Al een aantal keer eerder besteedde ik aandacht aan GBS (Groep B Streptokokken): een bacteriegroep waar je als zwangere vrouw ongemerkt drager van kunt zijn, maar die je kindje ernstig ziek kan maken. Mandy verteld vandaag haar ervaring met GBS: haar pasgeboren dochtertje vocht voor haar leven door deze bacterie. Lees het heftige verhaal van Mandy.
Aan het einde van de zwangerschap begon ik steeds meer vocht vast te houden. Iets wat ik in de familie wel herkende van zwangere nichten en waarover ik mij geen zorgen maakte. Ook omdat de verloskundigen dit ook niet deden. M’n bloeddruk steeg wel steeds iets, maar ook niets zorgwekkends.
Maandagochtend 11 juli 2016 zou ik met een zwangere vriendin gaan zwemmen. We waren toen allebei rond de 38 weken zwanger. We appten dat we ons klaar zouden maken zodat we wat eerder konden gaan. Toevallig keek ik na het toiletbezoek achterom en zag bloed. Ik schrok enorm en appte meteen die vriendin. Zij was zwanger van de tweede en toch minder onzeker dan ik. Zij vond het, net als ik, een goed idee om de verloskundige te bellen.
Binnen 10 minuten was de verloskundige bij mij. Ze concludeerde dat er waarschijnlijk niks aan de hand was. Maar omdat het helderrood bloed was en toch niet heel weinig, adviseerde zij mij om voor controle naar het ziekenhuis te gaan. Ik belde meteen mijn vriend, maar je zult altijd zien dat deze op die momenten niet bereikbaar was. Daarom heb ik mijn moeder gebeld en zij bracht mij naar het ziekenhuis.
Ik werd aan de monitor gelegd en m’n bloeddruk werd gemeten. Gelukkig was er niks aan de hand met de baby, maar mijn bloeddruk was wel hoog. Voor de zekerheid urine ingeleverd en daar bleken (teveel) eiwitten in te zitten. Dit zijn signalen van een zwangerschapsvergiftiging. Er werd meteen een kamertje voor mij geregeld in het ziekenhuis. Er werd naar mijn idee verteld dat ik gedurende 24 uur gecheckt zou worden, dat ik medicijnen kreeg om de bloeddruk te verlagen en dat ik dan de volgende dag weer naar huis zou gaan. Ik heb mij die tijd geen moment slecht gevoeld. Natuurlijk was mijn vriend inmiddels ook in het ziekenhuis. Ik vertelde hem dat hij gewoon de volgende ochtend kon gaan werken. Ik kwam wel thuis.
Helaas liep het de volgende ochtend allemaal anders. De verloskundige kwam ’s ochtends naar mijn kamer om te vertellen dat ik die dag moeder zou worden en of papa al onderweg naar het ziekenhuis was, want er was lichte haast. Dit was schrikken! EEN BABY? Vandaag?? Natuurlijk leef je hier 9 maanden naartoe, maar dit zag de “naïeve ik” toch niet aankomen. Ik voelde mij prima, genoot van het zwanger zijn. Ik was pas 2 weken thuis van het werk en wilde eigenlijk nog 2 weken met m’n benen omhoog Netflixen.
Infusen (ja 2!) werden geprikt en daar ging ik, op naar de verloskamer. Ondertussen m’n vriend gebeld, die in lichte shock naar ‘t ziekenhuis kwam. Inmiddels hielpen de bloeddrukverlagende pillen niet meer. De bloeddruk bleef stijgen. Daarom kreeg ik naast weeënopwekkers en vocht ook magnesiumsulfaat door een infuus. Oh én bijkomstig nog een katheter. Geloof dat het belangrijk was in combinatie met het magnesiumsulfaat om het vocht in de gaten te houden. Dit was raar. Heel raar! Je voelt het magnesiumsulfaat heel gek binnenkomen. Het leek alsof ik de wolken in vloog, ik werd helemaal warm en geluiden werden anders… Ook werden de vliezen gebroken.
Het was inmiddels 22:00 uur en de ontsluiting kwam maar niet op gang. Daarom werd er een ruggenprik gezet. Mijn bloeddruk bleef maar stijgen. Daarvoor werd er nog een medicatie op het 2e infuus aangesloten. Rond middernacht kreeg ik de maximale hoeveelheid weeënopwekkers binnen en nog steeds zat ik op 6 centimeter ontsluiting. Nu begon ook de hartslag van de baby te dalen tijdens een wee. De verloskundige kwam vertellen dat er nu toch echt iets moest gebeuren. Ze zou de weeënopwekkers een standje boven maximaal gebruikelijk zetten en gaan overleggen voor een keizersnede. Als ze terug zou komen moest er iets veranderd zijn.
Dat heb ik geweten. Deze verandering bracht een weeënstorm met zich mee. Iets wat bij mij bevestigde dat de ruggenprik nooit goed had gezeten (ik had ook geen raar of dof gevoel in mijn benen). Toen de verloskundige terug kwam had ik 10 centimeter ontsluiting en persweeën. Nu kon het eindelijk echt beginnen. Ik kreeg de rust weer terug en mocht gaan persen. Met een knip erbij werd er in no-time een klein meisje geboren. Op woensdag 13 juli om 02.55 uur en we noemden haar Mara.
Alles leek goed te gaan. Mara was wel wat licht met haar 2645 gram en 50 centimeter, maar dat kon te maken hebben met de zwangerschapsvergiftiging.
’s Ochtends viel de verpleegkundige iets geks op. Mara scheen wat kreunerig te huilen en dit kon wijzen op een infectie. Mara ging even ter controle naar de Neonatologie. Papa ging uiteraard mee. Hier hebben ze bloed geprikt. Mara had te weinig witte bloedcellen. Dit was nog een teken van een infectie. Er is toen preventief gestart met antibiotica en er zijn kweken afgenomen. Maar goed ook… Niet veel later ging het slecht met Mara. Ze trok wit weg en werd bewegingsloos. Ze hebben haar toen bij kunnen brengen. Dit gebeurde in totaal 3 keer. De artsen vreesden voor het leven van onze dochter en hebben haar met spoed naar de NICU in het WKZ laten overbrengen. Hier hebben ze ook liquor (hersenvocht) bij haar afgenomen. En omdat de vrees er was dat de infectie ook hierin zat, is er tijdelijk geswitcht van antibiotica. Na 24 uur werd voorzichtig duidelijk dat de antibiotica aansloeg en dat Mara geen bacteriën in haar liquor had zitten. Wel bleken de kweken van haar bloed, navel en oren positief met Streptococcus agalactiae. In de volksmond ook wel Groep B Streptokokken (GBS) genoemd.
De artsen vertelde mij dat 40% van de vrouwen dragen is van GBS. Dit houdt in dat deze bacterie rond de vaginale streek zit. Dit is niet erg, behalve als een baby via de geboortekanaal wordt geboren na >24 uur gebroken vliezen. Dan is de kans groter dat dit wordt overgedragen op de baby. Maar ook als de vrouw hoog gekoloniseerd is, dus erg veel bacteriën rond de vagina. Dit blijkt dus bij mij het geval. Bij een mogelijk volgende bevalling zal ik hier op getest worden en indien ik hier nog steeds drager van ben, krijg ik vooraf via het infuus een aantal shots met antibiotica.
Na 48 uur zijn wij samen terug verhuisd naar het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Mara moest haar kuur tot dag 8 intraveneus afmaken. Woensdag 20 juli 2016 mochten we dan eindelijk met z’n drieën naar huis. Inmiddels is Mara dik 14 maanden en heeft ze hier gelukkig niks aan over gehouden.
Bedankt dat je jouw verhaal met ons wilde delen, Mandy. Wat een ontzettend heftige tijd hebben jullie meegemaakt! Maar wat fijn om te lezen dat jouw dochter er weer bovenop is gekomen en ze er niets aan over heeft gehouden.
Eerder vertelden ik, Katja en Marjolein onze ervaringen met GBS. Wil je reageren op dit verhaal? Of wil je zelf jouw ervaring met GBS delen? Je kunt je reactie achterlaten in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie