Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. In plaats van Formule 1 kijken, breken Nathalie’s vliezen en begint de bevalling. Door een totaalruptuur verloopt haar herstel heel anders dan verwacht… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nathalie.
Na een lange hete zomer, was het voor het eerst weer wat koeler. Het was zondag 26 augustus 2018 en ik had geen rust in de kont. Mijn man wilde lekker op de bank hangen en in de middag Formule 1 kijken. Er werd die dag gereden op het circuit in België, Spa-Francorchamps. Ik had andere plannen, ik wilde de stad nog even in! Vandaag 38+6 weken zwanger en een vluchtkoffer in de kofferbak. Dus wat hield mij tegen? Zo gezegd zo gedaan. De race werd opgenomen en we gingen winkelen. Zo kochten we nog even een winterjasje bij de Primark en dronken we wat op een terrasje. Op de terugweg in de auto was ik toch wel wat moe. Mijn man zou thuis vast Formule 1 gaan terugkijken en ik zou even gaan slapen. We zouden dit keer wat later eten.
Ik lag net in m’n bed toen ik iets vreemds voelde. Ik sprong (letterlijk) uit m’n bed en flats! Plaste ik nu in m’n broek?! Nope, het waren m’n vliezen. Ik pakte m’n telefoon van m’n nachtkastje en belde mijn man die net was begonnen met de race terugkijken. Toen we allebei dachten dat het m’n vliezen waren, besloten we de verloskundige te bellen. Tijdens mijn zwangerschap waren we van de stad naar een nabijgelegen dorp verhuisd. De afstand was iets groter geworden, dus wilde de verloskundige graag dat we even langs kwamen om te checken of het echt vruchtwater was geweest. M’n “vieze” onderbroek ging mee.. De verloskundige rook en de conclusie werd getrokken: het was inderdaad vruchtwater. Ze voelde nog even of ik ontsluiting had. Ik zat op dat moment op 1 centimeter en werd naar huis gestuurd. Als de weeën binnen 24 uur niet op gang waren gekomen, moest ik contact opnemen. En anders sowieso bellen als de weeën om de 5 minuten kwamen.
We gingen naar huis, warmden ons eten op en ik ging nog even op bed en man kon de race weer aanzetten. De laatste rondjes zag ik vanaf de bank. De weeën waren inmiddels goed op gang en na de race mochten we dan al naar het ziekenhuis. Ik had besloten te willen bevallen in het ziekenhuis. De weg ernaar toe vond ik best pittig met die weeën! Gelukkig werden we meteen goed opgevangen door de verloskundige en mijn zusje was er op ons verzoek ook bij. Het was inmiddels 21.30 uur. Eenmaal op de kamer had ik geen weeën meer. Op advies van de verpleegkundige ging ik onder de douche. Maar ik kwam er al snel achter dat ik de straal op mijn lijf niet kon hebben. Snel weer afdrogen en een lekkere pyjama aan dus!
Om 22.30 uur braken de weeën weer los. En goed ook! Het bleek een weeënstorm! Ik lag net goed en wel in bed gelukkig. De kleine bleek een sterrenkijker en mij werd geadviseerd om op handen en knieën te gaan zitten. Omdraaien was nog niet zo makkelijk… Een wee wegpuffen en proberen om te draaien, maar de volgende wee was er al weer! Als ik ook maar iets bewoog, dan kwam er alweer zo’n pijnlijke wee. Ik vroeg mij nog af hoeveel pijn er nog bij zou komen en tot hoe ver ik dit kon volhouden. Eindelijk was het mij gelukt… Om 23.30 uur zat ik op handen en knieën en had ik 4 centimeter ontsluiting. De storm ging maar door… Om 01.30 uur zat ik op 8 centimeter. Toen kwamen de persweeën, maar had ik nog geen volledige ontsluiting. Dit was denk ik wel het moeilijkste stukje! Hoe zorg je ervoor dat je niet perst met zoveel persdrang?! Vraag me niet hoe, maar het is gelukt. Om 02.30 uur mocht ik weer op mijn rug komen liggen. Ik had volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Even wachten op een perswee en gaan! Zijn hoofdje was zichtbaar. Er werd nog gevraagd of ik aan het hoofdje wilde voelen. Nietsvermoedend zei ik: “ja!“. Maar wat voelde ik? Iets zachts en flubberigs! Ik schrok mij rot! Goed, en door…. Persen, persen, persen: daar was hij al! Om 02.55 uur werd op 27 augustus 2018 onze zoon geboren. Hij werd op mijn borst gelegd. Wat magisch! Wat was ik blij!! Mijn man zo trots, op zijn zoon en op mijn prestatie. En m’n lieve zusje ook nog aan mijn zij. Nou tante, daar is hij dan. Dit is Naud. Naud Hero Henk! Toen mocht ik weer persen. Och ja.. De placenta moet er nog uit! Helemaal vergeten.. Gelukkig was daar niet veel persen voor nodig. Er werd wat gerommeld en gekeken. Ik kreeg te horen dat ik wel aardig wat bloed was verloren. Ze gingen nog even goed kijken bij mijn vagina. Ze konden het niet heel goed beoordelen, dus werd er voor de zekerheid een gynaecoloog opgeroepen. De gynaecoloog constateerde inderdaad dat ik was gescheurd. Ik moest Naud afstaan en mijn man, die meteen zijn shirt uit deed om huid op huid contact te kunnen bieden aan Naud. En ik werd naar de OK gereden. Mijn benen trilden ervan door alle geleverde inspanning. Op de OK werd ik onder narcose gebracht om 2 uur later weer wakker te worden. Ik had een subtotaal ruptuur werd gezegd. Best, het zal wel. Ik wil naar mijn kind nu…
Naud lag heerlijk te slapen. Gekke gewaarwording dat hij nu ineens kleertjes aan had en ik alle controles en het aankleden had gemist. Ik probeerde ook te gaan slapen, nog steeds met trillende benen. Een half uurtje later kwam er een verpleegkundige om alle controles bij Naud en mij uit te voeren. Ik sliep net! De vluchtkoffer werd eindelijk open geritst en mijn man en ik aten een Mars. We hadden al die tijd de koffer nog niet open gehad! Het advies van mensen om ons heen om een iPad mee te nemen, zodat we filmpjes konden kijken tussen de weeën door snap ik nog steeds niet. Wanneer en hoe dan?! Haha! Later die ochtend werden we geholpen de borstvoeding op gang te brengen. Rond 15.00 uur stapten we in de auto naar huis. Wat een helse rit was dat! Normaal zitten was onmogelijk, iedere bocht en hobbel was pijnlijk.
En toen begon de kraamweek. Had ik maar geweten wat ik nu weet.. 6 weken na de bevalling moest ik voor controle naar de gynaecoloog. De wond was nog niet genezen, de huid was nog rood. Het had nog tijd nodig, maar ik hoefde niet weer te komen. Dus ik deed wat ik kon en wachtte op het moment dat het weer “over” was. Ik had na mijn verlof nog vakantie, dus ik dacht het komt allemaal wel goed. Per 1 januari begon ik weer op het werk, maar na 3 diensten (ik werkte op dat moment als begeleider op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking) moest ik mij ziek melden. Ik kon niet meer lopen! In februari werd geconstateerd dat mijn stuitje scheef stond, waarschijnlijk van het persen. Al die tijd heb ik doorgelopen en mijn lijf kon het niet meer opvangen waardoor de ischias zenuw klem was komen te zitten. Mijn hele bekkenbodem was verkrampt. Ik startte met bekkenbodem fysiotherapie. Ook niet echt een pretje om je bekkenbodem los te moeten laten masseren. Voor iedereen die niet weet hoe dit gaat: de fysiotherapeut brengt een vinger vaginaal in en drukt tegen je vaginawand om de spieren zo los te masseren. Ik moest leren mijn bekkenbodem weer los te laten, te ontspannen. Ik merkte ook dat de wond nog steeds heel pijnlijk was. Ik kreeg een verwijzing voor de gynaecoloog. Dit keer kwam ik bij “mijn eigen” gynaecoloog terecht. Bij haar kwam ik al jaren i.v.m. mijn endometriose. Zij constateerde dat de wond nog steeds niet helemaal goed was genezen. De huid was nog steeds rood en de doorbloeding was slecht, omdat mijn bekkenbodem nog zo verkrampt was. Eindelijk werd ook goed uitgelegd dat ik geen subtotaal ruptuur, maar een totaal ruptuur had gehad. Ik was gescheurd t/m mijn buitenste kringspier en ook nog eens hoogopgaand naar binnen. Meestal scheur je 1 van de 2 kanten op heb ik mij laten vertellen. Ik kreeg hormonen voor een “beter vocht klimaat”. De hoop was dat de wond hier beter van zou kunnen helen i.c.m. de bekkenbodem fysiotherapie natuurlijk. Helaas hielp dit alles nog niet voldoende. Er werd dus besloten dat ik een hersteloperatie zou ondergaan. Er stond een stukje huid zo strak in mijn vagina, dat normaal bukken of in kleermakerszit zitten bijvoorbeeld ook niet mogelijk was. In juli 2019 vond de hersteloperatie plaats, waarna ik 6 weken niet mocht tillen. Wat voelde ik mij ellendig dat ik mijn kind niet zelf op kon pakken! De bekken fysiotherapie werd voortgezet en in januari 2020 eindelijk afgerond! Al met al dus anderhalf jaar onderweg geweest met het herstel…
Wat al vast staat is dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap niet meer op de natuurlijke weg zal bevallen, maar een geplande keizersnede krijg. De kans op opnieuw scheuren is te groot en er is al te veel litteken. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik nog op de normale weg had gedurfd na mijn lange herstel. Ondanks alles kijk ik terug op een goede bevalling. Het was pittig en pijnlijk, maar het is mijn lange en moeizame herstel wat mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Met alles wat ik nu weet, had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Maar ik wist het niet…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nathalie! Heel sterk dat je zo openhartig vertelt over de nasleep van jouw bevalling!
Wil jij, net als Nathalie, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie