Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vlak voor haar controle heeft Melissa ineens veel bloedverlies. Ze moet gelijk naar het ziekenhuis komen en moet meteen blijven voor een inleiding… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Melissa.
Na het ontbijt moest ik nog even naar het toilet, waar ik ontdekte dat ik bloedverlies had. Gedurende de zwangerschap had ik dit al vaker gehad, dus enerzijds niets nieuws maar ik schrok er wel een beetje van. Het was namelijk net iets meer dan normaal en daarnaast dacht ik: ‘als de bevalling maar niet vandaag begint…’. Het was namelijk de sterfdag van mijn vader en dit leek mij niet zo’n fijne datum. Maar ergens had ik er ook wel vrede mee: als onze baby vandaag kwam, dan moest het gewoon zo zijn. Laten we het positief bekijken! Om 10.30 uur stond er een controle afspraak in het ziekenhuis gepland, maar omdat ik een beetje geschrokken was van het bloedverlies, twijfelde ik of ik het ziekenhuis moest bellen. Bij twijfel bel ik eigenlijk altijd mijn moeder en dat deed ik nu ook. Mijn dochtertje was daar al omdat ik alleen naar de controle moest komen. Mijn moeder vond het toch wel verstandig om het zekere voor het onzekere te nemen en te bellen. Zo gezegd zo gedaan: ik gaf aan later die ochtend een afspraak te hebben maar ze vonden het toch belangrijk dat ik gelijk die kan op kwam. En dat deed ik dus ook.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gelijk aan de CTG gelegd om te checken hoe de baby het deed. Mijn bloeddruk werd gemeten: die bleek wat aan de hoge kant. Ik gaf bij de verpleegkundige aan dat die misschien wel lager zou worden, maar dat ik hier ook gehaast en gestrest naartoe was gekomen. Helaas veranderde dit niet en aangezien dit bij onze dochter ook de reden was voor een inleiding, wilden ze dat nu ook weer gaan doen. Ik was immers al 39 weken. Er werd een ballon ingebracht en daarna werd ik naar een kraamsuite gebracht. Vanuit die kamer belde ik mijn man om te zeggen dat hij mijn kant op moest komen. Daarna ging ik even naar de wc, voordat ik weer aangesloten werd aan de CTG. Eenmaal op de wc viel de ballon eruit: die had er nog geen 5 minuten in gezeten… Dat kon twee dingen betekenen: of de ballon was te klein en zou nogmaals moeten worden ingebracht óf ik had al zoveel ontsluiting dat een ballon geen zin meer had. Na een controle bleek het dat tweede te zijn: ik zat al op 4 centimeter ontsluiting, dus een ballon had weinig nut. Ik werd wél aangesloten op de CTG want ze wilden natuurlijk graag monituren hoe de baby het deed nadat de ballon erin gezeten had. Ondertussen vond er overleg plaats over het verdere beleid. De vliezen breken of afwachten of mijn lichaam het zelf zou oppakken?
Gelukkig kwam de arts even later terug met het nieuws dat ze mijn lichaam de kans wilden geven het zelf op te pakken. Ik stond hier volledig achter. Het was natuurlijk de sterfdag van mijn vader dus als mijn lichaam eraan toe zou geven, dan zou ik daar meer vrede mee hebben dan wanneer ze mijn vliezen zouden breken en alles op gang zouden brengen. Het was inmiddels rond 15.00 uur en er zou zometeen een dienstwisseling van het personeel plaatsvinden. Mocht mijn lichaam de bevalling zelf niet oppakken, dan zouden ze morgenochtend mijn vliezen breken. Dat vond ik een prima keuze. Die middag hebben we genoten van de rust om ons heen. Een beetje slapen en televisie gekeken… Saai was het stiekem wel, want door de landelijke maatregelen mochten we geen bezoek ontvangen. Ik voelde wel wat krampen, maar dat was het dan ook. Mijn lichaam maakte nog geen aanstalten om de bevalling te beginnen.
En dus werden de volgende ochtend rond 07.40 uur mijn vliezen gebroken. Er werd alvast een infuus geprikt voor het geval ik weeënopwekkers nodig had, maar deze werden nog niet gestart. Eerst eens zien of mijn lichaam de hint snapte. We hebben rustig ontbeten, voelden beide wel wat spannning, maar buiten wat kleine krampjes om bleef het rustig. Rond 09.00 uur was er nog niet veel verandert en zaten wij rustig een film te kijken. Dit leek ze een goed moment om de weeënopwekkers te starten. Tot een uurtje of 10 heb ik rustig film kunnen kijken, daarna begon het spektakel. In de tussentijd waren ze al enkele keren komen kijken hoe het ging en werden die opwekkers hoger gezet. Ik ging dus van helemaal geen weeën naar mega veel weeën achter elkaar. Ik kan veel hebben qua pijn, maar dit was de hel. Ik had amper tijd om op adem te komen en had de hele tijd het gevoel dat ik moest poepen. Daar snapte ik niets van, want ik kon toch nog geen volledige ontsluiting hebben? Dat bleek na toucheren inderdaad niet het geval en om 11.00 uur zat ik nog steeds op 4 centimeter ontsluiting. Dat was het moment waarop ik om een ruggenprik heb gevraagd. Bij de bevalling van onze eerste deed die ruggenprik zijn werk niet goed en daarom twijfelde ik eerst ook voor deze bevalling, maar op dat moment wilde ik alleen maar dat die pijn wegging.
Rond 12.30 uur zat ik nog steeds op 4 centimeter ontsluiting en dus kreeg ik eindelijk het verlossende woord: we mochten naar beneden voor een ruggenprik. Ik lag helemaal in elkaar gedoken op het bed om de weeën te doorstaan en heb de route naar die kamer niet eens meegekregen. Wat een verademing was het toen die ruggenprik er eenmaal in zat. Het prikje voelde ik wel, maar dat ik weer even kon ontspannen maakte alles weer goed. De terugweg naar onze kamer was ik weer helder! En eenmaal terug op de kamer kon ik zelfs weer een beetje lachen. Ik heb nog een beetje geslapen en we hebben wat televisie gekeken. Ik voelde wel iets van de weeën, maar ze waren niet meer pijnlijk.
Rond 13.30 uur voelde ik druk. Geen pijn, want de ruggenprik deed dit keer goed zijn werk. Ik werd getoucheerd en bleek bijna volledige ontsluiting te hebben. De baby lag nog niet helemaal op het punt waar hij moest zijn, net als destijds bij mijn eerste bevalling. Ik mocht op mijn zij gaan liggen en de persweeën wegzuchten. Dit was ook een hel! Want ondanks dat ik geen pijn voelde, wilde mijn lichaam de baby er wel uit hebben. Vergelijk het maar met dat je nodig naar het toilet moet voor de grote boodschap maar je kunt niet omdat er nergens een toilet is. Ik wilde dus persen, maar dat mocht niet. Rond 14.15 uur werd ik weer getoucheerd en gelukkig lag de baby toen wél goed. We konden beginnen! Om 14.20 uur begon ik met persen en om 14.32 uur is, na drie keer persen, onze Jace geboren. Gelukkig hoefde ik niet te worden ingeknipt en kwam ik er op een paar kleine schaafwondjes na redelijk van af. De kleine werd op mijn borst gelegd en alles leek goed te gaan. We waren heel gelukkig en er werden wat foto’s gemaakt voor in het album. Vier kilo op de teller, hij deed het prima maar om me heen merkte ik dat ze vrij gespannen waren. Maar ik was natuurlijk helemaal in de wolken, totdat ze op mijn buik gingen duwen…
De placenta wilde er niet uit. Via het infuus kreeg ik iets toegediend en ik moest een paar keer proberen mee te persen. Wat ik ook deed: de placenta kwam er niet uit. Toen werd er nog iets gepakt (dit heb ik niet helemaal goed meegekregen dus neem het me niet kwalijk als ik het fout heb) dat in delen werd toegediend. Ze zeiden dat als dit leeg was en de placenta er niet uit was, ik naar de O.K. moest. Ik dacht nog: ‘nou, lekker weer’. Gelukkig kwam na ongeveer drie kwartier de placenta er helemaal uit en was de O.K. niet nodig. Ik kreeg toch nog een paar hechtingen en werd gewassen. Daarna kon het genieten echt beginnen! Dat was natuurlijk wel anders dan anders: normaal zou er familie komen kijken, maar dat mocht door de landelijke maatregelen helaas niet. We hebben wel gefacetimed om onze trots te laten zien. Na de bevalling was ik direct van mijn zwangerschapsdiabetes af. Natuurlijk werd het nog wel regelmatig gecontroleerd om te checken of het ook echt weg was. Dat was bij mij gelukkig wel het geval!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Melissa! Dat was best even schakelen: ineens ingeleid worden en alles anders door de maatregelen. Fijn dat alles verder goed is verlopen en dat je niet naar de O.K. hoefde!
Wil jij, net als Melissa, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie