Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marjolein is precies 42 weken zwanger als ze wordt ingeleid. Het lijkt niet op te schieten en de optie keizersnede komt meerdere malen ter sprake. Uiteindelijk is het de vacuümpomp die haar helpt, maar dit gaat niet zonder slag of stoot. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marjolein.
5.55 uur, de wekker gaat! We mogen vanaf 6.00 uur bellen om te kijken hoe laat ik kan worden ingeleid die dag. Ik ben op dat moment precies 42 weken zwanger. We kunnen al meteen komen, om 7.00 uur kan ik terecht. Snel even douchen, de auto in en met een kwartiertje komen we bij het ziekenhuis aan. Inmiddels ken ik de route wel en zijn we zo bij de kraamafdeling. We melden ons enthousiast met ons koffertje: “we hebben geboekt voor 3 personen, de 3e moet nog komen”. We worden naar “onze” kamer gebracht en daar word ik aangesloten aan allerlei apparatuur. Er word een hartfilmpje gemaakt van het wondertje in mijn buik, alles is in orde. We moeten nog even wachten, want op dat moment is er op een andere kamer een “spoedbaby”. Ik stuur nog een berichtje in onze gezinsapp dat ze nog even mogen wachten met de ‘save the vagina’ kaarsjes.
Rond 9.00 uur wordt er een ballonkatheter geplaatst omdat de baarmoederhals nog niet voldoende rijp is. Hierdoor krijg ik wat menstruatieachtige krampjes, maar nog niets bijzonders. Uiteindelijk breken mijn vliezen spontaan en lijkt de bevalling toch zelf op gang te komen. Ik krijg flinke weeën die ik echt moet weg puffen. Ze laten me even douchen om op te frissen, helaas blijken mijn weeën dan weer volledig weg te zijn gezakt. Bij het toucheren blijk ik net 1 centimeter ontsluiting te hebben en wordt er na een tijdje een infuus ingebracht met weeënopwekkers. Ze komen me nogmaals toucheren en ik blijk op 2 centimeter te zitten. Ik heb flinke weeën, maar de kleine reageert erop met de hartslag waardoor ze toch wat terug geschaald moeten worden. Rond 15.00 uur zijn de weeën al best flink en lukt slapen me inmiddels niet meer. Ik leef echt van rustmoment naar rustmoment en probeer niet te focussen op de weeën.
De ‘tuit’ (van de baarmoedermond, red.) is op dat moment nog niet verstreken waardoor de ontsluiting nog niet op gang wil komen. De optie keizersnede komt steeds vaker voorbij. Rond 18.30 uur besluiten ze de gynaecoloog erbij te roepen om te overleggen wat ze gaan doen. Gelukkig mag ik nog blijven afwachten zolang de kleine het goed doet in mijn buik, om toch natuurlijk te bevallen. De weeën zijn inmiddels zo heftig geworden dat ik het niet meer volhoud en mijn pijngrens is bereikt. Er word besloten een ruggenprik te zetten met daarbij ook een blaaskatheter. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel poespas aan mijn lijf heb gehad. Om 22.00 uur vind ik na het zetten van de ruggenprik eindelijk weer wat rust in mezelf, de weeënopwekkers worden er ook even een half uur afgehaald daar de bloeddruk van de baby terugliep. Even beide bijkomen, ik slaap zelfs eventjes nadat de ruggenprik zijn werk begint te doen. Na 00.00 uur heb ik helaas pas 3 centimeter ontsluiting. Ze controleren me elke 2 uur op de ontsluiting.
Bij controle, een uur later, zit ik op 4 centimeter, dus een keizersnede word vooralsnog uitgesteld en we blijven inzetten op een natuurlijke bevalling. Uiteindelijk zitten we op ruim 9 centimeter ontsluiting en word de pijnbestrijding via de ruggenprik eraf gehaald zodat ik kan beginnen. Persen! “Jaaa, waar de hell naartoe dan?“, denk ik… Ik voel niets van persweeën waar men het altijd over heeft, dus moet ik puur afgaan op de weeën en wat de verloskundige via de monitor aan weeënactiviteit ziet. Ik luister goed naar wat ze me zeggen, maar merk ook dat ik helemaal op ben. Mijn ogen vallen dicht tussen de weeën en het persen door en ik irriteer me aan het natte washandje dat mijn man op mijn hoofd houdt en als deze tijdens het persen steeds voor m’n ogen zakt.
Ze zijn allemaal ontzettend lief voor me en moedigen me enorm aan, maar ik kan gewoon echt niet meer. De gynaecoloog wordt erbij gehaald, omdat de kleine het moeilijker krijgt daarbinnen en het mij niet zelfstandig lukt. Uiteindelijk word er een vacuümpomp op het bolletje van mijn baby’tje gezet en geven ik en de gynaecoloog alles om die kleine eruit te krijgen. Op dat moment klapt de vacuümpomp van mijn baby’tje af en blijft zijn bolletje daar zitten waarover men altijd zegt: “als dat hoofdje er eenmaal door is, dan is je kindje er zo”. Dit doet zo enorm pijn en ik voel de paniek in de ruimte ondanks dat ze dit proberen te verbergen en mijn man mij gerust probeert te stellen. De vacuümpomp wordt er nogmaals op gezet en ze zetten een verdoving om me in te kunnen knippen. Op dat moment roep ik nog een paar keer dat ik echt niet meer kan, ik helemaal op ben, tot de verloskundige, gynaecoloog en mijn man me op dat moment heel duidelijk maken dat ik geen keus heb nu, maar ik MOET. Op dat moment voel ik aan alles dat ik inderdaad nu MOET! Er komt een oerkracht in me los waarin ik nog één flink kracht zet met het persen, knip… Daar is onze kindje… “Het is een jongetje”, hoor ik mijn man zeggen. En daar ligt hij dan, op mijn buik… Wat is dit machtig mooi, ik ben gewoon mama! Om 3.15 uur is ons zoontje geboren, na een bevalling van ruim 17 uur. Achteraf bleek hij met een kruinligging te zijn geboren, wat de moeizame vacuümbevalling verklaart.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marjolein! Wat een zware bevalling en ook zo onzeker omdat je misschien wel of toch weer geen keizersnede zou krijgen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie