Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Linda is uitgerekend en slaapt zo goed als niet. Na een week vol slapeloze nachten mag ze worden ingeleid, maar haar lichaam staat nog niet in standje ‘bevallen’… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Linda.
Mijn zwangerschap verliep helemaal volgens het boekje. Ik was niet misselijk, heb lang door kunnen werken. Natuurlijk had ik wel enkeel van de bekende kwaaltjes: ik hield vocht vast, slapen ging lastig en die buik zat me op een gegeven moment gewoon in de weg. Maar dat klinkt veel vrouwen vast en zeker bekend in de oren. Ik werkte in de horeca, als hotelmanager. Omdat ik op 2 februari was uitgerekend, ging ik direct na de jaarwisseling met verlof. Tijdens de feestdagen heb ik nog volop gewerkt en daar heb ik enorm van genoten! Ook tijdens mijn verlof heb ik volop genoten: de laatste babyspulletjes shoppen, Netflixen, het kamertje helemaal gereed maken (want daar was door de drukke decembermaand nog weinig van terecht gekomen). Eind januari had ik een controle bij de verloskundige en alles voelde nog rustig. De baarmoedermond lag nog diep dus ze zei dat het nog best wel een paar dagen kon duren. En toen was daar de uitgerekende datum: het wachten was begonnen.
Vanaf dat moment vond ik het echt zwaar worden. Als ik van de bank naar de keuken liep, zorgde dit al voor krampen en moest ik er echt even van bijkomen. Ook ’s nachts had ik veel harde buiken en krampen, waardoor ik slecht sliep. Iedere keer dacht ik: ‘zal dit het da zijn?’. Na mijn derde slapeloze nacht besloot ik de verloskundige te bellen. Ik was inmiddels aardig gesloopt en wilde weten of er überhaupt al iets gaande was. Ze stelde voor om te voelen en eventueel te strippen. Normaal gesproken deden ze dat niet vóór 41 weken, maar ze wilde het proberen want wellicht gaf dat net het zetje. Ik kon diezelfde dag nog terecht, maar helaas: een domper. De baarmoeder lag nog steeds erg diep en strippen lukte nauwelijks. Weer gingen er twee slapeloze nachten overheen en daarna kwam de verloskundige langs. Het was op een vrijdag. Strippen wilde weer niet, want de baarmoeder lag nog steeds veel te hoog. Mijn lichaam was duidelijk nog helemaal niet bezig met een bevalling, dus dit kon nog wel duren tot 42 weken. Dan zou het waarschijnlijk een inleiding worden. Maar ik sliep al bijna een week niet meer en was totaal uitgeput. Daarom heeft de verloskundige contact opgenomen met het ziekenhuis om te checken of er plek was na het weekend, zodat ik kon worden ingeleid. Dan zou ik 41 weken en een dag zijn.
Ik kon dezelfde dag nog terecht voor een gesprek waarin ik uitleg kreeg over de procedure van een inleiding. Ik kreeg te horen dat er die zondag al veel geplande bevallingen op schema stonden en dat er een mogelijkheid was dat er zondag en maandag geen plek was. Maar ik mocht wel op zaterdag komen voor de inleiding, dan zou ik naar alle waarschijnlijkheid uiterlijk op zondag bevallen. Dat was leuk nieuws! Het werd nu wel spannend: kriebels kwamen naar boven! Het zou nu écht gaan gebeuren: we worden nu echt papa en mama! Zodoende meldden we ons op zaterdag in het ziekenhuis en werd er een ballonkatheter geplaatst. Nu was het afwachten wanneer de ballon eruit zou vallen: dan zou ik 3 centimeter ontsluiting hebben en op zondag worden ingeleid. Die nacht sliep ik erg onrustig, doordat de ballon voor meer krampen zorgde. Maar ik wist, dit is voor een goed doel.
Zondagochtend was ik al op tijd in de kleren. Ready to go! De verloskundige kwam en voelde gelijk dat de ballon nog veel te strak zat. “Als er een centimeter ontsluiting is, is het veel. Dit gaat ‘m niet worden vandaag!“, zei ze. Shit! Dit was echt een hele dikke domper. De ballon werd er weer ingezet, deze keer extra opgevuld. Helaas moest ik in het ziekenhuis blijven. Ondertussen raasde storm Ciara over Nederland en met een man die een bedrijf in de boomverzorging heeft, zorgden omgevallen bomen dus voor werk! Dus ik zei tegen mijn man dat hij lekker naar huis moest gaan, z’n eigen ding doen en eventueel aan het werk moest gaan. Ik zou hem bellen als er iets gebeurde en dan zou hij binnen een kwartier bij mij zijn. De rest van de dag duurde lang: alleen maar wachten. Mijn zusje kwam langs, we hebben spelletjes gedaan en ’s avonds keek ik een filmpje met mijn man. We grapten nog dat we haar straks maar Ciara moesten noemen, maar de ballon viel er helaas niet uit zichzelf uit.
Op maandagochtend werd ik opnieuw gecheckt door de verloskundige… “Nou, het is krap 3 centimeter, maar ik durf het aan!“. Er viel een last van mijn schouders: yes! Eindelijk mag ik! Ik was het zó zat. “Maar zoals we vrijdag al zeiden is het beredruk. We hebben geen bedden vrij, sorry!“. En zo mochten de die maandag naar huis. Er bestond een kleine kans dat de bevalling nu uit zichzelf begon. Zo niet, mochten we dinsdagochtend weer bellen om te vragen of er plek was. Natuurlijk gebeurde er weinig die dag, dus belden we dinsdagochtend op. Ja, er was plek! Dus op naar het ziekenhuis, onderweg elkaars handen vasthoudend: nu gaat het wel écht gebeuren allemaal!
Na allerlei controles werd ik aangesloten op de weeënopwekkers en vanaf 11.30 uur kwamen de weeën echt opzetten. We sloten de tens aan, die me goed door de eerste weeën hielp. Ik had rustgevende sauna muziek opgezet, wat ervoor zorgde dat ik lekker in m’n bubbel kwam. Zittend op de bal kwam ik op deze manier de eerste 2 uur goed door! De verloskundige en verpleegkundige die kwamen voor een controle moesten er wel om lachen, want ze hadden het gevoel alsof ze in een wellness waren. Ondertussen had ik 5 centimeter ontsluiting, dus dat ging goed. Het infuus werd opgehoogd en vanaf 14.00 uur was het mis. Ik kon niet meer ontspannen, werd gek van de tens en de weeën kwam zó snel op elkaar. Er zat nog geen 10 seconden tussen de weeën en ik hoopte intussen vurig dat er wel meer ontsluiting was, dan deed ik het tenminste ergens voor. Niets was minder waar: om 16.00 uur zat ik nog steeds op 5 centimeter. Ik was aardig gesloopt, dus wilde graag pijnstilling. Terwijl ik druk bezig was om een weeënstorm op te vangen, legde de verpleegkundige van alles uit over een ruggenprik. Het enige wat ik dacht, was: ‘schiet maar op!‘. Helaas zat de anesthesist vast in een grote operatie en kon ik pas over minimaal 2 uur een ruggenprik krijgen. Of ik 2 uur wilde wachten of een morfinepomp wilde? Nou, die keuze was makkelijk. En weer dacht ik: ‘schiet maar op!‘.
Rond 17.00 uur was ik aangesloten op de pomp: wat een verademing! De scherpe kantjes gingen van de wee af. Tegen zessen kwam er eten voor mijn man, maar in eerste instantie had hij niet zoveel honger. De verpleegkundige drukte hem op het hart om toch iets te eten, omdat het hierna wel weer even kon duren tot er weer een eetmoment kwam. Zodoende kwam hij even later binnen met een bord warme nasi, maar ik heb hem al snel de gang opgestuurd met zijn eten. Ik werd ontzettend misselijk van de geur en dus stond hij op de gang zijn nasi op te eten. Achteraf konden we er erg om lachen! Hij had het net op toen de verloskundige kwam. Het was 19.30 uur en ik had volledige ontsluiting! De ontspanning tussen de weeën had ervoor gezorgd dat mijn lichaam er tempo achter had gezet. Ze maakten alles gereed en tegen 20.00 uur mocht ik echt gaan persen.
Uiteindelijk is, na ‘maar’ 3 kwartier, onze dochter geboren: Annemijn Benine. Vernoemd naar mijn overleden vader Bennie. Mijn man heeft mij zo fijn bijgestaan en daar ben ik hem echt dankbaar voor. Het moment van persen en dat ze ter wereld kwam was zo ontzettend bijzonder. Ze werd gecontroleerd en alles was goed. Een flinke meid van 52 centimeter en 3880 gram. Vanwege de morfinepomp werd ons aangeraden om een nachtje in het ziekenhuis te blijven. Dat leek mij ook prima, na 3 dagen voelde het als ‘mijn eigen ziekenhuisbedje’ en ik was van onder behoorlijk gehavend. Tegen 23.30 kwamen mijn zusje, zwager en moeder even snel bij ons kijken. Trotse oma, tante en oom! Ondertussen is ons meisje alweer 15 maanden oud en we genieten enorm van haar. Wat is het toch heerlijk om zo’n kleintje langzaam te zien opgroeien tot een echt mensje met een eigen willetje!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Linda! Je geduld is behoorlijk op de proef gesteld!
Wil jij, net als Linda, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie