Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Linda heeft het Gorlin syndroom en vertelt vandaag wat dit inhield voor haar zwangerschap en bevalling. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Linda.
Mijn naam is Linda, 27 jaar oud en voor het eerst moeder geworden van ons prachtige zoontje Fynn. Dit was voor mij wel de vijfde zwangerschap. Helaas heb ik hiervoor 4 miskramen gehad in 2 jaar tijd. We gaven het nog één kans, voordat we de medische molen in zouden gaan. Het begon allemaal vlak voor kerst vorig jaar toen we een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Maar voordat we terug gaan in de tijd: even een korte medische uitleg over mijzelf. Ik heb namelijk het Gorlin syndroom. “Wat voor syndroom?“. Precies, het Gorlin syndroom, ook wel het basaalcelnaevus syndroom genoemd. Het is een zeer zeldzaam syndroom, maar wel voor 50% erfelijk. En jawel, ik ben de eerste uit mijn familie die het heeft. Joepie! Het is eigenlijk een syndroom waarbij men meer kans heeft om verschillende soorten tumoren (kanker) te krijgen. Hierbij kan je denken aan: hersentumoren, tumoren in het hart, huidkanker, etc. Ook horen er nog veeeeel meer andere symptomen bij. Maar dan kan ik wel eindeloos doorgaan over het Gorlin onderwerp.
Wil je meer lezen over Linda’s leven met het Gorlin syndroom? Lees haar persoonlijke blog.
Hiervoor heb ik dus al 4 miskramen gehad. Er was alleen geen link tussen de miskramen en het Gorlin syndroom. De eerste miskraam was zo’n 2 jaar geleden. Het hartje was gestopt met kloppen bij 10 weken. Helaas kwam de miskraam, met medicatie, pas bij de 12 weken op gang. Met alle toeters en bellen (ambulances, opname, etc) erbij. De andere 3 miskramen kwamen spontaan nog voordat wij de eerste echo hadden gehad. Dit was met 6 weken, 5 weken en de laatste ook met 5 weken. En dan bij de vijfde zwangerschap weer een positieve test in de handen. Wat nu?! Wanneer zal het nu mis gaan? 5 weken? 7 weken? Super blij, maar vooral ook een hele onzekere periode.
Op 14 februari hadden we een vlokkentest. Dit i.v.m. mijn syndroom wat dus voor 50% erfelijk is. Een paar dagen later kregen we te horen dat alle uitslagen van de sneltests goed waren en dat we een jongetje zouden krijgen! Helemaal in de wolken. Helaas was de officiële uitslag van de vlokkentest niet goed. Ons mannetje heeft ook mijn syndroom. Na lang overlegd te hebben, hebben we besloten hem niet weg te laten halen. Er is een kans dat hij het erger krijgt dan dat ik heb, maar ook dat hij het minder erg krijgt. Dat is allemaal nog heel onzeker. Maar we gaan ervoor!
Tijdens de 20 weken echo kregen we in het ziekenhuis te horen dat hij aan de grote kant zou zijn. Hij liep ver boven de bovenste lijnen in de groeicurve. Dit is ook niet zo gek, want ook dat hoort bij het syndroom. Bij 38 weken en 2 dagen, op 21 augustus, werd ik opgenomen om in te gaan leiden. Er werd een ballonkatheter geplaatst en 23 augustus 2017 was het zover..
Ik stond al vroeg op om nog even lekker te gaan douchen. Alles alvast een beetje bij elkaar pakken en inpakken wat ik niet meer nodig ben. Rond 06:00 uur werd ik opgehaald om naar de verloskamers te gaan. Ik kwam op verloskamer 2 te liggen. Eerst even weer aan de CTG en rond 06:30 uur hebben ze mijn vliezen gebroken en de weeënopwekkers aangezet. Ik had toen zo’n 2,5 centimeter ontsluiting. Ook dit keer konden ze de baarmoedermond heel moeilijk vinden. Deze lag ver naar achteren gekanteld.
Mijn man was er rond 09:30 uur en al vrij snel werden de weeën behoorlijk heftig. Na een paar uurtjes kwamen ze al heel snel achter elkaar en zat er bijna geen pauze meer tussen. Iedere 20 minuten werden de weeënopwekkers steeds verder omhoog geschroefd. Om 14:00 uur hebben ze weer gekeken hoeveel ontsluiting ik had. Helaas was dit nu maar 3 centimeter. Dat was dus eigenlijk veel te weinig. Zoveel uur heftige (rug)weeën opvangen voor maar een halve centimeter? Tegen mijn principes in heb ik toch maar een ruggenprik genomen, zodat ze het nog verder omhoog konden gooien. Och mijn hemel, wat is zo’n ruggenprik fijn zeg!
Rond 16.00 uur werd er weer gekeken en toen had ik 4 centimeter ontsluiting. Er zat een klein beetje beweging in dus. Vrij snel daarna kreeg de kleine het af en toe wat zwaar. Dus moest ik op mijn zij blijven liggen. Hij had af en toe wat dipjes in zijn hartslag. Alleen doordat ik op mijn zij moest gaan liggen was waarschijnlijk het draadje van de ruggenprik verschoten, waardoor ik ineens weer volledig gevoel kreeg in mijn rechterkant van mijn lichaam. Vanaf dat moment moest ik steeds weeën opvangen met rechts, terwijl links nog gewoon verdoofd was. Om 19:00 uur had ik nog maar 4 centimeter ontsluiting. Ze hebben toen een slangetje in de baarmoeder geplaatst die de frequentie van de weeën heel nauwkeurig op kan meten. Dit ging natuurlijk ook niet zonder slag of stoot, want dat ding zat een aantal keren toch niet goed. Als de weeën frequent genoeg waren dan hadden we alles gedaan wat we konden doen en zou het een keizersnede worden. Als de weeën niet frequent genoeg zouden zijn dan zouden de weeënopwekkers nog verder omhoog worden gegooid. Na dit gesprek werd de ruggenprik opnieuw gezet, zodat ik eindelijk weer even wat rust had. Want ik was behoorlijk gesloopt na zo’n lange dag.
Om 21:30 uur kwamen ze weer langs om te kijken. De weeën waren frequent genoeg. Dus we konden niks meer doen. Ze konden zijn hoofdje wel voelen, wat betekende dat hij waarschijnlijk vast zou zitten en het niet eens zou passen. Rond 22:15 uur mochten we dan eindelijk naar de OK. De ruggenprik werd eruit gehaald en een nieuwe werd gezet. Dit duurde alleen even, want ze konden steeds het goede plekje niet vinden. Nadat die eenmaal zat kon het beginnen. Er was een arts die zo aardig was om foto’s te maken tijdens de keizersnede. Op dat moment gaat echt alles in een waas aan je voorbij. Na een paar minuten waarbij er flink aan mij werd getrokken en gedaan werd Fynn geboren om 22:55 uur. We hebben hem gelukkig geboren zien worden, doordat er een luikje tevoorschijn kwam waar we doorheen konden kijken. Wauw! Dat moment is en blijft onbeschrijfelijk! Zo mooi en bijzonder! Hij werd direct meegenomen om alles te controleren. Het duurde ook heel lang voordat ik hem kon zien, aangezien de kinderarts ook direct even goed had gekeken i.v.m. ons syndroom. Alles zag er prima uit. Zijn eerste apgar-score was zelfs een 9 en zijn tweede een 10! Hij heet dus Fynn. Hij was 4250 gram en 53 centimeter lang! Helemaal trots, blij, emotioneel, alles! Liefde op het eerste gezicht.
Hij heeft even bij mij gelegen en ging toen weer naar mijn man, aangezien hij bij mij op zijn handje lag en die daardoor blauw werd. Na het hechten en alles wat daarbij komt kijken moest ik naar de recovery om bij te komen en ging Fynn met mijn man mee voor zijn eerste flesje. Na een tijdje mochten ze naar mij toe komen. Eindelijk mocht ik hem dan zelf vasthouden. Ik als moeder .. Wauw! Wauw! Wauw! Trots! Rond 01:00 uur mocht ik naar de kraamafdeling waar ik 3 dagen moest blijven. Wat is het genieten zeg!
We zijn ongelofelijk blij en trots op ons kleine hummeltje. Ik kan mij al geen leven meer voorstellen zonder hem. Mijn leven is totaal veranderd, maar ik zou niks anders meer willen! Hij is nu inmiddels alweer 3 maanden oud! Een ontzettend blij, knap, mooi, lief en tevreden mannetje. Ons pretlettertje! Love it! <3
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Linda! Ik had nog niet eerder van het Gorlin syndroom gehoord. Wat een onzekerheid heb je tijdens je zwangerschap gehad, maar wat fijn dat Fynn het zo goed doet!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie