Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Een tweede kindje? Britt en haar man zijn er nog niet over uit. Na onvoorzichtig te zijn geweest, neemt ze de morning after pil, maar de zwangerschapstest zegt toch echt iets anders! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Britt.
We waren er niet over uit… Eigenlijk al jaren niet. Waren wij nou compleet met zijn drieën of niet? Onze zoon was ondertussen 3,5 jaar en we bleven twijfelen. De ene keer zei ik: “ik zou zo graag een 2e kindje krijgen” en de andere keer zei ik: “nee, het is goed zo“. Mijn man was er al helemaal niet over uit. Wat hield ons dan tegen? Een heel druk leven, wat zagen we een beren op de weg: veel werken, een druk sociaal leven en werd het nu met onze zoon niet allemaal net een stuk makkelijker? Anticonceptie gebruikte ik al jaren niet meer door bijwerkingen en eigenlijk ging dat al tijden goed. Tot die ene keer dat we, hoe zal ik het noemen, in the heat of the moment onvoorzichtig waren. Zonder enige twijfel nam ik de volgende ochtend een morning after pil. Een aantal dagen hierna bespraken we samen of we dit niet te snel besloten hadden: was een tweede kindje niet gewoon welkom en was die morning after pil niet wat te snel ingenomen? Nouja, niet meer over nadenken en doorgaan.
Drie weken later was ik nog niet ongesteld en dit terwijl ik normaal heel stipt ben. Ik had natuurlijk die morning after pil ingenomen dus het kon best was later komen. Moest ik geen test doen? Nee joh, nog maar even afwachten en nog maar even afwachten. Toch maar een test kopen dan? Op zaterdagmiddag om 16.30 uur besloot ik die toch ineens te willen kopen, dus hup met zijn drieën naar de winkel en een test kopen. Thuis flink wat water drinken en maar gelijk testen. Ik zal het nooit vergeten: in 6,3 seconden veranderde onze wereld, zo snel kwam er een dikke streep op de test te staan: zwanger dus!
Na een aantal dagen wennen waren we toch wel erg blij, een 2e kindje was in aantocht! Ik voelde mij de eerste 12 weken misselijk en moest regelmatig spugen maar daarna zou het beter gaan, toch? Nee, bij mij liep het even anders. Op de dag dat ik 12 weken zwanger was, begon het: bloedverlies. Datgene wat je echt niet wil als je zwanger bent. 20 weken heeft het geduurd, iedere dag meerdere keren naar de wc en iedere keer bloederige afscheiding en bloed in de wc. Pijn had ik, pijn in mijn buik, pijn in mijn lijf en pijn in mijn hart. Constant de angst dat het mis zou gaan, ook na weken bloedverlies bleef die angst. Vele bezoekjes aan de gynaecoloog volgden: een voorliggende placenta, een onrustige baarmoedermond maar nooit was helemaal duidelijk waar het bloedverlies vandaan kwam. Na vele bezoekjes aan de gynaecoloog vonden ze in de 32e week een stafylokokken bacterie en gaven ze mij antibiotica. Dit was het einde van het bloedverlies maar helaas bleef ik ziek. Vanaf de 18e week had ik zwangerschapsdiabetes en vanaf de 31e week moest ik insuline spuiten. Dit betekende dat ik met 38 weken ingeleid zou worden. Ik vond het prima, ik wilde onze 2e zoon veilig in mijn armen hebben.
En zo gingen we op donderdag 29 augustus richting het ziekenhuis, koffertje mee en gaan! Ik had er zin in! In het ziekenhuis aangekomen plaatsten ze een ballonnetje om ontsluiting te krijgen. Ik was in de veronderstelling dat ik zou moeten blijven maar blijkbaar waren na 4 jaar de regels wat veranderd en mocht ik ineens naar huis. Wat een teleurstelling, ik wilde bevallen! Ondanks dat ik wist dat het 3 dagen zou kunnen duren, was ik ervan overtuigd dat ik dezelfde dag nog ging bevallen. Nou echt niet! De dag kroop voorbij en er gebeurde weinig. Ik heb op de bank liggen Netflixen en mijn man werkte wat thuis. Het ballonnetje bleef de hele dag op zijn plek zitten (bij 4 centimeter ontsluiting valt hij er uit en mag je naar het ziekenhuis om bevalling te starten) en de volgende ochtend om 07.00 uur melden we ons in het ziekenhuis.
Toen ging het ineens snel, na een CTG van een half uur kwam de gynaecoloog en ze controleerde het ballonnetje. Hij lag los en ze kon hem verwijderen, bijna 4 centimeter ontsluiting. Ze besloot gelijk mijn vliezen te breken en rond 08.15 uur ging ik aan het infuus met weeënopwekkers. Elke 20 minuten verhoogden ze de dosering. Ik voelde dit gelijk, waar ik bij mijn eerste zoon pas bij 8 centimeter ontsluiting pijn kreeg (lucky me), was dit nu al heel snel. Om 09.00 uur kwam de gynaecoloog van dienst zich even voorstellen en zei mij dat ze om 10.45 uur terug zou komen en dan mijn ontsluiting zou controleren. Ik dacht dat het al veel later was en schrok toen ik zag dat het pas 09.00 uur was! Nog bijna 2 uur wachten totdat ze terug kwam.
Om 9.45 vroeg ik om pijnstilling, het voelde als falen want ik was pas 1,5 uur bezig en ik kon nu al niet meer van de pijn. De gynaecoloog veegde dit gelijk van tafel: pijn is pijn en het maakt dan niet uit hoelang je bezig bent. Bij mijn eerste zoon was ik zonder pijnstilling bevallen en had mij er dit keer helemaal niet in verdiept. Wat wilde ik? Een spuit pethidine in mijn been of een ruggenprik? De voors en tegens werden besproken en ik besloot voor een prik in mijn been te gaan. Dit kon snel en had minder bijwerkingen. Het nadeel was dat die maar 4 uur werkte. Wat dan na 4 uur? De gynaecoloog verzekerde mij dat ik dan echt al wel bevallen was. Dus ik ging voor de prik in mijn been! Het was ondertussen 10.15 uur en de gynaecoloog controleerde mijn ontsluiting: 5 centimeter! Dus de prik kon gezet worden. Ik heb geen flauw idee of de prik echt veel pijn heeft weggenomen maar ik denk wel dat ik tussen de weeën door beter kon ontspannen. De verpleegkundige gaf de prik en ging weer weg. De weeën kwamen rap achter elkaar, ongeveer om de 2,5 minuut. Om 10.45 uur zei ik tegen mijn man: “ik moet naar het toilet, ik moet echt poepen“. Sorry, tmi maar dat is een bevallingsverhaal sowieso. “Ga iemand halen die mij uit dit bed haalt” (ik had een infuus en meter op het hoofdje van de baby dus kon niet zomaar opstaan). Mijn man drukte op het belletje en de verpleegkundige kwam. Ik zei: “sorry, ik moet volgens mij poepen” en toen liep ze snel weg. Ik boos want ik moest naar de wc! Binnen 2 minuten was ze terug met de gynaecoloog achter zich aan want dit kon ook heel goed betekenen dat het ineens heel snel zou gaan en dat ik persdrang had.
Ik ging in een klein half uur van 5 naar 9,5 centimeter. Wow, dit ging snel! Ergens tussendoor heb ik mijn moeder nog gebeld. Waarom? Geen idee maar ik wilde gewoon mijn moeder even horen. Zo stom eigenlijk want ze zat zenuwachtig te zijn thuis en ze kon echt helemaal niks voor mij doen. Die laatste halve centimeter heeft de gynaecoloog met haar vinger weg gekregen (vraag mij niet hoe) en om 11.00 uur mocht ik gaan persen. Bij mijn eerste zoontje duurde dit een uur en ik vroeg snel aan de gynaecoloog: “is hij er nu over een uurtje?“. Ze lachte hard: “een uur? Nee hoor, over 3 persweeën is jullie kindje er!“. Nou ja, het werden er 5 maar daar was hij dan. Om 11.22 uur was onze 2e zoon er! De navelstreng zat om zijn nekje maar niet strak getrokken dus deze konden ze zo eraf halen. Tranen bij mij en ook mijn man zag ik ze wegslikken. Na 8 maanden op de bank en in bed te hebben doorgebracht, veel bloedverlies, veel pijn en heel veel zorgen was hij daar! Tot het allerlaatste moment was ik bang dat het alsnog mis zou gaan maar gelukkig is het allemaal goed gegaan. Snel belden we onze zoon en konden we hem vertellen dat hij eindelijk een grote broer geworden was! En wat was en is hij trots! Een uur na de bevalling zei ik tegen mijn man: “wat heerlijk, alle pijn is weg en ik voel mij weer zoals het hoort!”
30 augustus 2019
Welkom lief broertje,
Wat ben je nog klein
Ik ben heel blij
Jouw grote broer te mogen zijn!!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Britt! Wat mooi dat je, ondanks de pittige zwangerschap, terugkijkt op een mooie bevalling.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie