Een flinke pas op de plaats qua beweging en ondertussen onverminderd doorgaan qua gezond en gevarieerd eten. Dat moet toch goedkomen, zou je denken? Nou, mijn motivatie was afgelopen maand niet altijd even hoog. Lees maar mee in deze nieuwe update over afvallen na de zwangerschap…
De stand van zaken
Dat ik vol goede moed begon en me volledig stortte op een (achteraf veel te hoog gegrepen) bewegingsprogramma, daar waren we de vorige keer gebleven. Ik had echt even nodig om voor mezelf te accepteren dat mijn lijf, het lijf dat drie kinderen op de wereld heeft gezet door middel van keizersnedes, nog niet op hetzelfde startpunt was beland als ik in mijn hoofd stiekem wilde. Fysieke tegenslag was het gevolg, waarna ik in overleg met de fysio besloot om het wandelen aan te grijpen als middel om de beweging op te bouwen. Letterlijk een stapje terug met als doel om weer een stapje vooruit te komen. En dus herpakte ik mezelf, want stiekem vond ik het echt kak hoor mensen. Ik bedoel: dat ik voor de derde keer een kindje kreeg, dat weten we inmiddels wel en ik was er zó aan toe om weer dóór te kunnen, lekker weer fit te worden en zo. Dat lukte dus nog even niet, dus wandelen it is. Nou ja, dat was de bedoeling, maar de stand van zaken was de afgelopen maand niet echt om over naar huis te schrijven…
Overbelasting op overbelasting
Al ergens in de tweede week verstapte ik me na een lange wandeling. Gewoon thuis, bij een simpele beweging, maar het schoot me direct in één kant van mijn bekken. Balen, maar even afwachten want soms komt het na een paar dagen toch vanzelf los. In dit geval dus niet en ik merkte dat het alleen maar slechter ging: ik sliep weer met een pijnlijk been en stond de volgende ochtend op met het gevoel alsof er 1000 losse botjes zitten in plaats van één stevig geheel. Een afspraak bij de fysio was snel gemaakt, maar die kon op het laatst helaas niet doorgaan vanwege verkoudheidsklachten bij mij. Ondertussen probeerde ik wel mijn oefeningen te doen, maar daar werd het echt niet beter van. Ook een poging tot wandelen (mét duowagen, want het kon planningtechnisch even niet anders) was geen succes. Ik kreeg pijn in mijn nek en schouders en daarna volgde overbelasting op overbelasting. Dat is iets wat ik herken van het herstel na de vorige zwangerschappen: als er eenmaal ergens een klink in de kabel zit en ik laat het niet meteen losmaken of tapen door de fysio, dan krijg ik altijd wisselende klachten op verschillende plekken die komen en gaan, maar me belemmeren totdat ik het wél laat behandelen. Zooooo irritant. Vooral omdat het van de buitenkant niet te zien is en het er dan alle schijn van heeft dat ik lekker met een zak chips op de bank heb gelegen omdat ik geen zin had om met mijn luie reet een rondje te wandelen. Balen is dus een understatement voor wat ik de afgelopen maand voelde.
‘Het heeft tijd nodig’
Ik was dus best geneigd om de handdoek in de ring te gooien, de paling in te pakken, het bijltje er bij neer te leggen: you name it. Forever een oma die niet eens normaal kan wandelen naast haar dagelijkse bezigheden, want dan roept het lichaam: ‘ho, stop!‘. Ja, je leest het: ik kan af en toe nogal zwelgen in zelfmedelijden. Ik vind het namelijk zwaar ruk dat ik fysiek zo word afgeremd terwijl ik mentaal helemaal ready ben om ervoor te gaan. Het cliché is helaas helemaal waar: ‘het heeft tijd nodig‘. En dus ben ik gister onder handen genomen door de fysio en staan de eerstkomende wandelingen en oefenrondjes al ingepland in mijn agenda. Ik voel aan alles dat mijn lichaam die beweging nodig heeft om verder te komen. Dat is de vorige keren ook gebleken: van alleen het aanpassen van mijn voeding gebeurde er niet zoveel. De samenhang tussen voeding, beweging, een herstellend lijf én de hormonenhuishouding is een lastige, maar het is me eerder gelukt en met succes, dus daar ga ik nu ook weer voor. Als iemand nog een portie geduld over heeft; kan ik gebruiken haha. Het grappige is dat ik meerdere berichtjes kreeg via social media dat je echt duidelijk kan zien dat ik ben afgevallen. Ik vind ook dat mijn lijft verandert, maar de weegschaal laat nog weinig verschil zien. Het goede nieuws? Nou, de weegschaal is niet de ‘verkeerde’ kant opgeslagen en het getal erop heeft ook niet compleet stilgestaan. Ik ben deze maand 0,5 kilo afgevallen, dus het totaal staat nu op -2,6 kilo. Natuurlijk had ik gehoopt dat het meer was en soms was de verleiding groot om alles dan maar los te laten, maar doorgaan is toch echt het toverwoord en dat lukt qua voeding gelukkig prima. Op naar de derde maand die hopelijk wat meer activiteit en resultaat laat zien!
Wil je reageren op mijn 2e update? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie