Een van de eerste vragen die op het werk gesteld worden na het mededelen van je blijde nieuws is: ‘wanneer ga je met zwangerschapsverlof?’. Zo ging het mij ook. Wilde ik vier of zes weken van te voren stoppen? En zou ik nog vakantie nemen na m’n verlof? Maar het liep allemaal anders: na mijn zwangerschapsverlof was ik helemaal nog niet in staat om te werken!
De impact van een zwangerschap op je lichaam
Laat ik duidelijk zijn: dit is geen verhaaltje om medelijden op te wekken. En ik wil benadrukken dat ik super dankbaar en gelukkig ben met een gezonde dochter en dat ik niets ernstigs mankeer. Maar de hele zwangerschap en bevalling is voor mij een eye-opener geweest: er valt helemaal Niets Te Plannen! En: het is zeker géén vakantie. De impact die het moederschap op je leven heeft, kun je van te voren echt niet inschatten. Toen ik nog kinderloos was, dacht ik eerlijk gezegd dat die newlymoms overdreven. Boy, was I wrong.
De impact die het moederschap op je leven heeft, kun je van te voren echt niet inschatten.
Werkloos tijdens zwangerschap
Bij mij liep het allemaal anders dan ik van te voren in mijn hoofd had. Ik heb er uitgebreid over geschreven in mijn blogs over de zwangerschap en de bevalling. Ik kwam rond week 17 thuis te zitten, werkloos, dus ik had heel lang ‘zwangerschapsverlof’. Natuurlijk solliciteerde ik me suf, maar afwijzing na afwijzing volgde. Dat kwam waarschijnlijk mede doordat ik eerlijk in mijn brief meldde dat ik zwanger was. Onder het mom van ‘niet elke verrassing is een leuke‘, leek me dat wel zo eerlijk. Maar gelukkig was er ook goed nieuws: rond 32 weken werd ik aangenomen bij een nieuwe werkgever. Ik sprong een gat in de lucht (in gedachten welteverstaan)!
Een zware zwangerschap en bevalling
Want hoe graag ik het ook allemaal wilde en hoe enorm enthousiast ik ook was over mijn nieuwe baan, het liep gewoon anders. En ik had het niet in de hand. Als pure perfectionist en consequente control-freak raakte ik hiervan enorm in paniek. Maar om me hierin niet te verliezen, hield ik mezelf (tegen beter weten in) voor dat het allemaal goed zou komen. Toen ik rond de bevalling +45 op de weegschaal zag verschijnen, toen ik na 3 dagen weeën en 3 centimeter ontsluiting een spoedkeizersnede kreeg en toen ik na 3 weken een dikke ontsteking aan mijn verse buikwond had, bleef ik mezelf maar voorhouden dat het allemaal wel goed zou komen.
Ik heb de laatste 5 weken voor de bevalling vooral in bed en op de bank doorgebracht. Ik kwam 20 kg aan in de laatste 4 weken. Dit heeft er voor gezorgd dat mijn lijf een mega klap heeft gehad. Toen de kraamverzorgster zich tijdens mijn kraamweek hardop afvroeg of dit voor het einde van mijn verlof goed zou komen, heb ik haar oprecht verbaasd aangekeken. De baby was nu geboren en dan was alles achter de rug, dus ik was helemaal gefocust op herstel. Natuurlijk kwam het goed!
Nog niet hersteld na zwangerschapsverlof
Maar dat kwam het helaas niet. Vanaf het moment dat ik thuis was (een kleine week na de geboorte) begon ik met fysiotherapie. Eerst aan huis, later op de praktijk. Oefeningen deed ik heel braaf en ik begon rond de 2,5 week te wandelen. Want: over 10 weken moet ik weer aan het werk. Helaas kwam toen die ontsteking om de hoek kijken en moest ik echt meer rust houden om te voorkomen dat ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis. Achteraf niet zo vreemd van die ontsteking. Ik vond dat het hele bankhang-gedoe nu wel lang genoeg had geduurd. Ik wilde wat doen! Eindelijk weer zelf het huishouden, wandelen, naar buiten! Mijn lichaam riep me hier dus zelf een halt toe…
Al met al deden die weken ‘bedlegerigheid’ en inactiviteit voor de bevalling mijn lijf niet veel goeds. Ik moest van ver komen en er zat heus wel vordering in. Maar niet genoeg. Einde zwangerschapsverlof kwam in beeld en ik was optimistisch gestemd. Weer aan het werk, ik had er zin in! Maar toen ik na 13 weken op mijn nieuwe werk verscheen, viel het me echt zwaar tegen. Thuis leek ik al weer heel wat waard. Maar het werk waarvoor ik gestudeerd heb, betekend veel staan, lopen, bukken en tillen. En dat ging niet voor de volle 8 uur per dag. Ja, 2 dagen, puur op karakter. Daarna stortte ik in.
Niet kunnen werken door fysieke klachten na zwangerschap
En nu zijn we 3 weken verder en zit ik alweer een week thuis. Wéér werkloos. Want logischerwijs gaat geen werkgever een nieuwe ‘zieke’ werknemer aanhouden die nog geen volle werkdagen kan maken. Daar is geen onenigheid over ontstaan.
Maar voor mezelf is het een teleurstelling. Want die bevalling en zwangerschap lijken alweer zo lang geleden, ik ben er inmiddels wel klaar mee. Ik wil nu gewoon weer Karin zijn, naast mama. Dus: lekker aan het werk! Om dat te bereiken heb ik een crosstrainer aangeschaft via Marktplaats. Elke dag een rondje crosstrainer – oefeningen – crosstrainer. Het heeft tijd nodig en geduld. Daar heb ik niet veel van, maar het accepteren gaat steeds beter. En daarom mijn blik op vooruit. Het komt goed!
Herstellen na een bevalling
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is: het is niet voor iedereen haalbaar om binnen de wettelijke termijn van verlof hersteld te zijn en volledig aan het werk te kunnen. Dat heb ik nu helaas zelf ervaren. En dat beeld had ik van te voren echt niet. Voor de zwangerschap was ik een actieve dame, fitness, hardlopen, ik had er echt plezier in! Ik nam me voor om tijdens mijn zwangerschap ook lekker door te gaan met sporten. En als dat niet meer zou gaan, dan zou ik gewoon gaan wandelen, fietsen en zwemmen. Nou, dat kon ik mooi vergeten vanaf week 27. Maar ik ben nu weer op weg om net zo actief te worden als voor de zwangerschap. En in de tussentijd breng ik dagelijks een bezoekje aan alle, voor mij interessante, vacaturesites. Zoals ik dat later vast vaak genoeg tegen mijn dochter zal zeggen, zeg ik dit nu tegen mijzelf: HET KOMT WEL GOED, SCHATJE!
Bron: afbeelding
Wat vervelend zeg. Maar je lichaam, zoals je zelf zegt, geeft het goed aan. Bij mijn nummer 2, heb ik twee jaar moeten herstellen, niet fijn, maar wel noodzakelijk. Ik denk als ik mij, in mijn hoofd, hier eerder bij had neergelegd, het herstel sneller was gegaan. Ik heb hier geen trucje voor, sorry, maar bij nummer 3, ahum, heb ik het wel anders aangepakt. Beter. En aangepast op mijn lichaam dat heeft gewerkt.
Helaas, moet ik bekennen, tussen mij en mijn toenmalige werkgever is het ook nooit meer helemaal goed gekomen. Maar je verdient alle respect, ook al zien werkgevers dat niet altijd. Mijn tip, eerst jezelf en je kleine meisje. De rest komt goed. Maar dat weet je al?
Dank voor je reactie Barbara! Ik heb inderdaad heel lang doorgemodderd, want ‘een zwangere is niet ziek’. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen. En ik had geen vergelijk dus ik had pas laat in de gaten dat mijn klachten niet normaal waren. Maar het komt goed!
Aardig herkenbaar. Ik dacht altijd ach gewoon doorgaan hoor. Je bent niet ziek als je zwanger bent. HO STOP! Grote fout! Toen ik 5 weken zwanger was werd ik ziek. Ik was zo misselijk. En nee niet zoiets als het hoort erbij misselijk. Ik heb tot aan de bevalling elke dag moeten overgeven. En daarbij moest ik met 25 weken verplicht bedrust houden ivm kans op vroeggeboorte. En toen ik in april weer naar school ging dacht ik ook schouders er onder en gaan! Dat ging dus mooi niet. Al die maanden maar doorgaan en denken het komt goed, breekt je. Ik was het thuis zitten ook zat. Maar doordat ik het maar niet accepteerde kreeg ik later de klap.
Rust goed uit! Je bent ook helemaal niet zielig. Maar je moet herstellen. Bij de een is het met een week al prima en bij een ander duurt het maanden. Het is balen dat je werkloos bent. Ik ben ook zo’n perfectionist die dat niet kan accepteren. Maar echt accepteer het en je zult zien dan komt het echt goed!
Dankje voor je reactie! Inderdaad, voor de tijd was ik ook van mening dat je niet ziek bent als je zwanger bent. Het merendeel van de vrouwen is dat (gelukkig) ook niet. Ik heb nu zelf de ervaring dat het anders kan. (Bad karma muahahah :p). Het is inderdaad vooral een geestelijk ding, waar ik op dit moment ook hard aan werk. Maar ik heb vertrouwen!
Is bij jou uiteindelijk alles goed gegaan tijdens de zwangerschap? Vroeggeboorte kunnen voorkomen door rust? Pfff heftig zeg, dat overgeven!
Heel herkenbaar! Ik ben ook ontslagen omdat ik eerlijk over mijn zwangerschap heb verteld. Ik zit vanaf week 20 al thuis.
De maatschapij is hard. En dan ben ik ook nog es alleenstaande mama waardoor ik helemaal nergens word aangenomen want ik ben 0% flexibel. Ja naar mijn kind wel.
Plus heb door alle ervaringen een zware psychische klap gehad waardoor ik daardoor ook niet in staat ben om arbeid te verrichten.
Inmiddels is de kleine bijna 17 maanden werk ik aan mijn herstel en probeer ik 100% te genieten van hem.
Heel veel sterkte ik voel net je mee!
???
Ik hoop echt dat je iets leuks zal vinden. En rot dat alles zo gelopen is, zwangerschappen kunnen echt behoorlijk zwaar zijn. Duurt ook best ff voor je weer de oude bent. Sterkte en succes!
Ja daar ben ik nu wel achter gekomen. En ik heb goede hoop dat het weer beter wordt, maar het heeft wel tijd nodig ? bedankt voor je reactie
De hele situatie is voor mij ook herkenbaar..niet betreft het lichamelijke , maar meer het geestelijke herstel. Ik had ook een heel andere voorstelling van bevalling en het verlof erna..het liep ook heel anders dan ik verwacht had.Net als jij was ik ook een perfectionist en control freak en door deze eigenschappen ging het mis.
Maar gelukkig leer ik nu om meer los te laten , heeft wat tijd nodig ,maar ik kan je idd ook zeggen dat het goed komt met zon positieve instelling ! Succes!
Dankje voor je reactie! Inderdaad, een positieve instelling helpt me verder dan bij de pakken neer te zitten ?
Ook helaas herkenbaar voor mij. Bij beide zwangerschappen al vanaf het begin heel ziek en rare klachten. Waar ik bij de eerste steeds door bleef gaan en daardoor bijna dagelijks in het ziekenhuis zat met bloedingen en harde buiken, ben ik bij de tweede met 16 weken gestopt. En ondanks dat ik wel goede bevallingen heb gehad, was ik erna bij beide onverklaarbaar ziek. Ik zit nu 9 maanden na de bevalling met een terugval weer thuis. En hopelijk vinden de artsen een keer iets zodat ik er mee aan de slag kan. Je verhaal is wel een eye opener, als ik het ook zou accepteren dat het zo is gaat het misschien makkelijker.