Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Hoewel Kelly enorm opkijkt tegen de bevalling, heeft zij een hele positieve ervaring. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kelly.
Tijdens het laatste trimester keek ik niet echt uit naar de bevalling. Ik had zoveel (ongevraagde) horrorverhalen gehoord dat ik echt panisch was geworden. Ik had vrees voor alles en kreeg het benauwd als ik er alleen al aan dacht. Vele tranen hebben toen gevloeid. Hoe moest ik mij op iets voorbereiden terwijl ik geen idee had hoe het zou verlopen? Dit is ook pas de eerste keer. Ik wilde dat onprettige gevoel kwijt en ging zoeken naar positieve bevallingsverhalen. Dat deed mij erg goed. Ik kreeg vertrouwen in mijzelf en wachtte rustig het moment af.
Het was donderdagnacht 02.30 uur. Ik was 40+2 weken toen mijn vliezen braken. ‘Zou het nu dan echt beginnen?!‘. Ik maakte mijn man wakker, die dacht dat ik een grapje maakte. We belden met het ziekenhuis en moesten komen voor een CTG-scan. Ik had nog geen weeën en de CTG-scan zag er goed uit. Er was nog geen ontsluiting en de kleine spruit vond het nog prima in mijn buik. We werden terug naar huis gestuurd en moesten om 16.00 uur weer terug om weer een CTG-scan te maken. Tot die tijd heb ik nog wat geslapen, het huishouden gedaan, een (klein) rondje met de hond gelopen, etc. En nog steeds geen weeën…. Ook de CTG-scan van 16.00 uur zag er goed en rustig uit. Meestal beginnen de weeën spontaan binnen 24 uur nadat de vliezen zijn gebroken. Hier wilden wij op wachten, want dat zou toch wel gaan gebeuren dachten wij.
Mijn man en ik besloten om af te spreken met het ziekenhuis, dat wij de volgende ochtend (op vrijdag 17 januari) terug zouden komen om de bevalling op te wekken als ik dan nog steeds geen weeën zou hebben. De baby moest immers binnen 72 uur geboren worden omdat de vliezen waren gebroken. Op vrijdag 17 januari waren mijn man en ik al om 07.15 uur in het ziekenhuis. Zou de kleine dan vandaag of morgen geboren worden? Een spannend vooruitzicht! De verpleegkundige legde mij weer aan de CTG-scan en ging controleren of ik al ontsluiting had. Ik voelde nog steeds geen weeën dus dat zal wel niet, dacht ik. Maar toch was er al 1 centimeter ontsluiting! Ik werd, naast mijn twee buikbanden van de CTG, aan een infuus met weeënopwekkers gelegd. Als er rond 13.00 uur al weeën zouden zijn dan zou dat al erg fijn zijn, zei de verpleegkundige. Oké prima, dan hebben we nog even voordat het echte werk begint.
Rond 08.30 uur begon het infuus te werken en kwamen de eerste weeën al. Opeens kwamen ze wel heel erg snel achter elkaar. Zo snel dat ik van 1 naar 7 centimeter ging binnen 1 uur! De eerste paar centimeters ontsluiting waren goed op te vangen. Ook de rug- en beenweeën vond ik nog wel meevallen. Maar zo richting die 7 centimeter, dat was wel eventjes heftig. Ik pufte ze weg, mijn man bleef rustig en zorgde ervoor dat ik ook rustig bleef. Maar het werd toch echt zwaar. Ik vroeg om pijnstilling (morfine pompje, want no way dat ik een 30 centimeter lange naald in mijn rug liet steken ?) en deze werd gemaakt door de verpleegkundige. Toen ze 10 minuten later de pijnstilling wilden geven, begonnen de persweeën.
De pijnstilling werd achterwege gelaten en ik moest gaan persen. Hoe wist ik nu hoe ik goed moest persen?! Gelukkig hielpen de verpleegkundigen mij er erg goed doorheen. Na een paar keer persen zeiden de verpleegkundigen steeds dat het niet meer lang zou duren. Nadat ik dat drie keer had gehoord was ik er wel klaar mee… Ik snauwde tegen mijn man dat ze dat nu al voor de derde keer zeiden en dat ze er gewoon uit moest. Blijkbaar moest ik ingeknipt worden want de kleine spruit floepte steeds terug in het geboortekanaal. Die knip was de oplossing, want na drie kwartier persen kwam onze dochter ter wereld! Mijn man heeft gekeken hoe onze kleine meid geboren werd en heeft mij erg goed geholpen tijdens het persen. En daar was ze dan, onze dochter: Vera is geboren op 17 januari om 12.35 uur!
Ze werd meteen bij mij op de buik gelegd en papa mocht de navelstreng doorknippen. Wat waren wij blij en trots! Dat het binnen 4 uur al gedaan was, was achteraf gezien wel heftig. Ik was in een soort van shock terechtgekomen en keek de eerste 5 minuten dwars door mijn man en dochter heen. Daarna realiseerde ik mij wat voor prestatie ik überhaupt had geleverd en dat ik onze dochter in mijn handen had. Achteraf kijk ik erg positief terug op de bevalling. Ik had niet gedacht dat ik het zonder pijnstilling zou kunnen. En die weeën vielen mij eigenlijk wel mee. Natuurlijk was het wel pijnlijk en veel puffen, kreunen en steunen. Toch kon mijn lijf het blijkbaar goed opvangen. Ik had van tevoren geen cursus ofzo gevolgd en ben op mijn gevoel de weeën weg gaan puffen en persen. Bij een eventuele volgende keer kijk ik er al een stuk positiever tegenaan om te bevallen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kelly! Wat fijn dat je de bevalling zo positief ervaren hebt en met meer vertrouwen uitkijkt naar een toekomstige!
Wil jij, net als Kelly, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie