37 weken zwanger | Slapeloze nachten en verlofbubbel

Wisselden de nachtelijke uurtjes de afgelopen weken nogal in kwaliteit, kan ik mezelf nu écht meerekenen als lid van #teamnosleep. Ook kom ik steeds meer in mijn verlofbubbel, al heb ik deze week wéér niet stilgezeten… Vandaag ben ik 37 weken zwanger, dus er staat weer een nieuwe zwangerschapsupdate klaar! Lees je mee?

Niet kunnen slapen

Nu ik 37 weken zwanger ben, kan ik wel concluderen dat deze zwangerschap de beste was van alle drie. Bij Suus was ik rond deze termijn zo opgeblazen door vocht dat ik amper meer kon lopen en bij Niene had ik enorm pijnlijke bekkenklachten die 24/7 aanwezig waren. Tot nu toe gaat dat bij deze zwangerschap niet op en ik verwacht daar eigenlijk ook geen gekkigheid meer mee. Hoe fijn is dat! Eigenlijk heb ik niets te klagen, de zwaarte zit ‘m deze keer vooral in het feit dat er 2 grote zussen rondlopen die er maling aan hebben dat mama niet zo beweeglijk meer is. En moe is, want hoe fijn deze zwangerschap verder ook verloopt, niet kunnen slapen is killing. De afgelopen weken wisselden de goede en slechte nachten elkaar nog redelijk af, waardoor het overdag redelijk te doen was. Daar is sinds deze week duidelijk verandering in gekomen: de baby ligt naar mijn gevoel ingedaald en die buik is zó groot, dat lekker liggen er niet meer bij is. Ik slaap enorm licht en ben de afgelopen week iedere nacht minstens 2,5 à 3 uur wakker geweest. Dat ik dan tegen 05.30 uur in slaap val is ook niet echt bevorderlijk, want de wekker gaat dan net op zo’n tijdstip waarop ik in m’n diepste slaap zit. Dat is het zware gedeelte van deze zwangerschap: hoe moe ik ook ben, ik zal toch moeten opstaan om die dames te verzorgen, al kan Erik gelukkig ook enkele ochtenden voor zijn rekening nemen waardoor ik iets rustiger kan opstarten.

Toch nog een soort van verlof

Gelukkig is er ook nog goed nieuws ;) Zo wisten we al enkele weken dat de kinderopvang vanaf volgende week weer opengaat, olé olé! Ja, ik ben dus zo’n moeder die de kinderen mega enthousiast uitzwaait en vervolgens de vlag uithangt. Ik vind het allemaal leuk voor de moeders die die 8 weken hebben omarmt en helemaal tot zichzelf zijn gekomen, maar ik hoor duidelijk niet bij dat clubje. Ik vind het heerlijk om tijd door te brengen met mijn kinderen, maar ben een leukere moeder als ik af en toe ook even een momentje voor mezelf heb. Tel daarbij een zwangerschap op en je begrijpt (of niet :P) dat het flink aanpoten is geweest voor mij. Toch heb ik geprobeerd er het beste van te maken, maar het is goed dat het nu weer anders gaat zijn. Ik ben nu 37 weken zwanger en merk dat ik daar echt aan toe ben. Natuurlijk hebben wij ook onze twijfels gehad: is het wel verstandig om de kinderen naar de opvang te brengen? Wij maken de keuze om ze wel te brengen. Niet alleen omdat ik op deze manier toch nog een soort van verlof heb, maar vóóral omdat ze er duidelijk behoefte aan hebben. En dus hebben we een aftelkalender gemaakt met stickers: zoveel nachtjes slapen voordat jullie weer mogen spelen met de kindjes! Suus heeft al bedacht wat ze allemaal aan de juffen wil vertellen en Niene is vooral blij als ze weer een sticker mag plakken. En moeders? Ik besloot afgelopen week nog even een tandje bij te zetten om alle openstaande puntjes op mijn to-do list af te strepen, zodat ik volgende week ultiem kan genieten. Ik begin met zitten op de bank en luisteren naar de stilte :P De versoepelingen die deze week werden afgekondigd, sterkten ons in het gevoel dat de opvang een goede keuze is. Verder houden we de sociale contacten nog steeds op een zeer laag pitje, maar zijn blij dat de kids aankomende week weer lekker kunnen spelen met de kindjes van de opvang!

In m’n eigen bubbel

Die verlofmodus gaat steeds meer aan, ik zit lekker in m’n eigen bubbel. Wat dat betreft is de timing qua beperkte sociale contacten voor mij helemaal niet erg. Net als bij de vorige zwangerschappen heb ik daar ook nu, met 37 weken, amper behoefte aan. Het zullen de hormonen wel zijn, haha. Ik heb flink vooruit kunnen werken voor de blog, omdat ik amper puf had om iets anders te doen. Dat geeft straks veel meer rust dan wanneer ik helemaal niets ingepland heb. Deze week haalde Erik het logeerbed op en zetten we deze gelijk op z’n plek. Ook zette hij de wieg in elkaar, die naast ons bed staat. Suus en Niene mochten helpen met het bedje opmaken en kozen beide een knuffeltje om erin te leggen (lees: gooien, voor Niene dan). Ik merk vooral aan Niene dat ze heel knuffelig is, dat ze me steeds opzoekt en dan ‘biebie’ roept terwijl ze naar mijn buik wijst. Morgen is het Moederdag en dat is wel een besefmomentje: nog heel eventjes met z’n vieren, zo onwerkelijk dat er straks weer een kindje bij is! Voor die tijd ga ik nog even keihard in de relaxmodus. Confession: ik heb nog steeds mijn e-reader abonnement niet geactiveerd, oeps! Dat moet deze week echt even gebeuren, net als het nieuwe seizoen van Workin’ Moms bingen op Netflix. Volgende week staat er een controle in het ziekenhuis op de planning, op naar de 38 weken!

Hoe heb jij de laatste loodjes van je zwangerschap ervaren? Vond je dat ook zo onwerkelijk? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!