Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Ivette is 27 weken zwanger als ze ineens heel ziek wordt. Ze heeft zwangerschapsvergiftiging en wordt gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Lees het heftige bevallingsverhaal van Ivette.
In de zomer van 2016 hadden mijn man en ik de knoop doorgehakt, ik ging stoppen met de pil. Ik ben altijd angstig geweest om niet zwanger te kunnen raken en heb het ook vaak uitgesteld vanwege deze nare gedachten. Na het stoppen met de pil, werd de angst groter… Na een paar maanden bleek ik dan toch echt zwanger te zijn. Tijdens onze vakantie in Las Vegas twijfelde ik al, vanwege het wegblijven van mijn menstruatie en ik was me een partij moe. Ik had thuis een paar goedkope testen gekocht en die gaven niet echt duidelijk aan of ik nou echt wel zwanger was. Dus uiteindelijk een test van het bekende merk aangeschaft en ja hoor: 1-2 weken zwanger. Happy dat we waren! Ik hoor mijn man het nog zeggen: “gefeliciteerd schat, we worden papa en mama!“.
Ik had totaal geen last van zwangerschapskwaaltjes. Alleen sliep ik wel steeds slechter, dit had echter wel een oorzaak. Met 8 weken en 12 weken was onze mini mensje niet goed zichtbaar en kreeg ik een inwendige echo. Er waren ook steeds twijfels over het aantal weken dat ik zwanger was. Met 20 weken werd al snel duidelijk dat er iets mis was met de navelstreng en kreeg ik een second opinion in het ziekenhuis. Wat waren we gespannen die dag. Ik miste een ader in de navelstreng waardoor mogelijk ons kind een groeiachterstand op liep. Dit zag je ook terug in de groeicurve, die later nog verder afliep. Gekscherend heb ik tussentijds een keer thuis mijn bloeddruk gemeten en de onderdruk was toen aan de hoge kant (130/90). Ik zag paniek in de ogen van mijn man (want hij had daar toevallig wat over gelezen). Ik was vrij nuchter op dat moment, en zag het probleem niet zo zeer. Diezelfde nacht de verloskundige toch maar gebeld en de volgende ochtend daar mijn bloeddruk gemeten. Nee hoor, niets aan de hand.
Ik was inmiddels 25 weken rond deze tijd en we wisten al lang dat we een meisje gingen krijgen. Ik kreeg wat extra echo’s vanwege de groeiafwijking van ons meisje. Met 27 weken was er toch echt een duidelijke afbuigende groeicurve te zien en wederom kregen we een second opinion. De dag daarna mocht ik vanuit werk langskomen in het ziekenhuis van Woerden. Mijn bloeddruk werd vrij snel gemeten, en wat denk je? Torenhoog! Deze was namelijk 160/116… PANIEK! Ik was behoorlijk van slag, want ik voelde de bui al hangen. Na bloedprikken, een gesprek met de gynaecoloog, een CTG en weer bloeddruk meten, was de conclusie: opname en medicatie. Gelukkig sloeg de medicatie aan en mocht ik met een week naar huis. Veel rusten, rusten en ja RUSTEN. Totaal niet voor mij weggelegd, maar het moest. Die week waren we toch wel gespannen. De kinderkamer was nog lang niet klaar, kleertjes waren niet gewassen, meubeltjes waren nog niet binnen en we hadden ook echt nog niet alles in huis.
Aan het einde van de week ging het plots mis. In de nacht van vrijdag 31 maart werd ik ziek. Enorme pijn onder mijn borsten. Ik kon niet liggen, zitten of staan en begon rondjes te lopen in de slaapkamer. Mijn man heeft het ziekenhuis gebeld en samen zijn we met spoed naar het ziekenhuis gereden. Ik kon niet plassen, dus konden ze geen eiwitten in de urine controleren. Wel was mijn bloeddruk weer gaan stijgen. Na veel drinken en een beetje plas, was het overduidelijk; zwangerschapsvergiftiging. Op dat moment wist ik het al: mijn zwangerschap zal verder verlopen in het ziekenhuis met heel veel rust. Uiteindelijk ben ik overgeplaatst naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Ik had infuus, heel veel medicatie, een katheter en een injectie voor longrijping. Ik had me op dat moment over gegeven aan de zorg, maar na 2 dagen kwam de klap.
Ik zat er helemaal doorheen en kon alleen maar huilen. Niemand hoefde te komen en ik was enorm boos op verpleegkundigen, artsen en vervelende stagiaires met vragen of ik interesse had in deelname voor onderzoeken. Hallo? Wat? Ik was in staat om iemand een stomp te geven. Het is heel gek maar opeens voel je je ook echt ziek, terwijl ik voor mijn 27 weken geen klachten had en me goed voelde. Inmiddels daalde mijn bloeddruk goed door alle toeters en bellen. En kreeg ik het gevoel dat ik overgeplaatst moest worden naar een gezamenlijke kamer (wat ook achteraf de bedoeling was). Het infuus werd afgekoppeld en de katheter werd verwijderd. Mijn man kwam die avond even langs om wat te eten en samen tv te kijken. En natuurlijk om te knuffelen. Ik zag het allemaal niet meer zitten. We hadden de dag daarvoor ook een rondleiding gekregen op de neonatologie afdeling. Jeetje, wat was dit heftig en moeilijk om te accepteren dat mijn kindje hier komt te liggen.
Na het avondeten kreeg ik weer pijn onder mijn borsten. Ik had mijn man naar huis gestuurd om de hond uit te laten. We wisten beiden al dat het nu wel eens heel snel kon gaan. Ik werd steeds zieker en zieker. Het was echt verschrikkelijk om mee te maken. Weer aan het infuus en katheter erin. Minuten leken wel uren, de gynaecoloog vroeg: “op een schaal van 0 tot 10 hoeveel pijn ervaar je nu?“. Mijn antwoord: “200% een dikke 10“. Ondertussen had ik mijn man gebeld of hij rustig aan weer mijn kant op wil komen, “want je gaat vanavond/nacht waarschijnlijk toch al papa worden“. Ik was zo blij toen hij weer bij mij was. Ik kon het niet alleen voor mijn gevoel. Hij heeft me enorm goed geholpen. Mijn hele lijf stond in de fik en Jelle heeft constant met koude washandjes gedept op mijn rug en nek. Mijn lever en nierfunctie gingen achteruit en uiteindelijk hebben ze gekozen voor een spoedkeizersnede. Ik kreeg een ruggenprik en alles ging langs me heen. De ruggenprik zorgde dat de pijn minder aanwezig was. Je geeft je compleet over aan de specialisten. Ik kan letterlijk zeggen: ik heb gevochten voor mijn leven. Hoe de kleine meid eraan toe was, was voor iedereen spannend…
Scottie is geboren op 4 april om 01:01 uur met 29 weken zwangerschap, met een gewicht van 920 gram en 33 centimeter. Ze huilde gelukkig toen ze uit mijn buik kwam, want dat gebeurt niet altijd bij een vroeggeboorte. Ik was enorm opgelucht en het leek even alsof de pijn helemaal was verdwenen. Scottie heb ik heel even gezien van een afstand en kort na keizersnede werd zij tot aan haar hoofdje in een plastic zak gestopt. Dit klinkt heel naar, maar is echt nodig voor de warmte. Ondanks ze ook als dysmatuur is geboren, kon ze wel al zelfstandig ademen. Ze kreeg wel extra zuurstof. Ik heb hier natuurlijk niets meer van meegekregen. Ik kreeg morfine in verband met keizersnee en tegen de pijn die werd veroorzaakt door lever- en nierfalen. Later in de nacht werd ik wakker en zag gelukkig mijn lieve man liggen op een bankje. Ik was toen nog niet bezig met mijn kleine meisje. Dit kwam echt door de pijn en dufheid. Ik leek wel stoned van de medicatie. Om het uur kwamen de artsen kijken hoe het ging en ben ook steeds geprikt om mijn lever- en nierfunctie te controleren.
De waardes werden helaas niet direct beter. Er is toen een spoedoverleg geweest met de artsen vanuit Rotterdam. Er was sprake van een overplaatsing voor lever- en nierdialyse. Ik wist heel goed waar ze het over hadden, maar ik was er niet bewust van dat het echt over mij ging. Na een spoedoverleg en verandering van medicatie, bleken plots mijn bloedwaarden te verbeteren. Jelle was enorm opgelucht. De rest van de familie was inmiddels op de hoogte gebracht, maar niet iedereen wist van de ernst van de situatie af. Begin van de middag zijn mijn ouders langs geweest en hebben ook bij de kleine gekeken. Ik was zowel lichamelijk als geestelijk nog niet in staat om naar haar toe te gaan. Ik was bang voor wat ik zou gaan zien. Twijfels of er wel een band zou zijn en of ik mij wel echt moeder zou gaan voelen. Tegen de avond kwam er een schuldgevoel en ben ik met bed en al naar haar toe gegaan. Helaas weet ik niet alles meer, maar heb gelukkig mooie foto’s van de eerste echte ontmoeting. Ze heeft een half uur op mijn borst gelegen. Dit was fijn, maar ook heel spannend en vooral emotioneel. Opeens besef je dat je een klein kwetsbaar mensje op de wereld hebt gezet en dat je te vroeg van haar gescheiden bent. Het voelt als rouwen en dat gevoel hebben mijn man en ik heel lang ervaren. Afscheid nemen van mijn mini buikje, van een korte zwangerschap, een zorgeloze kraamtijd, babyshower en alle voorbereidingen die bij een zwangerschap komen kijken. Na het zien van mijn dochter dacht ik: “het enige wat ik haar nog kan bieden is borstvoeding!“. En dat heb ik dan ook gedaan, hoe ziek ik ook was. Het kwam zeer langzaam op gang, maar was voor haar voldoende per dag. Uiteindelijk heb ik haar een half jaar melk kunnen geven door te kolven. Ik ben achteraf supertrots dat mij dit is gelukt.
Inmiddels is onze dochter 14 maanden. Ik kan nu ook echt zeggen dat alles goed gaat. We hebben een hoop te verwerken gehad als gezin en diverse vormen van hulp ingeschakeld. Ben zo dankbaar hoe alles is afgelopen en vooral trots hoe sterk onze dochter Scottie is!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ivette! Het moet ontzettend heftig zijn geweest, waar jullie allemaal doorheen zijn gegaan. Ik ben blij om te lezen dat het nu allemaal goed gaat met jullie!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie