Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Annemiek heeft van de een op de andere dag een hele hoge bloeddruk, waardoor ze moet worden ingeleid. De bevalling verloopt heftig en eindigt in een keizersnede. Deze gebeurtenis heeft een zware nasleep voor Annemiek… Lees het bevallingsverhaal van Annemiek.

Begin mei 2017 had ik een positieve test in mijn handen. Niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar ontzettend blij! Op 11 januari 2018 was ik uitgerekend. Een goede zwangerschap volgde, op wat bekkenpijn en flinke vermoeidheid na. Tot 38.6 weken, ik was de hele dag al niet fit, had erge hoofdpijn en was ellendig: ik voelde dat het niet goed zat. Einde van de middag toch de verloskundige gebeld. Ik had een heel hoge bloeddruk en moest naar het ziekenhuis voor controle. Aangekomen in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk nog hoger (en steeg alleen maar in de dagen die volgden). Het was duidelijk dat mijn lijf en de baby er genoeg van hadden. Ook had ik al 1,5 centimeter ontsluiting, de verloskundige heeft mij die avond nog gestript in de hoop dat het de volgende dag meer was en ik gelijk ingeleid kon worden.

De volgende ochtend mochten we ons om 07.00 uur melden in het ziekenhuis. De ontsluiting was onveranderd helaas en ik kreeg een ballonnetje voor de ontsluiting. Het lange wachten begon. Als de ballon vanzelf uitviel zou ik de volgende dag ingeleid worden. Gelukkig viel in de nacht de ballon eruit en kon ik de volgende dag ingeleid worden. Het idee was om om 07.00 uur te starten, maar het was druk op de afdeling en pas om 10.30 uur werd ik opgehaald en naar een verloskamer gebracht. Een infuus werd ingebracht, CTG banden werden aangebracht en mijn vliezen werden gebroken. De bevalling verliep voorspoedig en naar behoren (volgens de verloskundige). Wel heb ik nog een morfinepompje gevraagd omdat het op een bepaald moment te heftig was. Rond 20.00 uur voelde ik een verandering in mijn lijf en had ik 10 centimeter ontsluiting en persweeën.

Ik mocht persen, die kleine ging komen! Voor mijn idee was ik lekker bezig en ging het goed, ik moest het persen even onder de knie krijgen, maar met behulp van de verloskundige ging dat verder goed. Tot op het moment dat er een gynaecoloog opeens naast me stond en zei: “we gaan je helpen“.. Huh, hoezo? Ik snapte er niks van. Een groot gevaarte werd de kamer binnen gereden, dat bleek een vacuümpomp te zijn. Er werden 3 pogingen gedaan om de baby met de vacuümpomp eruit te krijgen maar ze kregen geen grip in z’n koppie en bleek dat het een sterrenkijker was. “We gaan je klaarmaken voor een spoed keizersnede” werd geroepen door de gynaecoloog. Huh, wat? Het ging in een roes aan me voorbij, alles ging zo snel. Achteraf bleek ik al ruim 1,5 uur aan het persen te zijn en ging de hartslag van de baby met elke perswee naar beneden, maar dat wisten wij op dat moment niet.

Met 30 minuten lag ik op de OK en is onze zoon Stijn op 5 januari 2018 om 22.51 uur ter wereld gekomen. Na een check van de kinderarts mocht Stijn bij mij liggen, zo bijzonder. Ik moest nog naar de IC, mijn man heeft Stijn voor het eerst aangekleed en bracht hem toen bij mij.
Uiteindelijk zijn we een week in het ziekenhuis geweest: ik voor mijn bloeddruk en Stijn heeft nog een paar dagen op de kinderafdeling gelegen omdat ie misselijk was en niet dronk. Zijn maagje zat vol slijm, en dat is uiteindelijk weggehaald en hij werd weer fit.

Bevallingsverhalen 2021 - Mama's Meisje blog

Na thuiskomst heb ik nog lang last gehad van mijn herstel van de bevalling en van de keizersnede. Na 6 weken had ik nacontrole in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Toen hoorde ik pas dat de gynaecoloog ingreep omdat de hartslag van Stijn op iedere perswee flink daalde… Ik had in een eerder gesprek tijdens de kraamweek in het ziekenhuis met de verloskundige al begrepen dat er te weinig of geen communicatie was geweest tussen haar en de gynaecoloog. Ook gaf de verloskundige toe dat ze tijdens de bevalling éénmaal heeft gedacht dat ze de verkeerde kant van het hoofde voelde van de baby, maar had er verder geen aandacht aan geschonken. Had ze dit wel gedaan, hadden we eerder kunnen weten dat het een sterrenkijker was.

Het leven met Stijn ging door, ik vond het zware eerste maanden. Overdag sliep Stijn alleen op onze borst of in de draagdoek. Daarnaast was hij vooral ‘s nachts erg onrustig en ik zat hele nachten te voeden, tot het moment dat ik maar 2 uur slaap had per dag. Daarnaast durfde ik de deur bijna niet uit en zat ik regelmatig te huilen naast een huilende baby in z’n bed of box. Dat ging niet langer zo… Na lang wikken en wegen en gesprekken met mijn man ben ik na 8-9 weken gestopt met de borstvoeding en vanuit daar ging dat een stuk beter. Uiteindelijk had ik toch wel erg de behoefte om weer het huis uit te gaan op een gegeven moment. Na 3,5 maand ben ik weer gaan werken, maar dit ging niet zoals ik wilde. Ik kwam er niet in en mijn werk kon ik letterlijk niet goed doen en uitvoeren. Na de zomer heb ik overlegd met mijn man om te vertellen hoe ik mij voelde en dat ik het verstandig vond om hulp te zoeken. Hij schrok, omdat ie geen idee dát ik mij zo voelde. Een hele last van mijn schouders…

Ik ben uitgekomen bij een psycholoog die vooral werkt met vrouwen en moeders specifiek, en gespecialiseerd is in het verwerken van (traumatische) bevallingen. Daar ging een wereld voor mij open. Mijn bevalling heb ik door middel van EMDR therapie verwerkt, vooral de ingreep van de gynaecoloog, het kwijtraken van de controle die ik niet meer had, was een lastig punt in de bevalling. Maar stukje bij beetje, door de EMDR heeft de bevalling een plekje gekregen. Helaas werd ook door de psycholoog geconcludeerd dat ik een postnatale depressie heb gehad in die tijd na mijn bevalling tot en met de therapie. Want wat heb ik mij alleen gevoeld in de zorgen om en over Stijn, en ik wist niet wat ik moest doen. Totaal onterecht natuurlijk, omdat ik een lieve man en veel lieve familie en vrienden heb. Maar toch een lastige periode geweest. Gelukkig voelde ik mij rond de eerste verjaardag van Stijn weer fijn en vooral rustig in mijn hoofd.

Echter was het hier niet klaar mee, en in de zomer van 2019 heb ik op het werk een burn-out gehad. Toch maar doorgaan en doorgaan. Mij wederom gemeld bij de psycholoog en die stond niet verbaasd te kijken dat ik er weer was. Ze zei, ja je bevalling heb je verwerkt, maar nu de rest nog. Veel gepraat over mijzelf, hulp vragen, niet altijd alles zelf willen en vinden dat te doen. Geleidelijk aan kwam ik er weer.

Toen Stijn 2 jaar was, was ook ik er weer, en begon ik zelfs na te denken over een 2e kindje. Mijn man en ik hebben toen een gesprek gehad bij de verloskundigenpraktijk op het kinderwens spreekuur, om bij mij nog wat twijfels weg te nemen. Dat was fijn. Door Corona en andere omstandigheden besloten we uiteindelijk richting einde van het jaar het erop te wagen en in december 2020 had ik een positieve test in mijn handen! In augustus verwachten wij onze tweede kindje en ik heb er zo’n zin in! Ik ben sinds 24 weken overgestapt voor controles naar het ziekenhuis. Ook wil ik graag streven naar een natuurlijke bevalling, maar ik weet ook wanneer ik dat níet wil en wat dan mijn opties zijn. Het e.e.a. wil ik goed vastleggen en bespreken zodat ik met een gerust hart mijn bevalling in kan gaan. Ook ga ik binnenkort weer eens op gesprek bij de psycholoog, om toch nog wat (meer) rust te krijgen in mijn hoofd en nóg positiever straks aan de bevalling te kunnen beginnen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Annemiek! Wat hebben jullie een pittige tijd achter de rug… Heel dapper dat je om hulp hebt gevraagd en wat fijn om te lezen dat er een tweede kindje op komst is waar jullie naar uit mogen kijken. Alle liefs en goeds gewenst!

Wil jij, net als Annemiek, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com