Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kelly is 35 weken zwanger als ze ’s nachts last krijgt van krampen. Wanneer zij en haar man in het ziekenhuis aankomen, mag ze gelijk beginnen met persen… Lees het heftige bevallingsverhaal van Kelly.
Het is zondag 29 juli en op dit moment ben ik 35 weken en drie dagen zwanger. Omdat ik zin heb om de deur uit te gaan, besluiten manlief en ik een wandeling te maken. Tijdens het wandelen waggel ik wat en mer ik dat ik echt moeilijk vooruit kom. Desondanks genieten we ervan en gaan we via de toeristische route terug naar huis. ’s Nachts word ik rond 03:00 uur wakker met een beetje kramp. ‘Oefenweeën natuurlijk‘, denk ik. Ik ga even naar het toilet en probeer weer verder te slapen. Als dit niet lukt, time ik voor de zekerheid even via een app om te checken hoeveel tijd er tussen de krampen zit. Ondertussen krijg ik steeds meer last en probeer het een beetje van me af te lopen. Na iets meer dan een uur besluit ik mijn man wakker te maken.
We overleggen. ‘Zullen we voor de zekerheid de verloskundige bellen?‘. Maar wat als het niets is? We voelen ons wat bezwaard om te bellen. Hij besluit toch een berichtje te doen. De verloskundige belt al snel terug en vertelt dat ze toch even langs komt. ‘Waarschijnlijk is het niets‘, zegt ze. Rond een uur of 06:00 is ze er. Ze ziet aan mij dat ik echt wel pijn heb en controleert of er al iets is gebeurd. Ze vertelt ons dat ik 2 à 3 centimeter ontsluiting heb en naar het ziekenhuis moet. We pakken zoveel mogelijk spullen en gaan op weg. Omdat een deel van de weg is afgesloten, moeten we binnendoor. Erg onprettig, hobbelend over de weg terwijl je weeën hebt.
Eenmaal in het ziekenhuis gaan we direct naar de verloskamer. Op dat moment is er alleen een gynaecoloog aanwezig. Ze vertelt ons dat er iemand aan het bevallen is en dat de verloskundige er zo aan komt. Na 20 minuten komt de verloskundige eindelijk. Ik vertel haar dat ik het echt niet meer volhoud en dat ik graag iets tegen de pijn wil. Ze wuift het een beetje weg en wil eerst even kijken. ‘Helaas’, zegt ze. ‘Je hebt al tien centimeter ontsluiting, dus je mag gelijk persen’. Ik baal. Dit is niet zoals ik het had gewild. Ik begin met persen. De verloskundige probeert tussendoor nog een vrolijk praatje te maken. ‘Weet je trouwens al of je straks fles of borstvoeding wil geven?’. Het enige wat ik denk is: ‘hou je mond‘. Maar voordat ik iets kan zeggen komt de volgende wee alweer.
Het schiet niet op. Na een uur persen is er nog niet veel gebeurd. De hartslag van de baby daalt met elke wee. Er wordt een arts bij geroepen. ‘Misschien moeten we het halen met de vacuümpomp’, hoor ik ze zeggen. Ze laten me nog even persen. Ik hoor ze zeggen dat ze iets vooruitgang zien. Ik probeer al mijn laatste kracht te verzamelen en na anderhalf uur persen wordt ze geboren rond 11:00 uur.
Helaas ben ik flink uitgeschuurd en wordt er een arts bijgehaald om te kijken of ik geen totaalruptuur heb. Gelukkig net niet. Hierdoor krijg ik wel een flink aantal hechtingen. Ons meisje wordt met 35 weken en 4 dagen geboren. Ze ligt in de couveuse en we moeten vier dagen in het ziekenhuis blijven. Ze doet het erg goed en mag na één dag al uit de couveuse. Helaas kan ik vrij weinig tot niets. We mogen verblijven in de couveuse suite en mijn man mag ook in het ziekenhuis blijven. Na vier dagen vertellen ze ons dat ons meisje misschien langer moet blijven omdat ze erg geel ziet. Dit zou betekenen dat we naar huis moeten en we haar in het ziekenhuis moeten laten. Gelukkig blijkt na een meting alles goed te zijn en mogen we naar huis.
Al met al kijk ik vrij negatief terug op de bevalling. Ik denk dat dit te maken heeft met dat het vrij snel ging. We waren om 07:30 uur in het ziekenhuis en rond 11:00 uur is ze geboren. Ze is nu 5 maanden oud en is een lief vrolijk meisje.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kelly! Ik kan me indenken dat je niet zo leuk terugkijkt op je bevalling, maar wat fijn om te lezen dat jullie meisje het nu goed doet.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie