Geen kinderwens meer: mijn anticonceptie keuze

Een van de onderwerpen waar ik nog nooit over geschreven heb op mijn blog, is anticonceptie. Ons gezin is nu compleet: we hebben geen kinderwens meer. Wat nu? Ik schreef over mijn anticonceptie keuze.

Anticonceptie bij een compleet gezin

In april schreef ik een persoonlijk artikel over ons gezin en waarom ik zeker weet dat er géén vierde kindje zal komen. Onze family of 5 voelt perfect en ik knijp mezelf bijna dagelijks in mijn handen met zoveel rijkdom en geluk. Bijna, want er zijn ook dagen dat de rollen behang niet aan te slepen zijn, maar dat is weer een ander verhaal. Onderaan de streep trekken wij de conclusie dat we het goed vinden zo: wij hebben geen kinderwens meer. Maar we zijn beide nog wel een tijdje vruchtbaar en om een zwangerschap te voorkomen verdiepten we ons dus in anticonceptie bij een compleet gezin. De afgelopen tijd heb ik diverse keren een vragensticker in mijn stories op Instagram geplaatst en de meest gestelde vraag was: ‘welke anticonceptie gebruik je?‘. Een persoonlijke vraag over een onderwerp waarover ik nog niet eerder op mijn blog geschreven heb. Daarom begin ik bij het begin: van hoe ik ooit met de pil begon, wat ik ontdekte toen ik ermee stopte en hoe het zat tussen de zwangerschappen in. En natuurlijk welke keuze ik gemaakt heb nu we geen kinderwens meer hebben!

Eerste menstruatie

Volgens mij wist ik nog niet eens wat menstruatie was toen ik voor het eerst ongesteld werd. Ik weet het nog precies: die dag moest ik naar de schoolarts en voordat mijn moeder en ik vertrokken, ging ik nog even naar het toilet. Ik was 9 jaar en dacht dat ik zo ongeveer doodbloedde. Het bleek eenmalig te zijn, maar vanaf mijn 11e hing toch echt maandelijks de rode vlag uit, kwam opoe op bezoek, was het that time of the month en ga zo maar door. In groep 8, ik was één van de eerste meiden die ongesteld was en voelde me allesbehalve vereerd. Zulke grote vrouwenzaken waren op dat moment eigenlijk nog helemaal niet interessant en eerder iets engs en vreemds. Ik vertelde het dus alleen aan mijn beste vriendin, want dat ik voortaan met een voorraad maandverband in mijn tas naar school ging hoefde echt niemand te weten. Eerlijk gezegd snapte ik er op dat moment nog helemaal niets van en zeulde ik alles all day every day mee want ik wist nooit wannéér ik weer ongesteld was. Op de middelbare school leverde het juist populariteitspunten op want ‘Lotje uit de derde is nog niet ongesteld’ en ik was dat dus al wel. Daar hielden we ons toen dus mee bezig, I know… Mijn menstruaties werden in de daaropvolgende jaren steeds zwaarder en het kwam regelmatig voor dat ik een paar dagen ziek thuis was omdat de buikpijn en het bloedverlies niet te doen waren. Op mijn 14e stelde de huisarts voor om aan de pil te gaan: hierdoor zou mijn menstruatie lichter worden en zou ik het ook wat beter kunnen ‘plannen’ in het geval van een vakantie of sportwedstrijd. Klonk me als muziek in de oren en inmiddels was de populariteitswedstrijd van ‘wie is er al ongesteld’ verplaatst naar ‘wie is er al aan de pil’ dus ik schreef weer extra punten bij op mijn persoonlijke scorebord. Vanaf mijn 14e tot aan mijn 27e zat ik aan de pil. Ik ben tussendoor weleens geswitcht van merk, maar verder was het zoals het was, vond ik het prima en wist ik ook niet beter, totdat ik ermee stopte…

Stoppen met de pil: ontpillen

We spoelen even door van de vroege puberteit naar de volwassen versie van Karin, want *poef*: ik was bijna 27, woonde inmiddels samen met Erik. We bespraken onze kinderwens en besloten ervoor te gaan. Ik gebruikte op dat moment de omstreden Diane pil en tijdens de opleiding tot apothekersassistente was mij ter ore gekomen dat het bij deze pil verstandig was om op tijd te stoppen. Dat deed ik dus zo’n 3 maanden voordat we wilden ‘beginnen’. Voor de tijd zocht ik naar informatie over stoppen met de pil en kwam ik de term ‘ontpillen’ tegen: het ‘afkicken’ van de hormonen die erin zitten zou volgens de ene website nogal wat teweegbrengen terwijl het volgens de andere website meteen naar het rijk der fabelen verbannen werd. Ik kan natuurlijk alleen maar vanuit mijn eigen ervaring praten, maar ik voelde me al na twee weken een ander mens. Had ik voorheen een opgeblazen buik die heel gevoelig was na het eten van bepaalde gerechten, was dat compleet verdwenen. Mijn huid straalde meer, ik viel af, had minder hoofdpijn en het allerbelangrijkste verschil was wel dat mijn stemming veel beter was. Om het plaatje even te schetsen: in de 13 jaar daarvoor had ik dus non stop de pil gebruikt en nu, na twee weken, voelde ik me zóveel beter! Er ging echt een wereld voor me open en ik besefte ook dat die pil vol zat met stofjes die ik dus nooit meer wilde gebruiken. Aan de andere kant gingen we nu een nieuw hoofdstuk in: we hoopten op een zwangerschap dus ik parkeerde het anticonceptie verhaal ook snel weer. Wie dan leeft, wie dan zorgt.

Tussen de zwangerschappen

Suus werd geboren en op de laatste dag van de kraamweek benadrukte de verloskundige tijdens haar bezoek nog even dat we goed in onze oren moesten knopen dat de eisprong vóór de eerste menstruatie plaatsvindt. Met andere woorden: ‘je zult niet de eerste zijn die ik over twee maanden weer in de praktijk ontvang‘. Haha, nou dat was natuurlijk niet de bedoeling maar ik voelde er op dat moment weinig voor om weer aan de pil te gaan. Zeker omdat ik een hele pittige zwangerschap had waar ik lichamelijk behoorlijk van moest bijtrekken, besloten we het eerst bij een condoom te houden. Ik had zo’n 8 maanden nodig om weer op de been te komen en op dat moment voelde ik er nog steeds niets voor om weer aan de pil te gaan. Enkele maanden later kwam het gespreksonderwerp al op een tweede kindje en op de eerste verjaardag van Suus hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Die zwangerschap ging gepaard met een heleboel grijze wolken: ik voelde me compleet uit het veld geslagen door de hormonen die door mijn lijf gierden. Neerslachtig, angstig, verdrietig en verre van happy: ik heb daar gelukkig hulp bij gekregen vanuit de POP-poli en voelde me in het derde trimester toch nog wat zonniger, maar het was geen leuke tijd. Na de geboorte van Niene drukte de gynaecoloog me tijdens de nacontrole op het hart om géén hormonale anticonceptie meer te gebruiken. Ze achtte de kans groot dat de klachten terug zouden komen en dat wilde ik absoluut voorkomen. Ik zou een koperspiraal kunnen laten plaatsen, maar wederom wilde ik mijn lichaam eerst de kans geven om te ontzwangeren dus hielden we het bij dezelfde strategie als na de geboorte van Suus ;)

Geen hormonale anticonceptie meer

Gaandeweg praatten we steeds meer over een derde kindje en toen Niene anderhalf was, werd ik zwanger van Linn. Tijdens de zwangerschap van Linn begon ik me al af te vragen wat ik hierna wilde. Een ding stond vast: ik wilde geen hormonale anticonceptie meer. Maar wat waren mijn opties? De koperspiraal was er één, maar eerlijk gezegd stond ik daar niet om te juichen. Enerzijds omdat ik meer negatieve dan positieve verhalen hoorde en las, maar ook met het oog op mijn baarmoeder. Straks zouden er na drie keizersnedes vast behoorlijk wat verklevingen zitten: wat nou als ik dan een spiraal liet plaatsen en dat ding zou hartstikke vast groeien? Nee, ik zag het niet zo zitten hoor… Ook de optie om dan maar de rest van mijn ‘vruchtbare’ leven aan een hormoonhoudend middel te zitten was voor mij geen optie. Misschien is het voor sommige vrouwen wel gek om te lezen, maar ik wist tijdens mijn derde zwangerschap al dat ik hierna geen kinderwens meer zou hebben. Dat dat dus mijn laatste zwangerschap zou zijn en dat ik hierna niet meer zwanger wilde worden. Die keuze was voor mij al tijdens de zwangerschap definitief en daarom besloot ik meer informatie in te winnen over een sterilisatie.

Gastblogger Irene raakte onverwachts zwanger van haar vierde kindje

Sterilisatie tijdens geplande keizersnede

Een sterilisatie bij een vrouw houdt in dat er een stukje eileider wordt dichtgemaakt (met ringetjes, clips of door te branden) of verwijderd. Na de eisprong kan het eitje dan niet door naar de baarmoeder, er kunnen geen zaadcellen meer bij komen en dus kan er geen bevruchting plaatsvinden. Je cyclus loopt wel gewoon door en je blijft ook ongesteld worden. Deze ingreep is niet terug te draaien dus het was iets om heel goed over na te denken. In het derde trimester stonden er meerdere controles bij de gynaecoloog op de planning en dus gooide ik een balletje op: zou een sterilisatie een optie voor mij zijn? Ik kreeg uitgebreide uitleg over deze procedure, welke opties ik had en wat het in zou houden. Omdat ik meestal gezien werd door een arts in opleiding, werd er een telefonische afspraak gemaakt met een gynaecoloog die toestemming moest geven voor het uitvoeren van een sterilisatie tijdens mijn geplande keizersnede. Ik was in hun ogen nog vrij jong en ze wilden graag goed uitvragen of ik realiseerde dat deze ingreep niet terug te draaien is. Voor mij voelde het een beetje als een soort ‘sollicitatiegesprek’, maar ik begreep van de arts dat er nog vrij veel vrouwen achteraf spijt krijgen van hun keuze. Daardoor was het heel begrijpelijk dat ze het op deze manier aanpakken. Ik had eigenlijk niet zoveel bedenktijd nodig, want ik voelde aan alles dat ik dit wilde en geen kinderwens meer had. Er werd een notitie gemaakt voor een sterilisatie tijdens geplande keizersnede, want dat scheelde weer een operatie. En zo leefden we toe naar 26 mei 2020, de datum van de keizersnede en dus ook van de sterilisatie. Maar dat liep even anders…

‘Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen…’

Tja, wat zal ik zeggen: op 26 mei 2020 was ik met mijn hoofd bij een heleboel dingen maar niet bij mijn sterilisatie. Ik zou zo meteen opnieuw moeder van mijn derde dochter worden en dat was alles waar ik me die dag op focuste. De keizersnede duurde erg lang: het duurde zo’n drie kwartier voordat Linn uiteindelijk geboren werd. Even voor je beeldvorming: bij mijn eerste keizersnede werd Suus na 5 minuten geboren en lag ik na een klein half uurtje alweer op de uitslaapkamer. Er waren veel verklevingen, er zat veel littekenweefsel en de artsen waren super gefocust op netjes werken: zorgen dat mijn buik netjes geopend, maar ook weer gesloten werd. Na een uur en een kwartier en een heleboel extra morfine lag ik zo stoned als een garnaal op de uitslaapkamer. Letterlijk met mijn hoofd in de wolken, want wat hadden we zojuist een prachtige dochter gekregen! Over die sterilisatie was op de OK niets gezegd of gevraagd en ik heb er verder ook niet meer bij stil gestaan. Linn bleek zich in de loop van die dag toch niet zo fit te voelen en werd al snel overgeplaatst naar de Neonatologie. We waren behoorlijk onder de indruk van die gebeurtenis en toen de gynaecoloog de volgende ochtend mijn ziekenhuiskamer instapte, dacht ik dat het om een flitsbezoekje ging zoals (ja dit klinkt gek, maar zo is het wel na drie keizersnedes) ik ‘gewend’ was. Even informeren naar de wond, hoe ik me voelde en dan weer verder naar de volgende patiënt. Maar nee, dit keer ging het anders want zowel de arts als de arts in opleiding pakten er een stoel bij, gingen zitten en de oppergynaecoloog begon met: ‘ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen…‘.

LEES OOK: ZÓ IS HET OM MOEDER VAN DRIE KINDEREN TE ZIJN…

Oeps, vergeten!

Warm, koud, de meest vreselijke gedachten die door mijn hoofd schoten: op dat moment stierf ik duizend doden. Ik dacht: ‘kut! Ze gaan me nu vertellen dat ze iets heel ergs gevonden hebben!‘. Een heel gek moment, want ik was echt heel bang voor slecht nieuws. Dus toen de gynaecoloog vertelde dat ze tijdens de keizersnede zijn vergeten om de sterilisatie uit te voeren, was mijn reactie: “oooooh, is dat alles? Jeetje, dat is toch niet zo’n ramp! Kan gebeuren hoor!” dacht die arts waarschijnlijk dat ik nog hard ging op die morfine overdosis van gisteren. Wat bleek: ze lazen de notitie te laat en hadden mij toen al zover gehecht, dat het veel te risicovol zou zijn om de boel weer open te maken en alsnog de sterilisatie uit te voeren. Die arts voelde zich ontzettend schuldig en heeft wel honderd keer excuses aangeboden. Maar ik was (en ben) helemaal niet boos: waar mensen werken, maken mensen ‘fouten’ en ik vertelde dat ik liever dit had dan dat ik nu te horen had gekregen dat ze een schaar kwijt waren en vermoedden dat die nog in mijn buik zat ofzo. Ik kreeg te horen dat als ik alsnog boos zou worden, ze daar alle begrip voor hadden maar ik drukte ze op het hart dat dat echt niet het geval zou zijn. Nee echt, no hard feelings! Maar wat nu?

Op de wachtlijst voor een sterilisatie

Linn werd geboren tijdens de eerste golf in mei en ik werd op de wachtlijst gezet voor een operatie vanaf oktober. Zo zou ik de kans krijgen om aan te sterken na de derde keizersnede en wat fitter de operatie voor de sterilisatie in te gaan. Zoals we allemaal weten zijn er veel operaties vertraagd en dat geldt ook voor die van mij. Ik sta momenteel nog steeds op de wachtlijst voor een sterilisatie. Een aantal weken geleden was er wel een plekje, maar die heb ik geweigerd omdat we op vakantie waren. Mijn operatie is niet noodzakelijk dus ik heb alle geduld. Het heeft wel even wat voeten in de aarde gehad en op zich had ik die ‘extra’ operatie liever niet nodig gehad, maar er zijn ergere dingen op de wereld. Daarnaast is het erg fijn als ik na de operatie helemaal nergens meer over na hoef te denken, dat zal echt als een last van mijn schouders vallen. Je leest het goed: ik sta nog steeds vierkant achter mijn keuze qua anticonceptie en we hebben écht geen kinderwens meer. Nadat de operatie heeft plaatsgevonden zal ik mijn ervaring delen op mijn blog!

Gebruik jij anticonceptie? Zo ja: welke vorm en ben je hier tevreden over? En voor de vrouwen die geen kinderwens meer hebben: zou een sterilisatie een optie zijn voor jou? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!