De Bevalling van: Iris

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Er worden regelmatig grapjes over gemaakt, maar Iris overkwam het echt: haar vliezen braken in de supermarkt! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Iris.

Ik zal mij even kort voorstellen. Mijn naam is Iris, ik ben 27 jaar en woon met mijn man Siebren, twee zoontjes Jip (19 maanden) en Cas (2 weken) en hond Willem in het Friese Jirnsum. Ik ben van Jip met 38 weken en 5 dagen zwangerschap bevallen. Dit was mijn referentiekader en ook die van mijn omgeving. Voor mijn gevoel ben ik tijdens mijn tweede zwangerschap enorm overtijd gegaan, maar eigenlijk waren dit maar 4 dagen. Tot de bevallingstermijn van Jip ben ik enorm zenuwachtig geweest en daarna eigenlijk ongeduldig. Ik sliep slecht, was uren in de nacht wakker en kon dan ook echt niet meer slapen. Ook werd ik er heel erg geïrriteerd van het feit dat ik constant berichtjes kreeg of er al wat gaande was en dat mijn dierbaren liever niet meer hadden dat ik alleen op pad ging.

Ik was 40 weken en 4 dagen zwanger van onze Cas toen ik er helemaal klaar mee was, ik voelde mij goed en opgesloten. Meestal ging ik op woensdag met Jip naar mijn ouders, dan hielp mijn moeder met hem. Zo ook deze keer, op woensdag 6 december.
We waren vrij vroeg richting mijn ouders gegaan. Ik had wel wat harde buiken maar verder besteedde ik hier weinig aandacht aan omdat ik dit de laatste dagen wel vaker had. Ik was inmiddels helemaal klaar met de zwangerschap en had mij die maandag laten strippen, dus ik dacht dat het daarmee te maken kon hebben.

Ik had nog het een en ander aan boodschappen nodig, dus Jip in de wandelwagen en op naar de supermarkt. Inmiddels twee winkels verder en aan het einde van de winkelstraat nog even de laatste boodschappen halen. Al gekscherend had ik ananaspartjes in de kar gelegd: misschien zou het helpen. De ananaspartjes lagen nog niet in de kar of mijn vliezen braken, midden in de supermarkt!
Aangezien ik een paar weken daarvoor een bloeding had gehad en dit precies hetzelfde was, schrok ik wel even, al ging ik er wel van uit dat het mijn vliezen waren.

Ik heb de eerste de beste medewerker gevraagd of ik gebruik mocht maken van het toilet. Hij wist niet heel goed wat hij moest doen en vroeg of hij BHV moest toepassen. Kleine Cas was gelukkig ingedaald dus ik had hem verzekerd dat er niks aan de hand was, dat ik vandaag zou bevallen maar dat ik dat niet in de winkel zou doen.

Ik werd naar het magazijn gebracht, met een spoor van vruchtwater achter mij aan. Mijn moeder had kraamverband voor mij uit de winkel gehaald maar dat was letterlijk dweilen met de kraan open. Het personeel vroeg wat ze voor mij konden doen. Of ze mij misschien naar huis konden brengen, aangezien het nog wel een stukje lopen was naar het appartement van mijn ouders.
Met een vuilniszak op de stoel werd ik door de leidinggevende naar huis gebracht. Mijn moeder is met Jip achter mij aan gekomen.

Eenmaal bij mijn ouders thuis hebben we mijn vader gebeld om naar ons huis toe te komen. Al die tijd was ik met iemand op pad en uitgerekend vandaag niet, dus onze auto moest naar huis. Jip in de auto, Siebren gebeld dat hij naar huis moest komen en de verloskundige gebeld dat mijn vliezen waren gebroken. Toen wij thuis aankwamen was iedereen er gelukkig al. Ik ben onder de douche gegaan om mij op te frissen maar verder had ik nog niet echt pijnlijke weeën. Snel heb ik het een en ander voor Jip bij elkaar gezocht, zodat hij met mijn ouders mee naar huis kon voordat de verloskundige bij ons thuis zou komen.

Toen de verloskundige eenmaal bij ons thuis was, kreeg ik op verzoek inwendig onderzoek, dit betekende wel dat Cas binnen 12 uur geboren moest gaan worden in verband met infectiegevaar. Het vruchtwater was helder wat in ieder geval een goed teken was.
Ik bleek 2 centimeter ontsluiting te hebben, weer werd ik in overleg gestript.

Hierdoor kwamen mijn weeën op gang, weer gedoucht en na de douche besloten om maar richting het ziekenhuis te gaan.
Aangezien Siebren het een prettiger idee vond om daar te zijn, omdat ik bij Jip wel wat complicaties heb gehad waardoor wij in het ziekenhuis moesten zijn. Aangekomen in het ziekenhuis voelde ik mijn weeën afzakken, na wat rondjes op de gang te hebben gelopen en op de bal te hebben gezeten ben ik maar weer onder de douche gegaan.

Toen ik daar zat kwam mijn verloskundige bij mij om te vragen wat ik wilde. Of ik misschien ook naar huis wilde! Ik had nooit gedacht dat dit mocht en vroeg haar of dit kon, waarop zij zei: ‘waarom niet?‘. Hierop heb ik besloten om weer naar huis te gaan, ik kon in het ziekenhuis de ontspanning en rust niet vinden. Ik zat mij alleen maar druk te maken om Siebren die daar dan weer uren moest zitten wachten, niet kon slapen of iets kon eten. Ook vond ik dat ik thuis nog wel het een en ander kon doen zodat de kraamhulp niet bij ons kwam in de zooi. Wij hadden met de verloskundige afgesproken dat ze rond 22:00 uur bij ons zou zijn, mits wij eerder zouden bellen.

Eenmaal thuis ben ik de was gaan doen, heb ik het hele huishouden gedaan en na het eten heb ik Sieb op bed gestuurd zodat hij in ieder geval wat slaap zou pakken. Ik had zelf ook even gelegen maar de weeën waren aanwezig genoeg om er niet meer van te kunnen slapen. Ik had met Sieb afgesproken dat ik hem wel wakker zou maken mocht het al door zetten.

Rond 19:30 uur waren de weeën zo hevig aan het worden dat ik Siebren wakker heb gemaakt om de verloskundige te bellen. De dames kwamen weer hier en weer werd ik gecheckt en bleek ik 4 centimeter ontsluiting te hebben. Voor mijn gevoel schoot het voor geen meter op en de weeën bleven komen, ik moest ze echt opvangen en wegpuffen. Zelf douchen was niet meer fijn en ontspannend, eerder benauwd. Er werd een plan gemaakt om rond 22:00 uur weer inwendig onderzoek te doen om te kijken hoe de ontsluiting ervoor stond. Ik was het hier niet mee eens want ik ging dit niet nog eens anderhalf uur zo volhouden. Ik stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan en daar dan te checken hoe de ontsluiting ervoor stond. Ik vond de weeën op dit moment al zo dusdanig pijnlijk dat ik niet wist hoe ik in de auto moest zitten en vooral hoe ik moest blijven zitten!

De eerste keer dat wij aankwamen in het ziekenhuis ben ik zelf naar de afdeling gelopen, deze keer was ik daar niet meer toe tot in staat en werd er een rolstoel voor mij gehaald. Ook dit was bijna onmogelijk. Mijn hemel, deze keer was zo anders dan mijn eerste bevalling!

Om 21:05 uur op de verloskamer aangekomen, waar ik uit de kleren werd geholpen. Na een hele heftige wee kon ik mezelf eindelijk op het bed krijgen en weer werd er gevoeld hoeveel mijn ontsluiting op dat moment was. Die was 6 centimeter… Ik schrok, ik raakte eigenlijk in paniek! Ik ging dit niet trekken, niet nog 4 uur, niet zonder pijnstilling! De verloskundige vroeg of ze een wee mocht meevoelen om te peilen wat er binnenin gebeurde. Ik stemde hiermee in en zij verzekerde mij dat het wel eens heel snel kon gaan en ik misschien niet eens meer de mogelijkheid zou hebben voor pijnstilling omdat ik in de wee op 7 centimeter ontsluiting zat. Aangezien er gedurende een half uur een CTG gemaakt moest worden voordat de pijnstilling aangesloten kon worden. Mijn verloskundige en Siebren praatten op mij in en probeerden mij gerust te stellen. Het was inmiddels 21:35 uur en Cas moest binnen een uur geboren worden, anders zou ik alsnog medisch worden.

De verloskundige adviseerde me op mij zij te gaan liggen omdat dit de bevalling weleens kon bespoedigen. Ik lag nog niet op mijn zij of ik voelde de persdrang en hele heftige weeën, ik wist niet hoe ik het hebben moest! Niet hoe ik moest liggen, hoe ik mij vast moest houden en door de paniek van de 6 centimeter had ik moeite om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Alles bij elkaar was voor mij even een angstig momentje. Hoe kon ik nou persdrang hebben! Ik kreeg binnen 5 minuten twee hele heftige weeën en riep de dames toe dat ik moest persen!

Als ik het zeker wist mocht ik van de verloskundige doen wat mijn lichaam aangaf. De dames hielpen mij goed in bed en begeleidden mij tijdens het persen. Ook dit ging zo super snel dat het allemaal langs mij heen is gegaan. Bij Jip heb ik 34 minuten in de persweeën gezeten en ging het heel geleidelijk. Deze keer ging het zo super snel en na twee keer persen, om 21:43 uur lag Cas op mijn borst.

Ik heb altijd gezegd niet te willen schreeuwen bij mijn bevallingen maar deze keer wist de hele afdeling dat ik lag te bevallen. Niks kon mij meer schelen, alles ging zo ongelofelijk snel vanaf het moment dat ik persdrang kreeg. Ik was bang dat ik nog uren bezig zou zijn toen ik te horen kreeg dat ik 6 centimeter ontsluiting had, maar niets bleek minder waar! Binnen 10 minuten had ik ons tweede wonder op mijn borst liggen. Ook dronk Cas gelijk goed uit de borst, wat heel fijn was. Cas is om 21:43 uur geboren en om 00:20 uur mochten wij alweer naar huis.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Iris! Eerst al je vliezen die braken in de supermarkt, daarna leek het zolang te duren en ineens zette het supersnel door. Fijn om te lezen dat het allemaal goed is gegaan!

Wil jij ook graag, net als Iris, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com