papa en mama wel thuis blijven. Wij genoten ontzettend van alle verhalen die ze vertelde, want wat was dit kindje gewenst en welkom. We besloten een hapje te gaan eten, maar eenmaal bij de pizzeria voelde ik al dat het niet goed was in mijn buik. Ik ging naar het toilet en zag dat ik bloed verloor. Natuurlijk raakte ik meteen in de stress, dus ik ging snel naar mijn vriend toe om te vertellen wat er was gebeurd. Mijn eetlust was ook gelijk verdwenen en gespannen belde ik de verloskundige op. Die zag er geen kwaad in, maar ik was inmiddels zwaar gestresst en moest huilen. We besloten naar de boot te gaan en eenmaal daar belde mijn vriend de verloskundige nogmaals. Gelukkig mochten we langskomen, al duurde de boottocht en rit naar huis gevoelsmatig uren…

Vruchtje zonder kloppend hartje

Eenmaal aangekomen bij de praktijk mocht ik snel plaatsnemen op de tafel. Daar waar ik op het scherm zocht naar een kindje met alles erop en eraan, zag ik een klein vruchtje zonder kloppend hartje. Helaas werd mijn gevoel bevestigd. De volgende dag, op vrijdag, bespraken we in het ziekenhuis wat we gingen doen. Ik koos voor pillen, waar ik na het weekend mee mocht starten. We besloten om het weekend nog even naar de camping te gaan in een huisje waar mijn ouders ook zouden zijn. Dat weekend was heerlijk: genoeg afleiding, mooi weer en fijn om de juiste mensen om mij heen te hebben. Zondagavond kreeg ik kramp, een beetje zoals weeën maar ook dat zal wel zo horen. Maandagmiddag zijn we weer thuis en nadat we alles hebben opgeruimd, eten we ’s avonds bij mijn ouders. Als we rond 19.00 uur weer thuis zijn, begint de kramp opnieuw. Dit keer voelt het echter anders en ik zeg tegen mijn vriend dat ik denk dat het gaan beginnen. Op een gegeven moment krijg ik zoveel kramp en rugweeën, dat ik even niet weet wat ik moet. Ik begin te spugen en tegelijkertijd verlies ik heel veel bloed. Ondertussen is mijn moeder gelukkig gekomen en ga ik naar beneden. Mijn vriend doet ons dochtertje onder de douche. Ik zit beneden op de wc en gil naar mijn moeder dat dit niet goed is. Ze werpt een blik in de wc, maar zegt niets…

Baarmoederontsteking

Rustig vraagt ze wanneer ik de verloskundige moet bellen, bij hoeveel bloedverlies. Ik geef aan dat ik denk dat dat nu wel het geval is, dus mijn moeder belt en de verloskundige komt zo snel mogelijk. Ik ga op de bank liggen en mijn moeder neemt onze dochter mee naar huis. Een half uur later is de verloskundige er en na alles bekeken te hebben, belt ze met het ziekenhuis. Ze vraagt of ik het nog vertrouw om met de auto te gaan of dat ze een ambulance moet bellen. Ik wil met de auto, dus dat doen we ook meteen. Daar aangekomen is het bloeden niet te houden, het loopt door alle kleding heen en ik vraag me af of dit allemaal wel goedkomt. Uit de echo die wordt gemaakt, blijkt dat het kindje nog steeds in mijn buik zit. Ik krijg de miskraam bij 12 weken, maar het kindje blijkt zo’n 5 weken geleden al overleden te zijn. Wat een kutgevoel is dat… En nu moet het eruit, dat wil ik eigenlijk helemaal niet… Maar mijn kramp blijft ondanks allerlei pogingen om het te verminderen en dus zit er niets anders op dan een curettage. Dit gebeurd gelijk ’s nachts en alles is goed gegaan. De volgende dag mag ik weer naar huis, mét ijzertabletten want ik heb een liter bloed verloren. Dat voel ik, want ik ben ontzettend moe. Die avond voel ik me niet lekker, met een beetje verhoging ga ik vroeg naar bed. De volgende ochtend voel ik me nóg beroerder en bellen we de dokter. Ik mag meteen komen en daar blijk ik koorts te hebben, dus een baarmoederontsteking. Ik kreeg antibiotica, voelde me snel beter en knapte gelukkig goed op. Ik raakte in verwachting van een tweeling, maar één kindje heeft het niet gered en ik ben nu 13 weken weken zwanger.

Wil je reageren op het verhaal van Lieke over haar miskraam bij 12 weken? Dat kan in de comments, via Facebook of Instagram of via mail.

Afbeelding: vlinder