Een veelbesproken onderwerp onder mamabloggers is het wel of niet laten huilen van je baby. Hoewel onze dochters beide amper gehuild hebben, laat ik vandaag mijn licht op dit onderwerp schijnen. Lees je mee?
Baby laten huilen
Wat onze dochters betreft mogen wij absoluut niet klagen. Beide dames zijn goed op hun gemak en Suus heeft als baby amper gehuild. Zelfs met doorkomende tandjes hebben we geen drama’s meegemaakt. Na de eerste chaotische weken na hun geboorte, vonden beide dames de rust en ontspanning die je van een pasgeboren baby verwacht. Niene is nu bijna drie maanden, dus wat niet is kan nog komen. Maar voor zover ik nu kan vertellen, gaat het enorm goed. Ik kijk dus op een bepaalde manier tegen het laten huilen van je baby aan die misschien totaal anders is dan een mama met andere ervaringen. Ik zal uitleggen hoe wij met huilen omgaan en waarom.
Troost en geborgenheid
Zowel bij Suus als bij Niene hebben we ze op jonge leeftijd nooit lang laten huilen. Omdat Suus onze eerste is en ik toen nog mijn handen vrij had, hoefde Suus nooit lang te wachten voordat ik naar haar toe ging. Ze huilde niet vaak en als ze dan huilde, dan pakte ik haar al vrij snel op en troostte haar. Hetzelfde gebeurt nu met Niene. Wel probeer ik Niene meer ‘op afstand‘ te troosten: niet gelijk oppakken, maar eerst even proberen of ze rustig wordt met het speentje en een aai over de bol. Meestal helpt dat wel en anders komt ze even bij me op de arm. Ik vind het zelf belangrijk dat onze kindjes weten dat als ze huilen, dat papa of mama er dan is om ze te troosten. Toch is er wel een kantelpunt geweest in die benadering, want toen Suus eenmaal wat ouder was, merkte ik dat ze zichzelf in slaap huilde. Als ik haar naar bed bracht, kon ze ongeveer een kwartier tot een half uur ‘jengelen‘ en viel dan vanzelf in slaap. Ik hield dan in de gaten of dit bij ‘jengelen‘ bleef, want als ze echt ging doorhuilen dan ging ik even naar haar toe. Ook werd ze ’s nachts wel eens huilend wakker, of tenminste: we dachten dat ze wakker werd. Dit bleek onderdeel van het dromen te zijn en meestal viel ze dan na een kwartiertje wel weer in slaap. Bij Niene merk ik duidelijk verschil omdat zij het tweede kindje is. Ze moet dus vaak wat langer wachten en huilt daardoor ook automatisch langer. Ik laat haar nooit hysterisch worden, dat voelt voor mij niet goed.
Een huilbaby
Ik kan me er gelukkig niets bij voorstellen, maar ik kan me wel indenken dat bovenstaand verhaal je behoorlijk in het verkeerde keelgat schiet als je een huilbaby hebt. Ik was twaalf jaar toen mijn broertje werd geboren en hij was een huilbaby. Ik weet nog dat hij maar twee tot vier uurtjes per dag stil was, maar de rest van de dag huilde hij non stop. Het duurde een aantal weken en toen zaten mijn ouders er helemaal doorheen. Ze hebben ‘m toen naar het ziekenhuis gebracht, waar hij direct werd opgenomen. Later bleek er een medisch verhaal achter te zitten en toen dat eenmaal werd opgelost, kwam langzaam de vrolijke baby tevoorschijn. Ik kan me nog goed herinneren hoeveel impact dat op mijn ouders had en hoe ze met hun handen in het haar hebben gezeten. Ik vind het al erg als mijn baby een dagje minder goed in haar vel zit en daarom huilt. Een huilbaby lijkt me erg zwaar en frustrerend, omdat je als ouders alles wilt doen om je kleintje te troosten en als dat dan niet lukt, voel je je denk ik erg hulpeloos.
Ik laat mijn baby niet huilen
End of story: ik laat mijn baby niet huilen. In mijn ogen geeft het kleintje aan dat er iets aan de hand is en is dit de enige manier waarop hij of zij dit kan uiten. Natuurlijk krijg ik wel eens commentaar: ‘ze mogen best even huilen, hoor!‘. Zeker, maar ik volg gewoon mijn gevoel en herken aan het huiltje van mijn kind wel hoe ernstig het allemaal is. Het volgen van je eigen gevoel lijkt me het allerbelangrijkste voor iedere mama, dus er is geen goed of fout. We hebben allemaal het beste voor met onze kindjes en dat ik het grootbrengen op deze manier doe, wil niet zeggen dat iedereen dit zo moet doen. Positive vibes only!
Hoe ga jij om met het huilen van je baby? Waarom? Ik lees graag je ervaring en reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Ik laat mijn baby nooit huilen. Door baby’s te laten huilen maken ze een stresshormoon aan, cortisol. Dat is slecht voor de ontwikkeling, de hechting en het vertrouwen tussen baby en ouder. Een baby huilt omdat er iets mis is en dat de enige manier van communicatie is. Uiteindelijk beseft een baby niet dat die veilig in het bedje ligt en niet in de wildernis waar prooien hem iets aan kunnen doen. De maatschappij verwacht dat je zo snel mogelijk afstand neemt van je kind: alleen liggen jn de box, alleen slapen, … want anders ‘verwen’ je ze te veel. Wij zijn het enige zoogdier dat hun kind niet bij zich blijft dragen en er direct afstand van ‘wil/moet’ nemen. Maar hey dat is mijn mening :)