Zwangerschapsklachten: je krijgt ze erbij, het is niet dat je zes weken van te voren een lijstje met voorkeuren mag invullen. Mijn eerste zwangerschap was alles wat ik niet had verwacht en na een tweede pittige zwangerschap was ik er wel klaar mee. Toch besloten we voor een derde kindje te gaan. Hoe ik terugkijk op die zwangerschap? Lees maar mee!
Alles wat ik niet verwacht had
Mijn eerste zwangerschap was alles wat ik niet verwacht had. Op zich best logisch natuurlijk, want als je zwanger bent van je eerste kindje heb je eigenlijk weinig beeld van wat er op je af komt. Je kunt net zoveel boeken lezen of verhalen van anderen aanhoren, hoe het jou zal vergaan weet je pas achteraf. Het is maar goed dat we niet alles van tevoren weten, want mijn vuurdoop op het gebied van zwangerschappen was er niet één volgens de boekjes. Bekkenklachten, 4 keer blaasontsteking, de GBS-bacterie waar ik drager van bleek, vocht vasthouden en daardoor extreme gewichtstoename. Maar dat was nog niet alles, want naast maagzuur en slapeloze nachten had ik ook ontzettend veel last van carpaal tunnelsyndroom. Waardoor ik all day every day tintelende en pijnlijke handen had, iets waar ik echt he-le-maal gek van werd. Ook kreeg ik geen vast contract en zat ik dus werkloos thuis, wat qua stresslevel een behoorlijke duit in het zakje deed. Gelukkig waren er ook positieve dingen te noemen: met de baby was alles goed én het was mijn eerste, dus ik had alle tijd van de wereld om de uren op de klok weg te kijken vanaf de bank of vanuit bed. Maar dat het een strijd was, valt niet te ontkennen.
Depressieve gevoelens tijdens mijn tweede zwangerschap
Ondanks de zware eerste zwangerschap voelden we al vlot weer ruimte voor een tweede kindje. Ik had een positieve test in handen op de eerste verjaardag van Suus en dat was geen verrassing, want ik voelde me al ruim een week slecht. Héél slecht en later bleek dit de start van depressieve gevoelens tijdens mijn tweede zwangerschap. Huilbuien, een neerslachtig gevoel en waar ik normaal vrij sterk in mijn schoenen sta, leek daar zo vroeg in de zwangerschap helemaal niets meer van over. Ik had zo gehoopt dat die eerste zwangerschap niet meer te overtreffen viel, maar maakte kennis met een hele andere vorm van klachten: de niet-zichtbare, namelijk in mijn hoofd. Tel daarbij op dat ik wéér werkloos raakte en je kunt je voorstellen dat ik me totaal mislukt voelde. De roze wolk was ver te zoeken. Met wat omwegen kreeg ik gelukkig al snel de juiste begeleiding via de POP-poli en toen vanaf de 20e week het zonnetje weer voorzichtig ging schijnen, viel er langzaam maar zeker een last van mijn schouders. Rond 30 weken voelde ik me zelfs merendeels vrolijk en dat was zo fijn! Wat ik wel behoorlijk pittig vond, waren de ellendige bekkenklachten die ik nu had. Er liep natuurlijk al een meisje rond en met terugwerkende kracht waardeerde ik die uurtjes op de bank tijdens mijn eerste zwangerschap des te meer. Ik heb er tijdens deze zwangerschap heel wat zakdoekjes doorheen gejaagd, een soort pre-kraamtranen XXL. Ik leefde ontzettend toe naar de uitgerekende datum en sprak voor én na de geboorte van Niene luid en duidelijk uit naar iedereen die het maar wilde horen: “twee kinderen is meer dan genoeg! Ik ben blij dat het erop zit!“.
Een zwangerschap zonder gekke klachten
Wat ik vlak na de tweede zo zeker wist, veranderde toch weer in een kinderwens en toen Niene anderhalf was, was ik voor de derde keer zwanger. In de blog die ik erover schreef, vertelde ik al uitgebreid over de mitsen en maren en dat we hierin absoluut niet over één nacht ijs zijn gegaan. Aan de ene kant had ik er alle vertrouwen in dat het goed zou komen: ik had immers al zoveel klachten ‘overleefd’, dan zou ik dit ook aankunnen. Aan de andere kant scheet ik bij wijze van spreken in mijn broek voor wat er ging komen. En dus was ik die eerste maanden super alert: merkte ik al iets? Voelde ik me weer neerslachtig? Bespeurde ik alweer bekkenklachten? Maar ik moest concluderen dat ik me, buiten de misselijkheid om, eigenlijk best prima voelde. Oké, ik hing zo’n 16 weken met enige regelmaat het toilet te knuffelen, een symptoom waar ik nog niet eerder op die manier kennis mee had gemaakt… Maar ook dat zwakte gelukkig weer af en er volgde een energiek tweede trimester. Ik hield nog een slag om de arm voor de laatste weken, maar de bijzonderheden bleven uit. Een zwangerschap zonder gekke klachten: ergens durfde ik niet te hopen dat ik dit nog mee zou maken, maar ik ben er nu zó dankbaar voor. Natuurlijk zijn we gezegend met drie gezonde dames, iets wat het allerbelangrijkste is. Maar na twee zwangerschappen keek ik echt niet positief terug op wat de meest bijzondere tijd van je leven moet zijn. Die derde, de hekkensluiter, heeft dat plaatje omgebogen omdat het een mooie ervaring was en ik er echt van heb kunnen genieten. En daar heb ik best een (kraam)traantje om weg moeten pinken :)
Hoe is/zijn jouw zwangerschap(pen) verlopen? Was dat een zwangerschap zonder bijzonderheden of helaas ook een ander verhaal? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie