Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Frederique’s baby wordt groot ingeschat, daarom kiest zij na twee strippogingen voor een inleiding. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Frederique.
Wat een geluk! Zwanger van een tweede kindje. Inmiddels weten we maar al te goed dat dat allemaal niet vanzelfsprekend is. Dat geeft ook een heel ander gevoel aan deze zwangerschap. Deze keer doen we wel de NIPT test: gelukkig is alles goed. Een voorspoedige zwangerschap volgt en ik ga vier weken voor de uitgerekende datum met verlof. Ik plan nog even een bezoekje aan de osteopaat in, want het waggelen is begonnen. Ik wil graag fit uit de bevalling komen en, als het even kan, zónder bekkenproblemen. Het is al vrij snel duidelijk dat dit een grote meid zal worden, net als haar zus. Tijdens één van de laatste controles bij mijn verloskundige is de omvang van de baby P99, wat op een schaal van 1 tot 100 dus groot is. Voor de zekerheid ga ik op controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en krijg daar dezelfde berichten. Fijn dat het in de gaten wordt gehouden en een win-winsituatie: ik krijg een aantal extra echo’s waardoor we nog even lekker naar onze baby kunnen kijken. Daarnaast blijf ik onder toezicht van mijn eigenverloskundige: fijn! We spreken af dat ik met 40 weken word gestript en als dat geen effect heeft, zal ik worden ingeleid in het ziekenhuis. De baby is immers groot genoeg. Zo gezegd, zo gedaan…
Als ik de 40 weken aantik, word ik gestript maar helaas zonder effect. Ook de poging van enkele dagen later loopt op niets uit. De volgende dag moet ik volgens protocol naar het ziekenhuis voor een gesprek over de inleiding. Persoonlijk vind ik dat een beetje overbodig, want ik heb immers al twee gesprekken hierover gehad tijdens eerdere controles in het ziekenhuis. Op maandagochtend om 10.00 uur heb ik een gesprek met de verloskundige en verloskundige in opleiding. Ze voeren het gesprek netjes en doen alles zoals het moet, maar toch maakt het mij enorm verdrietig. De twijfels slaan toe: doe ik er wel goed aan om mijn gevoel te volgen en te kiezen voor een inleiding? Het is niet medisch noodzakelijk, want met ons beiden gaat het goed. Toch blijf ik dat gevoel houden, maar we laten de afspraak om ’s avonds het ballonnetje te plaatsen, staan. Op de terugweg in de auto komen de tranen… Heb ik wel goed gekozen? Gelukkig word ik overtuigd door mijn lieve vriendinnen en schoonzus. We werden er al voor gewaarschuwd: als het druk is, wordt het inleiden een avond verplaatst. En ja hoor: we worden om 17.40 uur gebeld dat het helaas niet door kan gaan. We hebben net het eten op, onze oudste dochter is bijna bij opa en oma… Dan nog maar een avondje rustig thuis slapen en dat doet mij goed na het gesprek van vanochtend.
De volgende dag brengen en halen we onze dochter van school en brengen nog wat tijd samen door. Zij logeert ’s avonds weer bij opa en oma en wij melden ons om 20.00 uur op de afdeling verloskunde. De ballon wordt geplaatst nadat ik aan de CTG heb gelegen en alles gecontroleerd is. Morgenochtend wordt er verder gekeken! Na een nacht slapen worden we de volgende ochtend om 07.30 uur opgehaald. Helaas is het ballonnetje er nog niet uit en daar baal ik wel even van. Het wordt toch niet weer zo’n lange bevalling…? Maar als de verloskundige kijkt, kan ze het ballonnetje er zo uit halen: het heeft gelukkig gewerkt! Mijn vliezen worden gebroken en na een uur worden de weeënopwekkers aangesloten, omdat mijn eigen lichaam het nog onvoldoende oppakt. Iedere 20 minuten worden die hoger gezet, maar gelukkig niet te gek. Dit heb ik ook duidelijk aangegeven in mijn bevalplan! Om 13.00 uur wordt het heftiger en wil ik weten waar ik het tot nu toe voor gedaan heb. Ik zit dan op 4 centimeter ontsluiting. Poeh, nog 6 te gaan maar dat ga ik op deze manier niet volhouden.
Als ik vraag om pijnstilling, vraagt de verloskundige of ik het fijn vind om even onder de douche te gaan. Dat lijkt me heerlijk: eerst nog even wat weeën wegpuffen (schreeuwen ?) en dan onder de warme douche. De eerste drie weeën kan ik daar goed opvangen. Daarna wordt het zwaarder en voel ik de druk aan de achterkant aan het einde van de wee. Ik weet dat dit betekent dat ik er bijna ben. Maar hoe moet ik persen? Van welke energie? Dit gaat wel heel snel en het kost me veel energie. Om 14.20 uur lig ik weer op het bed en mag ik beginnen met persen. En 12 minuten later is ze daar: een wolk van een dochter! Ze weegt 5145 gram, is 55 centimeter lang en heeft een mooie bos donkere haren. De laatste bevestiging dat het goed is dat ik mijn gevoel gevolgd heb en voor het inleiden ben gegaan. Ons meisje deed het gelijk goed. Een gezonde tweede dochter: wat een rijkdom… we zijn nu compleet!
Mijn advies aan alle moeders: volg je gevoel! Laat je goed informeren maar ga dan bij jezelf na wat voor jou goed voelt. Ook na de bevalling: als jij denkt dat er iets niet goed is, trek aan de bel! Maak bijvoorbeeld foto’s en filmpjes om te laten zien wat je bedoelt voor de huisarts of andere deskundige.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Frederique! Wat goed dat je je gevoel gevolgd hebt en wat een mooi advies geef je andere mama’s mee!
Wil jij, net als Frederique, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie