Het artikel dat je vandaag leest is er eentje waar ik heel erg tegenaan gehikt heb. Een eerlijke en persoonlijke blog over mijn zwangerschap, eentje die ik liever niet had hoeven schrijven. Maar aangezien ik niet alleen de leuke kanten met jullie wil delen, lees je vandaag hoe het écht met mij gaat. Ik ben zwanger en ervaar (nog) geen roze wolk…
Geen roze wolk: hormonen die een eigen leven lijden
Een mooie foto op social media plaatsen is makkelijk, maar wat er echt achter schuil gaat… In juli kwamen wij erachter dat we een tweede kindje mogen verwelkomen. Op de eerste verjaardag van Suus had ik een positieve zwangerschapstest! Geen verrassing, zoals ik in deze blog vertel, want ik had al klachten en een soort voorgevoel. Helaas gingen mijn hormonen al heel snel met me aan de haal: als donderslag bij heldere hemel voelde ik me van de een op de andere dag enorm neerslachtig en zelfs depressief. Verwardheid, dat was het gevoel wat overheerste. Wij hebben er heel bewust voor gekozen om voor een tweede kindje te gaan: hoe kon ik me dan zo negatief, eigenlijk gewoon niet blij voelen? Waarom ervaarde ik geen roze wolk?
Een zware eerste zwangerschap
Dat je gebeurtenissen achteraf romantiseert, bleek wel toen ik eens serieus ging terugdenken aan hoe ik me tijdens mijn eerste zwangerschap voelde. Ik voelde me toen grotendeels hetzelfde, maar toen waren daar hele aanwijsbare redenen voor. Zo verloor ik mijn baan rond de 4e maand van de zwangerschap. En voelde ik mij vanaf 32 weken écht niet meer lekker, liep ik vol met vocht, had ik ontzettende bekkenklachten en kwam ik uiteindelijk 45 kilo aan. Niet echt een zwangerschap volgens het boekje dus. Ook na de tijd duurde het erg lang voordat ik me weer een beetje de oude voelde, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar dat nare gevoel had ik nu weer, weer geen roze wolk en ik was nog geen 6 weken onderweg… Hoewel ik me heel neerslachtig voelde, herkende ik wel dat dit niet goed was en zocht ik hulp. Die vond ik via de gynaecoloog in de vorm van een psycholoog en later de pop-poli.
Angst voor herhaling
Nu zijn we ruim 10 weken verder en gelukkig voel ik me nu redelijk ‘stabiel’. Ik ga er verder niet te diep op in, maar uit gesprekken met de psycholoog blijkt dat de angst voor herhaling zo groot is, dat het me gewoon blokkeert. Ik zette alles op een rijtje en moest concluderen dat mijn leven in de afgelopen 2,5 jaar ontzettend veranderd is. Natuurlijk, er kwam een kindje en daar hebben wij bewust voor gekozen. Dat mijn leven voortaan niet meer om mij zou draaien maar om onze dochter, daar was ik volledig op voorbereid. Waar ik echter totaal niet op was voorbereid, was de shitload aan lichamelijke klachten die ik heb ervaren en die mij sindsdien beperken. Want de fitte, actieve en initiatiefrijke Karin die ik was, daar is momenteel niet zo ontzettend veel meer van over. Bekkenklachten beheersen mijn leven sinds die 32e week van de vorige zwangerschap. Tussendoor is het gelukkig een tijd veel beter geweest, maar sinds de zwangerschap gaat het weer helemaal de verkeerde kant op. Sterker nog, de klachten zijn op dit moment al zo erg als toen aan het einde van mijn zwangerschap. Het enige ‘voordeel’ dat ik heb, is dat ik nog niet topzwaar ben (waar ik heel bang voor ben dat het opnieuw gaat gebeuren). Ik voel me kort gezegd gewoon een oud wijf. Als ik ’s middags met mijn dochter wil wandelen, hoef ik écht niet te bedenken dat ik ’s morgens even een stofzuiger door het huis haal. Dan kan de wandeling met zekerheid geschrapt worden, omdat ik dan niet meer soepel kan lopen. Eén verkeerde beweging, één beweging zonder aandacht, een simpel bord uit de vaatwasser halen kan al genoeg zijn om de rest van de dag pijn te hebben. En dan ben ik amper 16 weken zwanger. Logisch dat er geen roze wolk is, toch?
Vooroordelen, meningen en stilte
So far, so good: het accepteren van deze situatie vind ik gewoon erg lastig (en dat is nog the understatement of the year). Maar weet je waar ik bijna net zoveel moeite mee heb? Vooroordelen en meningen van mensen. Voordat ik ooit een kind gebaard had, was ik de eerste die zei dat zwangerschap geen ziekte is. Karma is a bitch, want ze heeft me laten zien dat je het niet voor het zeggen hebt. Als ik dat namelijk had, was ik fijn blijven werken tot aan mijn verlof, was met een bosje bloemen de deur uitgelopen om vervolgens over een half jaar weer gezellig terug te komen. Ook het trekken van negatieve aandacht is iets waar ik totaal niet op zit te wachten, maar wat je wel overkomt als je een moeilijke zwangerschap hebt. Ik zeg namelijk regelmatig feestjes of andere leuke dingen af en laat mijn gezicht daardoor een stuk minder zien. Fietsen anderen door hun zwangerschap heen, ben ik wéér degene die wat heeft. Moeilijk voor andere mensen om te begrijpen dat je het niet zes weken van tevoren in drievoud hebt aangevraagd. Maar weet je wat het meest vervelend is? Stilte. Mensen die dondersgoed weten hoe je je voelt, maar er niet naar vragen. Het onderwerp uit de weg gaan of überhaupt niets meer van zich laten horen. Echt, ik heb helemaal geen zin om zielig te doen of te gaan zitten huilen in een hoekje. Het aftellen duurt nog even, ik ben ontzettend dankbaar dat ik een kindje mag dragen en ik hoop mega dat alles goed mag gaan. Maar ik hoop ook heel erg dat het na deze zwangerschap ook weer goed mag gaan met mij en dat ik weer die fitte, actieve en initiatiefrijke Karin wordt van eerst. Een mama die erop uit gaat met haar vriend en kindjes, maar die haar kindjes net zo goed bij de oppas dumpt om een avond op stap te gaan met haar vriendinnen. En die haar nog-bijna-nieuwe hardloopschoenen onder het stof vandaan trekt om nu eindelijk eens die 5 kilometer te behalen!
Voel(de) jij je tijdens de zwangerschap ook neerslachtig of depressief? Had jij ook geen roze wolk? Wil je reageren op dit verhaal of je eigen verhaal doen? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Fotocredits: Lisette Lubbers
Lieve Karin, dapper dat je dit zo neer zet….zwanger zijn is niet altijd rozengeur en maneschijn. En hoewel je er nu niks aan hebt….jou kennende komt het goed….praat er over, dat helpt….dikke knuffel, Anja
Dankjewel lieve Anja! Dikke knuffel terug :D
Hé Karin,
Wat ontzettend dapper dat je dit met ons wil delen. Want je geeft nu een stuk weg wat je het liefste ergens zou verstoppen. Ik vind het echt heel knap dat je hier actie in hebt ondernomen en weer de betere kant op gaat. En laat die stofzuiger maar lekker staan, nu proberen te genieten van suus en dit nieuwe kleine mensje!
Heel veel succes en vooral genieten,
Groetjes Tibbie
Dankjewel voor je reactie Tibbie!
Wauw knap dat je dit schrijft! Dan duren 40 weken lang zeg.. hopelijk mag je de komende tijd toch ook wel genieten en na je zwangerschap weer fit worden!! Zeker met Suus lijkt het me moeilijk om rust te pakken maar hopelijk geeft ze ook veel positieve afleiding :-)
Dankje Judith! Suus is zeker een positieve afleiding, zo’n meisje in huis brengt veel vrolijkheid en is reuze gezellig :D
Heel goed van je dat je zo open bent. Er heerst nog teveel taboe op het niet fijn voelen tijdens je zwangerschap.
Ik heb het zelf ervaren, maar ik heb het ook van dichtbij gezien bij 1 van mijn vriendinnen.
Mensen zijn dan keihard met hun oordeel en dat stuit je dan alleen nog maar meer tegen de borst.
Ik hoop voor je dat je weer die actieve en initiatiefrijke Karin wordt na de bevalling, maar lieve Karin… focus je daar niet te veel op, want dan valt dat ook weer zo tegen.
Stap voor stap en dag voor dag.
Probeer te genieten en vooral van de fijne, kleine momenten.
Het komt goed, echt waar!
Dankje Christa!
Wat goed dat je het toch van je afzet en er over schrijft. Misschien een rare vraag maar heb je hulp van een bekkentherapeut? Daar heb ik zowel tijdens als na de zwangerschap heel veel schik van gehad.
Marieke onlangs geplaatst…Speel-o-theek Pip & Zo – Speelgoed en meer – Review
Ik ben vaste klant bij een hele fijne bekkenfysio hier uit het dorp. Gelukkig krijg ik veel tips en tricks om de boel een beetje proberen te sturen, maar helaas trek ik aan het kortste eind. Maar we gaan onverminderd door ;)
Meid, goed van je. Alles moet altijd maar goed gaan, maar jij voelt je zoals je je voelt. Weet wel, dat het goed komt. Alles komt goed zolang je leeft. Alleen moet je hier nu even doorheen, en dat valt niet mee.
Ik ben zeker neerslachtig geweest, maar dat kwam door invloeden van buitenaf. De eerste zwangerschap was verdrietig door het verlies van mijn jonge zwager, en door mensen die ons het leven zuur maakte. Veel sterkte. En kop op!!
Cynthia onlangs geplaatst…De uitjes van mijn lief en mij
Het komt ook zeker goed, daar twijfel ik niet over. Maar de ene dag valt het allemaal zwaarder dan de andere ;)
Wat een mooi artikel, hoewel de aanleiding ervoor natuurlijk niet bepaald leuk is. Bizar eigenlijk wat zo’n (vorige) zwangerschap en bevalling dan met je doet he. Ik had dat namelijk totáál onderschat. Heel knap dat je gelijk aan de bel getrokken hebt, hoop dat je daardoor meer geniet(momenten) hebt tijdens je zwangerschap. Ik kan er niet over meepraten, ben er zo een die er doorheen gefietst is en ook daarna fit. (Kanttekening: voorafgaand aan zwangerschap vier loopzware jaren en ivf.) Hoop dat de belangrijkste mensen in je opgeving er voor je zijn, dat telt.
Dankje voor je reactie Anniek. Wat jij hebt meegemaakt is ook niet mis. Gelukkig is het ook geen wedstrijd: wie heeft het meeste/ergste meegemaakt. Iedereen gaat anders om met alles wat ze tegenkomt in het leven! Ik heb het ook erg onderschat, had het ideaalplaatje in mijn hoofd voordat ik kinderen had.
Jeetje Karin, wat moeilijk dat zwanger zijn niet zomaar gaat bij jou. Tuurlijk ben je blij en gezegend met nog een kindje maar aan de andere kant heb je het ook gewoon zwaar. jij wist ook niet van te voren dat jouw lichaam zo zou handelen. Mensen die vinden dat je niet mag klagen ‘omdat jou tenminste een kindje gegund is’ ….laat ze kletsen en focus op jezelf, je meisje en je zwangerschap en doe de dingen die je wel kan. Je hoeft geen verantwoording af te leggen aan ‘ons’. Ik hoop dat van harte dat na deze zwangerschap jij weer fit wordt en die 5km ga je halen!! Liefs
Mathilde onlangs geplaatst…Een beetje trots….
Dankjewel Mathilde voor je lieve reactie. Ik zou wat meer schijt aan de mening van anderen moeten hebben, moet zeggen dat dat ook steeds beter lukt! We zijn op de goede weg :)
Voel je niet schuldig of bezwaard, een zwangerschap zoals uit het boekje hebben er maar weinig. Ik voel enorm met je mee en ik begrijp ten dele je angst. ik had die ook tijdens mijn zwangerschappen, om andere redenen. Maar dat het je zwangerschap beheerst en effect heeft op alles herken ik. Er is alleen zo weinig aan te doen. Een tip, jij bent zwanger een ander niet. Niemand kan in jouw huid kruipen om te voelen wat jij voelt. Jij hebt dan ook alle recht om wel of niet te doen wat je wel of niet doet.Jij hoeft geen verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Ik wens jou in elke geval heel veel sterkte met de komende tijd. Probeer in elk geval te genieten van het levende wezentje dat je in jou voelt.
Roelina onlangs geplaatst…Working Tuesday: de blog verandert en een balans vinden tussen werken en het moederschap
Dankjewel voor je lieve reactie, Roelina!
De wereld kan meer eerlijke verhalen over zwangerschappen gebruiken, zodat als vrouwen zich niet fijn voelen ze zich niet raar of anders voelen. Dank je wel daarvoor ? Ik ben nu 9 weken zwanger en herken mezelf in jouw verhaal.