Dat iedere zwangerschap anders begint, dat kan ik nu alleen maar bevestigen. Het eerste trimester van mijn derde zwangerschap startte vrijwel klachtloos en nèt toen ik begon te twijfelen of er wel echt iets gebeurde daarbinnen, kickte de misselijkheid in. En hoe! Ik hield de afgelopen maanden een dagboekje bij en neem jullie mee terug naar het eerste trimester. Spoiler alert: mijn energie was ver te zoeken en ook al had ik geen enkele reden om anders te vermoeden, ik was héél bang dat er iets mis was. Lees je mee?
Het eerste trimester
Dat je denkt te weten hoelang je zwanger bent, met 8 weken een echo hebt, teruggezet wordt op 7 weken en na de termijnecho tóch weer 8 dagen verder blijkt te zijn… Volg jij het nog? Het eerste trimester begon super easy en ik twijfelde daardoor ontzettend: gebeurt er wel iets daarbinnen? Maar toen kickte de misselijkheid toch in en hoe… Ik hield een dagboekje bij tijdens de eerste 13 weken van deze derde zwangerschap en neem je even mee terug in de tijd. Omdat ik dus eerst terug en toen weer vooruit werd gezet, heb ik wel de ‘kloppende’ weektelling aangehouden. Lekker duidelijk dus ;) Een ding is zeker: campingsmoking was mijn signature style de afgelopen maanden en het persoonlijk record toiletpotknuffelen werd moeiteloos verbeterd!
Week 4-5
Ik word verrast met een streepje op de zwangerschapstest. Omdat ik niet precies weet wanneer ik mijn menstruatie zou moeten verwachten, test ik meerdere dagen achtereen en tel er nog een marge bij op zodat ik hopelijk niet teleurgesteld word. Ik voel me wat weeïg, heb wat steekjes in mijn buik en zere borsten. Toch ben ik best bang dat ik alsnog ongesteld word en kan de dagen wel wegkijken. Maar ik moet zeggen dat dit aan de andere kant op een goede start lijkt, want met Niene was ik al helemaal van slag van alle hormonen en nu voel ik me, op die hele kleine verschijnseltjes na, prima. Afwachten is niet mijn sterkste kant… Deze week ga ik naar een event in Amsterdam, naar de presentatie van de najaarscollectie van Name-It en Mamalicious. Omdat ik vroeg opsta na een gebroken nacht (een van de dames spookte), at ik maar een klein ontbijt. In de trein voel ik me gigantisch misselijk. Lekker dan! Het event is helemaal in babyshower thema. Superleuk! Wel grappig dat ik deze uitnodiging aannam voordat ik wist dat ik zwanger ben. Nobody knows en ik kijk mijn ogen uit naar al die leuke positiemode! In het weekend heb ik een vrijgezellenfeest en gelukkig ben ik de BOB, zodat mijn doorzichtige ‘blaasontsteking’ smoes hopelijk iets minder opvalt.
Week 6:
Oooooh wat duurt het nog lang tot het ein-de-lijk 30 oktober is! Om mij heen hoor ik allemaal mommy’s to be die rond 8 weken de eerste echo kregen. Bij Suus en Niene kreeg ik dat ook en deze keer staat de echo pas ingepland rond 9,5 week. Ik verzamel al mijn moed en bel de poli gynaecologie. De secretaresse is heel begripvol en verschuift de afspraak naar 21 oktober. Dan ben ik ongeveer 8 weken als alles goed gaat. De reden van mijn onzekerheid? Ik voel me een beetje misselijk en merk wat verschil in mijn borsten, maar verder eigenlijk niets. En dat terwijl ik bij de andere twee ineens, pats boem, volop ‘zwanger’ was, bij Niene zelfs al voordat ik überhaupt een positieve test in handen had. Ik wil dus wel graag weten wat er zich in mijn buik afspeelt en of het allemaal wel goed is. Nu scheelt dat toch weer 9 dagen onzekerheid en piekeren… In deze week krijg ik een superleuk pakketje van Etos. Ik noem iedere week hun babyacties in de foldertips in mijn zondagse Stories op Instagram. Er zitten diverse producten uit hun eigen babylijn in het pakketje. Dat vind ik nu natuurlijk extra leuk, al weten zij dan weer niet dat ik een kleintje in mijn buik heb!
Week 7:
Oke, ik neem alles terug wat ik heb gezegd over het ontbreken van klachten en kwaaltjes. Halverwege de week word ik ‘s morgens misselijk wakker en voordat ik het weet, heb ik enkele dagen later al meermaals met het toilet mogen knuffelen. Dit ken ik totaal niet van mijn vorige zwangerschappen, maar ik vestig mijn hoop op het beschuitje met kaas dat Erik ‘s morgens voor me smeert. Dit eet ik dan op voordat ik uit bed stap, maar helaas helpt het weinig. Deze week heb ik de intake voor Moeders voor Moeders. De instructrice ken ik al, want ik heb de vorige keren ook meegedaan. De test wordt deze keer razendsnel paars en erg donker. Ze zegt dat als ik twee kindjes krijg, ik wel even moet bellen, want dan krijg ik nog zo’n zachte omslagdoek erbij. Ik lach, want dat is vast niet nodig. De rest van de week heb ik weinig eetlust en in het weekend is het helemaal mis: ik krijg er griep bij met koorts, verkoudheid en een zere keel. Door het hoesten moet ik nog meer overgeven dan ik al deed. Ik voel me lamlendig…
Week 8:
Het is lang geleden dat ik zo’n griep te pakken had, maar de combinatie met zwanger zijn maakt ‘m nog zwaarder. Niet te doen dit, ik voel me zo slecht! De waterlanders komen, want ik wil me graag wat beter voelen. In ieder geval zonder koorts en hoesten, want daardoor kokhals ik me het ongans en hang nog vaker boven het toilet. Ook is er een rare wisselwerking tussen het ontbreken van eetlust, de rare smaak in mijn mond, de misselijkheid en vervolgens weer het hongergevoel terwijl ik nergens zin in heb maar nóg misselijker word als ik niets eet. Al met al denk ik eind van de week op te knappen, maar beland voor het tweede weekend op rij ziek in bed/op de bank. Gelukkig is het nu nog maar 2 nachtjes slapen tot de eerste echo. Ik hoop zo dat alles goed is maar kan me aan de andere kant bijna niet voorstellen dat het niet zo is, aan al die klachten te merken. We gaan ‘t zien… Gelukkig blijkt 2 dagen later dat alles goed zit, het hartje klopt en het ziet eruit als een gezonde zwangerschap. Wel ben ik een week korter zwanger, wat ik dan wel gek vind maar het zal wel goed zijn. Ik ben allang blij met dit positieve nieuws! Na deze echo lichten we onze gezinnen en mijn vriendinnen in. Er komen lieve kaartjes binnen, zo leuk!
Week 9:
Eigenlijk zou ik afgelopen weekend naar het concert van Krezip gaan, maar ik kon de gok niet wagen. Ik reageer op iedere geur en iemand had bij wijze van spreken maar een scheet hoeven laten of ik moest al rennen naar de toiletten. Geen handige combi in een uitverkocht Ziggo Dome, dus besloot ik thuis te blijven. En dat is maar goed ook, want het hele weekend lig ik voor pampus en ben amper vooruit te branden. Gelukkig heb ik van de gynaecoloog medicatie tegen de misselijkheid gekregen, want eind deze week hebben we een bruiloft van vrienden in Eindhoven. We rijden ’s middags al op tijd naar het hotel, zodat ik na deze autorit kan bijkomen. We eten beneden in het restaurant en terwijl Erik geniet van steak tartaar en rib eye, ga ik voor tomatensoep en patat met een frikandel. Ik ben allang blij dat ik weer een beetje kan eten, ook al word ik zo duf als een konijn van die medicatie. Afwisselend op een barkruk en op de dansvloer hebben we een superleuke avond en gaan we tegen 01.00 uur naar huis. Ik ben blij dat ik er op deze manier tóch bij kon zijn!
Week 10:
The day after de bruiloft ontbijt ik met een croissantje terwijl Erik het ontbijtbuffet plundert, haha. Daarna gaan we terug naar huis en lig ik de rest van de middag en avond in bed. Die zondag hebben we nog een verjaardag en hoewel ik mijn kansen van te voren slechter inschat, voel ik me goed genoeg om ook daarheen te gaan. Daarna stop ik weer met de medicatie, hopelijk wordt het nu minder qua misselijkheid! Ik maak mijn eerste buikfoto en omdat ik denk 9 weken ver te zijn, is dat vereeuwigd. Achteraf was het dus 10 weken ;) De eerste craving is een feit: ik heb zin in gebak! En dus eten we aardbeienbavarois, hoe lekker! Het ene moment kan ik lekker eten, om vervolgens weer misselijk te worden, maar het is wel een vooruitgang in vergelijking met de vorige weken. Ook heb ik een afkeer tegen brood, behalve afbakcroissantjes. Je kunt wel raden waar ik al weken mee lunch… Gelukkig eet ik ook veel fruit, dus het is niet alleen maar lekkere trek :) Ik voel me op vrijdag zelfs zo goed, dat ik met de auto naar Enschede ga om even wat nodige dingetjes in het winkelcentrum te halen. Gewapend met een pakje appelsap en een plakje ontbijtkoek gaat het goed, al moet ik de rest van de middag bijkomen op de bank.
Week 11:
Ik tel flink af: volgende week heb ik de termijnecho en daar leef ik echt naartoe. De misselijkheid is nog steeds aanwezig, het spugen lijkt wat minder te worden. Wel reageer ik heel sterk op geuren en kan ik me het ene moment superfit voelen, terwijl ik 5 minuten later weer moet rennen. Je kunt er geen pijl op trekken ;) We doen het dus rustig aan, zeker ook omdat ik heel duizelig ben. Ik meet een paar keer mijn bloeddruk op, die 100/60 is na inspanning. En dus is het huis een troep, ben ik mijn blogvoorsprong helemaal kwijt en heb ik soms geen idee wat ik nu weer op social media moet zetten, maar ik maak me er amper druk om. Er zijn nu even belangrijkere dingen in het leven! Oh, ik ga nog steeds heel goed op croissantjes met kaas :)
Week 12:
Yay, de week van de termijnecho is aangebroken! Als ik afga op de vorige echo, ben ik nu 10 weken en 2 dagen zwanger. Maar wat blijkt? Mijn eigen telling bleek wel te kloppen en ik ben al 11 weken en 3 dagen vandaag! Hoppa, zomaar weer 8 dagen erbij op. En dus ben ik niet op 7 juni, maar op 30 mei 2020 uitgerekend. Dichter bij het einde van het eerste trimester en dus hopelijk ook bij minder misselijkheid en meer energie… De baby stuitert door mijn buik en ik vind het zó onwerkelijk. Wat is dat kleine mensje in korte tijd verandert, van een soort rupsje naar een mini baby. Ik ben zo blij dat alles goed is, één en al opluchting. Hoewel ik helemaal geen reden had om anders te denken, neem ik het allemaal niet voor lief. Eenmaal thuis bel ik mijn grootouders om ze het goede nieuws te vertellen. Ook maak ik bovenstaande foto, zodat we de rest van onze familie en vrienden kunnen inlichten. De rest van de week breng ik weer door in campingsmoking, want mijn energie is nog steeds ver te zoeken en ook de misselijkheid is nog volop aanwezig. Maar voor een goed doel!
Week 13:
Met 12 weken en 1 dag maak ik het grote nieuws bekend op mijn blog en social media kanalen. Er komen superveel leuke reacties binnen, al zijn er ook een aantal privéberichten binnengekomen die me een beetje een dubbel gevoel geven. Deze week staat er weer een controle bij de gynaecoloog op de planning. Ik krijg te horen dat ik de rest van de zwangerschap onder controle blijf in het ziekenhuis, vanwege mijn voorgeschiedenis. Ook moet ik nog even bloed laten prikken, want dat is nog niet gedaan. Ik breng nog een bezoekje aan de fysio, want van het vele liggen op de bank en in bed heb ik wat last van mijn bekken. Gelukkig trekt het na de behandeling snel weer weg. Verder word ik verrast met een bos bloemen van Erik, hoe lief! Vanaf nu zal ik wekelijks een update met jullie delen, waarvan de eerste aanstaande zaterdag (als ik 14 weken zwanger ben) verschijnt!
Hoe verliep het eerste trimester van jouw zwangerschap(pen) en had jij ook last van kwaaltjes? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie