Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Clara voelt zich al weken moe en heeft last van haar darmen. Na een bezoekje aan de huisarts blijkt zij al 19 weken zwanger te zijn! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Clara.
Het is november 2018 als ik ’s ochtends naar mijn werk wil vertrekken. Ik ben alleen ontzettend moe de laatste tijd en kan amper mijn bed uitkomen. Ik heb veel last van mijn darmen en een opgeblazen en drukkend gevoel. Ik besluit even te gaan douchen, misschien voel ik me zo beter. Na de douche ga ik even op bed liggen omdat ik me zo duizelig voel. Mijn buik doet zo vreemd… Ik kijk ernaar en zie dat mijn buik een klein bolletje vormt. Huh? Dat kunnen mijn darmen toch niet zijn? Dat lijkt meer op… Neeee, dat kan niet! Ik kan NIET zwanger zijn, want ik gebruik de pil en ik word gewoon ongesteld. Om duidelijkheid te krijgen ga ik straks gewoon even naar de huisarts, dan weet ik het zeker. Zo gezegd zo gedaan: na mijn werk kan ik direct bij de huisarts terecht. Omdat ik bij mijn eerste zwangerschap (door de pil heen!) ook redelijk laat ontdekte dat ik zwanger was, wil ze voor de zekerheid mijn buik onderzoeken… Ze zegt niets, toch voel ik aan alles dat er iets is. “Zullen we toch even een zwangerschapstest doen?”, vraagt ze. Ik ga van lijkbleek naar vuurrood. Er schieten allerlei scenario’s door mijn hoofd: hoe ga ik het mijn partner vertellen? En zal het kindje wel gezond zijn na al die cocktails en barbecues van afgelopen zomer? Ondertussen kijkt mijn huisarts me met grote ogen aan en zegt: “proficiat! Alweer zo’n prachtexemplaar op komst!”. Het dringt nog niet helemaal tot mij door…
Er werd bloed geprikt omdat ik geen idee had wanneer de bevruchting plaats had gevonden. Ik werd gewoon iedere maand ongesteld, maar schatte zo’n 8 à 9 weken omdat de laatste menstruaties iets minder waren. Ik kreeg een afspraak mee voor de volgende dag zodat er uitgebreid verder kon worden gekeken. Ook zou ik die avond gebeld worden met de eerste bloeduitslagen. Verzonken in gedachten ging ik naar huis. Ik wilde dit kindje zó graag, maar was ook bang en bezorgd. Mijn vriend kwam thuis en ik vertelde hem hoe mijn dag was. Hij werd stil en zweeg… Daar werd ik weer emotioneel van, want ik had gehoopt om zulk mooi nieuws een keertje met toeters en bellen te brengen. De telefoon ging en de huisarts vertelde dat ik heel zeker zwanger was: mijn hcg waarden waren erg hoog. Die nacht deed ik geen oog dicht en nadat ik de volgende ochtend onze 5-jarige dochter naar school had gebracht, reed ik door naar de huisarts. Ik kreeg te horen dat mijn hcg-waarden zo hoog waren omdat ik waarschijnlijk een tweeling droeg. “Hoe gaan we dát doen?!“, schoot er door mijn hoofd. De arts stelde voor om over 5 dagen een echo te laten maken. Dat duurde echt verschrikkelijk lang, maar daar ging ik 5 dagen later met een overvolle blaas naar de echo. De gel werd op mijn buik gesmeerd en samen met mijn partner keek ik verwachtingsvol naar het scherm. Vol verbazing keken we alle drie naar wat er in beeld kwam: “dit kan niet!“. We zagen een trappelende baby, alles erop en eraan (op het eerste gezicht natuurlijk) en het kindje werd op 19 weken geschat. Ik begon voor de verandering weer te huilen. Dat voelde ik dus al die tijd! Geen last van mijn darmen, maar een trappelende baby. Ik was op slag verliefd, het hartje klonk perfect en we kregen de echo’s mee waar ik non stop naar gekeken heb.
Met de resultaten van de echo gingen we weer terug naar de huisarts en ook zij kon het amper geloven. Ze regelde een afspraak in het ziekenhuis en rond de kerst konden we al langsgaan voor een uitgebreide check. De gynaecoloog die dit onderzoek en de echo uitvoerde, keurde de baby helemaal goed. En ik had echt maar een mini-buikje: je zag amper dat ik zwanger was, ik leek gewoon ietsje dikker dan normaal. Na deze controle viel er een last van mijn schouders. Ook kregen we te horen dat we nog een meisje verwachtten, al wilde ik gewoon een gezond baby’tje. Hopelijk kun ik nu eindelijk genieten van nog minstens 16 weken. Met 26 weken kreeg ik een uitgebreide suikertest en bleek ik zwangerschapsdiabetes te hebben. Dit hield in dat ik mijn waardes iedere dag moest controleren en iedere week op controle in het ziekenhuis kwam. Bij 35 weken kreeg ik weeën, maar na een check bleek het niet door te zetten en was er nog geen ontsluiting. Gelukkig maar! Ik moest zoveel mogelijk in bed blijven zodat de baby nog even kon doorgroeien. De mijlpaal van 36 weken ging voorbij, als het goed is waren haar longetjes nu volgroeid! En bij 38 weken had ik opnieuw een controle bij de gynaecoloog. De baby lag nog hoog en er was geen ontsluiting. “Dat duurt nog wel even“, zei ze. Ik vond het niet erg, want we hadden nog wat feestjes op de planning staan waar ik graag bij wilde zijn. Ik pronkte graag met mijn buik en misschien was dit wel mijn laatste kans. Zo hobbelde ik nog even door tot mijn laatste afspraak bij 39 weken en 4 dagen.
Ik had een uur daarvoor nog foto’s en filmpjes gemaakt van mijn buik en had al de hele dag een zeurend gevoel. De pijn viel wel mee: het leek op beginnende menstruatiepijn. Na een half uurtje aan de monitor begonnen de weeën soms pijnlijker aan te voelen, dit zagen we ook terug op het scherm. De vroedvrouw checkte mijn ontsluiting: 2 centimeter, een mooi begin. De baby lag wel nog erg hoog. De gynaecoloog vertelde dat het vandaag niet zo gebeuren: waarschijnlijk voor het weekend. En dus gingen we naar huis en ik stelde voor om met de trap naar beneden te gaan, dan zou de baby vast wel zakken. We waren nog niet eens één verdieping lager of ik moest mijn weeën al wegpuffen. Mijn partner dacht dat ik een grapje maakte, maar dat was niet zo. Zolang ik wandelde, lukte het wel maar de pijn werd om de paar minuten zó hevig! Eenmaal bij de auto kreeg ik het moeilijker: het wegpuffen ging niet meer zo vlot. Het was amper 15 minuten nadat we de gynaecoloog hadden gezien: de baby zou toch nog helemaal niet komen? Het zakte vast wel af. We bleven wel in de buurt van het ziekenhuis, want mijn partner wilde nog naar een gezinsauto kijken. Ik bleef in de auto zitten, want de weeën kwamen zo kort op elkaar. Daarna maakten we een tussenstop bij de supermarkt, want lopend voelde het nog steeds beter aan dan zittend. En we wilden toch wat lekkers inslaan voor het geval dat het dit weekend zo ver zou zijn. Eenmaal terug in de auto vroeg ik aan mijn partner om toch alsjeblieft terug te rijden naar het ziekenhuis. Gelukkig was dit vlakbij en amper 50 minuten na onze afspraak waren we weer terug bij de balie aan de verloskamer, waar de gynaecoloog toevallig stond.
Die vroeg zich af of wij iets vergeten waren, toen mijn partner lachend antwoordde dat het zo maar eens kon zijn dat de baby tóch wel onderweg was. Ik werd aangesloten aan de monitor, die al snel een weeënstorm aangaf. Ik voelde ook al persdrang en gaf dit aan. Mijn vriend vroeg of ik een ruggenprik tegen de pijn kon krijgen (dit wilde ik heel graag) en of hij de koffer uit de auto mocht halen. De vroedvrouw gaf lachend aan dat hij dan niet op tijd terug zou zijn. Het enige wat ik wilde, was persen. Ik had 9,5 centimeter ontsluiting en mijn vliezen zouden ieder moment kunnen breken. Ik wilde opstaan en nog even rondlopen en ja hoor, daar gingen mijn vliezen. Op de schoenen van mijn partner én van de vroedvrouw… Ik schaamde me dood en heb wel 10 keer sorry gezegd! De persdrang was niet meer te stoppen en ik mocht ervoor gaan. Door de weeënstorm en de zwangerschapsdiabetes werd ik duizelig, dus kreeg ik een infuus om op krachten te komen. Ik was uitgeput, voelde me zwak maar met hulp van de vroedvrouw kwam na 4 keer persen onze dochter ter wereld. Ik was zó trots op mezelf, op ons! Van zo’n vlotte bevalling kon ik alleen maar dromen. Net zoals het fantastische wonder dat we gecreëerd hebben. Ze is een verrassing en zo blijft ze ons ook iedere dag verrassen. Alleen maar liefde!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Clara! Wat een bijzondere verrassing en wat werd je ook verrast tijdens de bevalling!
Wil jij, net als Clara, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie