Niene is inmiddels alweer een half jaar en dus vond ik het tijd om terug te blikken. Vandaag kijk ik terug naar mijn kraamweken. Een kraamweek in het ziekenhuis vs. een kraamweek thuis: hoe heb ik dat ervaren? Lees je mee?

Mijn verwachtingen vs. realiteit

De kraamweek. Toen ik net zwanger was van Suus leek die week nog mijlenver weg. Ergens dacht ik aan iets als fruithapjes van de kraamhulp, de hele week in bed liggen en vooral gelukzalig naar de wieg met een klein kindje erin staren. Onvoorstelbaar vond ik het. Ik kon me überhaupt niet voorstellen dat het écht waar was dat er een kindje in mijn buik groeide. Zo onwerkelijk als dat tot bijna het einde toe gebleven is, zo bleu stond ik in mijn verwachtingen over het hele zwanger zijn en bevallen. Het scenario was namelijk al geschreven: ik zou thuis weeën krijgen, die zou ik dan een tijdje opvangen. Vervolgens kwam de verloskundige en die concludeerde dat ik naar het ziekenhuis mocht. En daar zou ik vlot en op de natuurlijke manier bevallen van onze baby, waarna ik na een paar uurtjes fris gedoucht weer in de auto zou stappen naar huis, om te beginnen aan mijn kraamweek. Dacht. Het. Niet!

Eerste kraamweek: in het ziekenhuis

Liep dat even anders. Voor mij geen fruithapjes, verloskundige op visite, geboortepost in de brievenbus en bezoek aan huis. In plaats daarvan begon mijn kraamweek in het ziekenhuis. Opgelapt na heel ziek te zijn geworden vanwege zwangerschapsvergiftiging, met hechtingen in mijn buik. Die natuurlijke bevalling ging mooi niet door, het werd een keizersnede. Ik had anderhalve dag nodig om te verwerken wat er ‘zojuist‘ allemaal was gebeurd, voelde me alsof ik in een droom zat. Zo voelde ik nog schopjes in mijn buik, terwijl de baby al naast me in het wiegje lag. Het viel me allemaal vies tegen: de pijn, het uit bed gaan, een huilende baby en ’s nachts niet slapen. Aardverschuiving is nog een understatement voor wat ik op dat moment allemaal voelde. Gelukkig was ik me op dag twee al iets meer geland op aarde en hadden we nog steeds het idee dat we de volgende dag naar huis zouden gaan. Helaas liep dat anders, doordat Suus twee keer een ademstilstand kreeg. We bleven in het ziekenhuis, waar Suus aan de monitor lag en we op de medium care werden opgenomen.

206

Geen beschuit met muisjes

De laatste keer dat ik in het ziekenhuis lag, was toen ik op mijn 13e werd geopereerd aan mijn oren. Nu ik opnieuw in het ziekenhuis lag, wist ik waarom ik dit totaal niet had gemist. Ik kan er heel veel redenen voor bedenken, maar in iedere situatie ben je het liefst lekker thuis. Zeker als je net ouders bent geworden en er iets met je kind aan de hand is. We hadden niet zo’n toffe start en hoewel de verpleegkundigen echt hun best deden, lopen zij ook de benen onder hun lijf vandaan en dat is echt anders dan wanneer je een kraamweek thuis hebt. Er kwam wel regelmatig bezoek, maar niet te lang vanwege Suus. Ik was afhankelijk van Erik om kleertjes voor Suus mee te brengen en kon niet lekker rommelen op haar eigen kamertje. De post kwam allemaal thuis, net als bloemen en cadeautjes die werden toegestuurd. En het stomste vond ik, dat toen ik thuis kwam, ik nog twee dagdelen kraamhulp had, waarna mijn kraamweek werd afgesloten. Het voelde dus een beetje zo van: “red je!” en dat moest dan de meest bijzondere periode rondom de geboorte van Suus zijn. Gelukkig redden we ons, met dank aan een superfijne kraamhulp, na die twee dagen ook thuis goed, maar de snelle switch naar back to normal viel mij een beetje rauw op m’n dak.

En toen kwam de herkansing

Een verwachting die totaal anders was dan hoe het uiteindelijk verliep, maar toen kwam de herkansing. Want na een jaar was ik zwanger van Niene en wist ik al dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. De vraag was alleen nog even of het een natuurlijke bevalling zou worden of toch weer een keizersnede. Dat bleef tot het einde aan toe spannend, maar met 10 centimeter ontsluiting sjeesde ik toch nog even op het bedje naar de OK. Deze keer met een hele nuchtere mindset: “we zien wel waar het schip strand“. Geen zwangerschapsvergiftiging, geen rare complicaties, alleen enkele signalen die daarop konden wijzen. Het zekere voor het onzekere en daarom géén paniek op de operatietafel en een rustige start. Want jeetje, hoewel het wéér een keizersnede werd, was dit zoveel fijner! We hebben zelfs grapjes gemaakt en gelachen met de operatieassistenten. De hele ervaring was positiever en daarmee dus óók de start van onze kraamweek. ’s Nachts kregen we wél een bordje met beschuitjes, de volgende ochtend kwam de eerste visite en Niene deed het geweldig! We bleven de voorgeschreven tijd van drie dagen in het ziekenhuis en eenmaal thuis kwam de kraamhulp, die een week is gebleven.

collage1 5

img 1081

Ultiem: een kraamweek thuis!

En dat was ultiem: een kraamweek thuis! Ik vond het zo leuk dat ik dit mocht meemaken. Niene in haar eigen bedje en ’s morgens samen wakker worden. Een grote zus die door de spijltjes van het wiegje naar haar kleine zusje kijkt. Lekker douchen in je eigen badkamer. De postbode die met een grote stapel enveloppen aan de deur komt, omdat het niet door de brievenbus past. Op je eigen bank zitten, aan je eigen tafel eten, de kraamhulp die alles fantastisch regelt en de verloskundige die aan huis komt voor de controles. Fruithapjes die eruit zien als kunstwerken en een mama die lekker ’s middags een slaapje kan doen zonder dat er een arts, verpleegkundige of facilitaire dienst binnenkomt. Ik vind het nog steeds een heerlijke week om op terug te kijken en ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen ervaren. Dat wens ik iedereen toe!

Hoe zit het bij jou? Heb jij een kraamweek thuis of in het ziekenhuis meegemaakt? Misschien wel beide? Hoe heb je dit ervaren? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram

liefs karin