Blogvriendinnen: waarom ik er geen heb

Over een kleine vier maanden bestaat Mama’s Meisje alweer drie jaar. De tijd vliegt en hoewel ik nooit met die intentie begon, heeft Mama’s Meisje me een heleboel gebracht. Maar er is één ding dat ik niet heb sinds ik blog: blogvriendinnen. Waarom is dat eigenlijk? Vandaag vertel ik daar openhartig over. Lees je mee?

Beginnende blogger

In de zomer van 2016 beviel ik van mijn oudste dochter Suus. De zwangerschap ging verre van makkelijk: ik verloor mijn baan, kwam werkloos thuis te zitten en verloor daarmee mijn zekerheid. Maar ook lichamelijk was er van alles aan de hand: ik bleek GBS-drager te zijn, kreeg last van mijn bekken en begon vocht vast te houden. Uiteindelijk resulteerde dit in een gewichtstoename van 45 kilo, zwangerschapsvergiftiging, een mislukte inleiding die 3 dagen duurde en een spoedkeizersnede. Na haar geboorte kreeg Suus twee keer een ademstilstand en daardoor moesten we langer blijven. Ik verloor vlak na de bevalling weer snel al het vocht (27 kilo in minder dan 3 weken), maar door die snelle toename gevolgd door afname van gewicht kreeg ik nóg meer klachten. Al met al hakte dit er allemaal behoorlijk in en toen bleek dat ik mijn nieuwe baan als apothekersassistente ook niet volhield, zakte de moed me wel enigszins in de schoenen. Daar zat ik dan, werkloos thuis. Met één kindje dat veel sliep had ik genoeg tijd om te piekeren. Gelukkig was er één ding waardoor ik mijn gedachten kon verzetten: mijn blog. Al een tijdje twijfelde ik en aan de vooravond van mijn 28e verjaardag besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Ik startte mijn blog en als beginnend blogger was ik al snel actief op allerlei social media kanalen. Het viel me op dat er ontzettend veel verschillende bloggers waren, de één groter en de ander weer wat kleiner. Als newbie stortte ik me vol enthousiasme in dit avontuur, open minded en leergierig. Dat werd door de een hartelijker ontvangen dan de ander.

Blogwereldje

Het blogwereldje kwam in het begin erg positief op mij over. Al snel raakte ik in contact met een hele leuke groep bloggers waarmee ik nog steeds in een Facebookgroepje zit. Al hadden we destijds veel meer contact dan vandaag de dag, ik waardeer ze nog steeds en het is erg fijn dat je elkaar dingen kunt voorleggen. Aan de andere kant hoorde ik uit datzelfde blogwereldje ook geluiden van ergernis. Ergernis vanuit bloggers die al langer blogden en zich stoorden aan ‘nieuwelingen’ die als paddenstoelen uit de grond schoten. Dat zorgde ervoor dat ik niet van iedereen een sympathiek beeld had. En het zorgde er ook voor dat ik mezelf langere tijd als nieuweling bleef bestempelen, langer dan achteraf gezien nodig was. Ik was onzeker en keek heel erg naar anderen. Maar, en dat is gelijk het grootste voordeel van de online wereld, ik kon ze dus makkelijk ‘uit de weg gaan’ en werd er daardoor niet veel mee geconfronteerd. De tijd verstreek en mijn blog groeide. Dat gebeurde niet vanzelf: ik heb daar hard voor gewerkt. Keihard en dat doe ik nog steeds. En in die tijd leerde ik steeds meer andere bloggers kennen, zowel online als offline. Toch heb ik géén blogvriendinnen, zelfs niet na bijna drie jaar bloggen.

Geen blogvriendinnen

Maar dat is toch zonde? Het is toch gezellig, online vriendschappen? Laat ik voorop stellen dat ik ontzettend leuk contact heb met een aantal andere bloggers. We delen dezelfde humor, reageren vaak op elkaars posts en sturen elkaar wel eens berichtjes om bloggerelateerde dingen te bespreken. Erg fijn, maar dat zijn geen blogvriendinnen zoals ik wel eens voorbij zie komen. Geen theedates in real life, geen appgroepjes en oppervlakkig contact over privélevens. Heel eerlijk? Ik mis dat ook helemaal niet. En achteraf gezien ben ik ook best blij met hoe het nu is. Natuurlijk hoopte ik in het begin van mijn blogcarrière wel eens op zulke vriendschappen, die ik online regelmatig voorbij zag komen. Maar inmiddels ben ik er ook achter dat de blogwereld niet alleen maar heel leuk is. Er is veel concurrentie onder bloggers en hoewel ik daar zelf helemaal geen energie aan spendeer, heb ik in de afgelopen anderhalf jaar nog nooit zoveel soap meegemaakt in mijn online leven. Iets waar ik me echt verre van wil houden. Aangezien ik genoeg heb aan mijn dagelijkse portie Goede Tijden, skip ik dat gedeelte graag uit het online leven. En gelukkig zijn er vele bloggers met mij, die ook geen zin hebben in fitties en gezeik.

Collega’s

Dus beschouw ik andere bloggers liever als collega’s dan als (potentiële) vriendinnen. Collega’s waarmee ik fijn contact wens te hebben, maar met de één heb je nu eenmaal een betere klik dan met de ander. Die ene collega stuur je een leuke tip door als je gelijk aan haar moet denken bij het zien van een oproep, terwijl de andere collega online héél spontaan overkomt en ‘in het echt‘ geen boe of bah tegen je zegt. Die ene collega maakt een keer een vette sprong in haar bezoekersaantallen en je feliciteert haar oprecht omdat je het meent, terwijl de andere collega je blog liever kwijt dan rijk zou zijn. Tja, het is net het echte leven en bloggers zijn net echte mensen. Misschien heb jij wel een hele fijne groep blogvriendinnen of sta je er net zo in als ik. Je kunt veel van elkaar leren, maar laat niet over je heen lopen. Focus je op wat JIJ doet en kijk niet teveel naar anderen. Maar ook: trek je niets aan van de mening of harde woorden van anderen. Neem liever afscheid van zulke mensen en omring je met contacten die jouw wél een goed gevoel en energie geven. Dat is zó waardevol! Ik doe dat zelf ook al een tijdje en het heeft me zoveel rust gebracht. Ik kan niets met collega’s die hun onzekerheid op anderen focussen en daardoor gaan bashen. Door daar geen aandacht meer aan te schenken, kon ik me nóg beter op Mama’s Meisje focussen en met resultaat. Mijn blog is de afgelopen maanden precies hoe ik het hebben wil en dat voelt goed! Geen haat en nijd, maar blije bloggers die allemaal op hun eigen manier, maar met evenveel passie hun werk of hobby uitvoeren. Op die manier is de blogwereld een stukje gezelliger en dat past ook weer perfect bij mijn levensmotto: leven en laten leven!

Hoe kijk jij tegen de bloggerswereld aan? En voor de bloggers: heb jij blogvriendinnen of zie je andere bloggers ook als collega’s? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!

Bron: flatlay