Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De 20-weken echo is helemaal goed: wat een opluchting! Als Ilse een paar weken later een echo laat maken op een opleiding voor echoscopie, blijkt dat heel anders te zijn… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Ilse.
Een lang gekoesterde wens ging eindelijk in vervulling toen ik er in september 2019 achter kwam dat ik zwanger was. Ik kon het niet geloven en heb denk ik wel 10 keer de bijsluiter en de test gecontroleerd om zeker te zijn dat het echt zo was. De vreugde kon ik maar heel kort met mijn partner delen aangezien ik een dag later voor 1,5 week in het buitenland zat voor mijn werk. Tijdens die trip kreeg ik ook nog eens een hevige bloeding en raakte ik in paniek. Want ja, ik kon dit met niemand ter plaatse delen. Ik belde mijn vriend en hij heeft me zo goed en zo kwaad als dat kon geprobeerd gerust te stellen. Het kon natuurlijk ook iets onschuldigs zijn, zoals een innestelingsbloeding. Eenmaal terug konden we gelukkig snel bij de verloskundige terecht voor een echo en tot onze grote opluchting zagen we daar een mooi kloppend hartje. Ik vervolgde mijn zwangerschap zorgeloos, op wat hormonale hoofdpijnen en misselijkheid na. Ik nam het voor lief: ik was zwanger en dat maakte een boel goed! Op oudjaarsdag 2019 stond de 20 weken echo gepland. Ik was op dat moment 18 weken en 5 dagen zwanger en we zeiden nog tegen elkaar: als deze echo goed is, gaan we echt knallend het nieuwe jaar in! Ik vond het retespannend en was heel erg zenuwachtig. Na een dik uur kregen we gelukkig te horen dat er geen afwijkingen te zien waren en dat ons meisje dus gezond was. Wat waren we blij met dit nieuws, we hebben dit maximaal gevierd tijdens de jaarwisseling!
Toen ik 24 weken was, had ik een afspraak bij het Fontys opleiding echoscopie. Ik wilde graag ons meisje een keer extra zien en nam nu ook beide oma’s in spe mee zodat zij ook ons wondertje konden zien. Nietsvermoedend ging ik daar naartoe en nam ik plaats op de behandelbank. Een van de leerlingen begon met de echo en vroeg: “je hebt je 20 weken echo al gehad?“. Waarop ik antwoorde: “ja hoor, ze is helemaal goedgekeurd!“. Op een gegeven moment hoorde ik haar met twee medestudenten wat medische termen noemen. Ik wist totaal niet waar ze naar aan het kijken waren, laat staan wat die termen inhielden. Toen ik vroeg waar ze naar aan het kijken waren, zei ze dat ze naar de longen keken. De echoscopiste zei: “ik ga even de docent erbij halen”. Op dat moment kreeg ik het wel een beetje benauwd, want hoezo werd die docent er ineens bijgehaald… Mijn kind is al goedgekeurd! De docent keek ook en kwam tot de conclusie dat er iets afwijkends te zien was. Ze wilde mijn naam, geboortedatum en de naam van de verloskundigenpraktijk weten, zodat ze direct contact konden opnemen. Daar schrok ik enorm van. “Dit kan niet, alles was goed!“, stamelde ik. Maar zij was van mening dat dit verder onderzocht moest worden en weg was ze. Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder waren inmiddels wit weggetrokken en in tranen, terwijl ik alleen maar dacht: ‘niet huilen Ils, sterk zijn, dit zegt helemaal niets‘.
Omdat deze echo op een vrijdag plaatsvond, ging er een heel weekend overheen alvorens ik meer informatie en een doorverwijzing kreeg. Dit was het ergste weekend ooit: de onzekerheid was killing. Dezelfde verloskundige die ook de 20-weken echo had gedaan, wilde die maandag zelf nogmaals kijken en bevestigde dat er 3 zwarte vlekjes op de linker long zichtbaar waren. Ik kon alleen maar heel erg huilen… Een dag later lag ik in de echokamer van het UMC+ Maastricht. Zij hebben de 20-weken echo nogmaals helemaal uitgevoerd en de zwarte vlekjes waren op hun apparatuur alleen nog maar beter zichtbaar. Er zaten cystes op haar longetje, een afwijking die meestal zichtbaar is tussen de 20 en 28 weken. Dat verklaarde dus waarom we niets zagen bij 18 weken + 5 dagen. Deze afwijking draagt de naam CPAM en we werden op de hoogte gesteld van de mogelijke ontwikkelingen. Ook bij het slechte scenario, dan zou er zelfs een operatie mogelijk zijn terwijl ons meisje nog in mijn buik zat. Gelukkig zeiden ze er wel meteen bij dat zoiets nauwelijks voorkomt. Daar lag ik dus: van een onbezorgde zwangerschap werd ik even keihard van mijn roze wolk gedonderd. Ik moest nu wekelijks op controle in Maastricht omdat de cystes niet boven een bepaalde waarde mochten komen. Iedere week opnieuw dus hele spannende en uitgebreide echo’s. Het enige voordeel was dat we haar elke week konden zien en ook dat we wisten dat het stabiel bleef. Tot die ene keer, waarin het verdrievoudigd was. Ze konden daar verder niets mee, we moesten weer afwachten tot de volgende week. Weer een week spanning en jezelf toespreken dat alles goedkomt. Het was slopend, maar we moesten sterk blijven voor haar, voor onze dochter.
Tot week 37 hadden we iedere week echo’s en de cystes bleven zitten. Dit betekende ook dat ons meisje na de geboorte geopereerd moest worden. Op dat moment schrokken we daar best wel van, maar we wilden ons eerst focussen op de komst van de baby en niet al bezig zijn met alle mogelijke dingen daarna. Er werd een inleiding gepland in Maastricht, het ziekenhuis waar ik onder behandeling was en waar onze dochter sowieso 24 uur ter observatie op de NICU zou worden opgenomen. Ze wilden voorkomen dat wij met weeën minimaal een uur over de A2 moesten rijden, dus met 39 weken stond de inleiding gepland op een door onszelf gekozen datum: 19-05-2020. Die datum kozen we met de gedachte dat ze dan waarschijnlijk op de 20e geboren zou worden. Achteraf boeit die datum helemaal niet, als ze maar gezond is. We zouden ons die avond om 19.00 uur moeten melden bij de verloskamers. Ik had een bevalplan gemaakt met enkele dingen die ik belangrijk vond en aangegeven dat ik het prettig zou vinden om een kamer te hebben met een bevalbad. Ik zou daar mijn weeën in kunnen opvangen, maar wilde er niet in bevallen. Verder stond alles ingepakt, dus we waren er helemaal klaar voor. Maar het liep anders, want die middag ging de telefoon en liet het ziekenhuis weten dat de inleiding helaas niet door kon gaan. Er waren niet voldoende bedjes vrij op de NICU dus de inleiding moest worden uitgesteld. Ik zakte door de grond en begon te huilen. Er waren zoveel vragen! Wanneer kon het dan wel doorgaan? En wat nou als ik spontaan ging bevallen? De verpleegkundige probeerde me te kalmeren en vertelde dat ze het super vervelend vond. Na het gesprek heb ik keihard gehuild en gevloekt, dat luchtte even op. Een dag later besloten we een wandeling te maken door het bos, omdat we al een week in spanning zaten en ik er even uit wilde. Weer ging mijn telefoon en deze keer was het gelukkig wél goed nieuws: we mochten ons die avond om 19.00 uur melden bij de verloskamers. Wat was ik blij! Achteraf bedacht ik me ineens dat het voor iemand anders misschien wel slecht nieuws zou zijn geweest, want er was ineens een plekje vrij op de NICU…
Daar gingen we dan, bepakt en bezakt richting Maastricht. We wisten niet in wat voor conditie onze dochter geboren zou worden, dus we hadden voor zowel haar als voor onszelf spullen voor een week mee. Om 19.00 uur meldden we ons bij de verloskamers en kreeg ik een kamer met bad toewezen! Lucky me want die zijn er maar twee! Ik krijg een intake, een coronatest en mondkapje… hello 2020 en wordt aan de CTG gelegd. Op de CTG is te zien dat ik eigenlijk toch wel constante frequentie heb, iets wat eigenlijk op weg naar Maastricht is begonnen. Toch gek, alsof ze het aanvoelde. We worden even alleen gelaten, wij inspecteren de ruimte. We zien de bekende skippybal waar ik nog heel vrolijk op ga zitten, de baarkruk die ik al meteen aan de kant zet, het grote bad waar ik mezelf al in zie zitten en het speciale karretje waar straks onze dochter op gecontroleerd wordt. Dan komen de gynaecoloog en verpleegkundigen binnenlopen. “Wij zijn er klaar voor als jij dat ook bent!“. Wat heel toevallig is, is dat de verloskundige die er nu bij is één van de leerlingen was die de echo bij Fontys maakte waarop de afwijking te zien was. Hoe bizar en dat maakte het cirkeltje rond. Er wordt een ballonnetje geplaatst en ze wensen me succes. De verloskundige hoopt dat ik snel beval, maar mocht het langer duren: zij heeft vrijdag weer dienst. We zeggen elkaar gedag en gaan de nacht in. Ik krijg een paracetamol en een inslapertje.
Als ik rond 03.00 uur wakker word om naar de wc te gaan, zie ik bloed in mijn matras. Ik maak mijn vriend wakker en we drukken op het belletje. Mijn bed wordt verschoond en omdat alles op de CTG er normaal uitziet, kan ik weer verder slapen. Een uur later word ik weer wakker en zijn mijn vliezen gebroken. Er wordt gecheckt hoeveel ontsluiting ik heb: 1 centimeter en de vliezen zijn gedeeltelijk gebroken. Als het lukt mogen we verder slapen of rusten, dan komen ze om 06.00 uur nogmaals checken. De weeën zijn wat constanter en gevoeliger, maar ik kan ze makkelijk wegpuffen en word goed geholpen door mijn vriend. Ik kreeg als tip van mijn zus om zoveel mogelijk rond te lopen. Dus met dat in mijn achterhoofd loop ik rond in de kamer. Om 06.00 uur komen ze weer voor de check en prikken ze de rest van mijn vliezen door. Ik geloof dat ik op dat moment op ongeveer 2 cm zat en ze besluiten mij aan te sluiten aan het infuus met weeënopwekkers. Hier geef ik aan het op mijn tempo te willen doen en het heel laagdrempelig toegediend wil hebben, omdat ik wil weten hoe mijn lijf zelf op de bevalling reageert. Het bad wordt voor me gevuld zodat ik daar gebruik van kan maken. Het moment dat ik het bad in wil stappen besef ik ineens dat ik me niet meer kan omkleden omdat ik vast gekoppeld zit aan het infuus. Het nieuw gekochte bevalshirt kan ik dus ook niet aan haha en zo wordt nog eens bevestigd: een bevalling valt niet te plannen.
Het warme water is fijn en ik merk dat de weeën toch wel wat heftiger beginnen te worden. Het kost me meer moeite om ze weg te zuchten en er zit ook minder lang tussen. Om 08.00 uur wordt de medicatie nog eens opgehoogd naar 1.2 , nog steeds heel laag. Als ineens het bad onaangenaam wordt doordat de warmte me bevangt besluit ik er uit te gaan. Ik weet van gekkigheid niet waar ik het zoeken moet, liggen is niet fijn, zitten is niet fijn, rondlopen wordt lastiger en de weeën zijn te heftig. Het is rond 09.30 uur als ik zeg dat ik een ruggenprik wil, God weet hoe lang ik nog moet en dat ga ik niet trekken met deze pijn! Mijn vriend zegt dat ze om 10.00 uur nog eens komen checken dus dat we het dan bespreken. Ik weet niet waarom maar ik volg hem. Ik had ook gewoon op het knopje kunnen drukken maar deed het niet. Ik blijf met een schuin oog naar de klok kijken, jezus wat duurt dat half uur lang.
Iets over 10.00 uur komen de verloskundige en verpleegsters binnen, op dat moment zit ik midden in een wee. Als die voorbij is zeg ik een ruggenprik te willen. De verloskundige geeft aan dat ze even mee wil voelen op de wee om te zien hoe het met mijn ontsluiting staat en wat ze me kan adviseren. Kort op de vorige wee volgt er weer een, ze voelt mee en voelt dat als ze mee voelt het in eens van 5 naar 6 centimeter gaat. Ik zeg nogmaals die ruggenprik te willen en wel nu want ik voel dat ik de controle aan het verliezen ben. Ze zegt dat ze nog een keer meevoelt en binnen een fractie van een seconden heb ik ineens volledige ontsluiting en kan er dus geen ruggenprik meer gezet worden. Ze kijkt me dringend aan en zegt: “jij gaat NU bevallen!”.
Ineens gaat het snel; de grote lampen worden aangezet, mijn vriend moet snel een telefoon afgeven voor foto’s en het geboortepakje. Er is geen tijd om het bed te verkorten en zonder dat ik het door heb, stormt er een team van specialisten binnen. Ohja, we waren hier vanwege een medisch verhaal. Ik voel enorme drang en samentrekking van mijn buik en voel dat ik dit niet meer houd. Ik raak licht in paniek en de verloskundige spreekt me nog eens duidelijk toe dat ik haar aan moet kijken en moet doen wat ze zegt. Dan herpak ik mezelf weer en bij de volgende persewee mag ik duwen. Na 19 minuten persen komt onze gezonde dochter, mooie roze en met een flinke huil, op 21-05-2020 om 10.34 uur ter wereld. De mooiste datum ooit! Ze heeft een Apgar score van 9 en mag daarom meteen even op mijn borst, iets waar ik zo op gehoopt had! Er komen een hoop emoties los, ons bijzonder wonder is eindelijk daar en een betere start hadden we niet kunnen dromen. En wat is ze mooi! Ze wordt onderzocht en alles lijkt voor nu helemaal in orde. Ik mag nog even met haar knuffelen en dan gaan Rosie en papa richting de NICU.
Ik zie mijn dochter pas weer voor het eerst ongeveer 1,5 uur later. Ze ligt in een minibedje aan de monitor. Haar hartslag en saturatie (zuurstof in bloed) worden gemeten en in de gaten gehouden. Verder heeft ze niets nodig en ademt ze heel goed zelfstandig. Wat een opluchting! Er worden nog een echo en röntgenfoto gemaakt van haar long, daar krijgen we later uitslag van. Alles verloopt goed en we krijgen te horen dat we na 24 uur naar huis mogen. Een vervolgafspraak wordt gepland want ja, die cystes moeten er uit. Voor nu eerst genieten thuis. We zetten het I love Brabant mutsje op en de verpleegsters van de NICU moeten lachen: “je kunt het wel op zetten maar ze is en blijft “ ‘ne echte Sjeng” (zo heten Maastrichtenaren)”. We worden uitgezwaaid en rijden vol trots terug richting Brabant!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ilse! Wat een heftig verhaal en wat een spannende tijden!
Wil jij, net als Ilse, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie