Een paar weken geleden ontving ik een mail van Joanne. Helaas loopt niet iedere zwangerschap goed af en ook daaraan wil ik aandacht besteden. Joanne wil graag haar verhaal delen: ze verloor haar ongeboren zoontje met 37 weken zwangerschap. Joanne’s zoontje overleed met 37 weken zwangerschap in de buik.
Onverwachts zwanger op mijn 17e
Ik was 17 jaar, net van de middelbare school af en had een leuke baan. Ik wilde graag verder studeren maar wist nog niet wat. Tijdens het uitgaan stond hij daar… Mijn oog viel gelijk op hem en de rest leek allemaal wazig. We kletsten en lachten de hele avond, waarna hij mij naar huis bracht. Een week later spraken we weer af, hadden een hele leuke dag en het klikte zo goed, dat we vaker afspraken. Niet veel later ging ik na werktijd naar hem toe en bracht we onze weekenden samen door. We leken onafscheidelijk.
Twee maanden later trouwde zijn zus en merkte ik bij het diner dat het wijntje mij niet zo goed smaakte. Ook leken de bloemen sterker te ruiken. Beeldde ik mij dit in? Kwam het door de verliefdheid of was er iets anders aan de hand? Een paar dagen later vertelde ik hem dat ik overtijd was. Nuchter reageerde hij dat ik dan toch even een test moest doen. Ik belde de huisarts, die helaas met vakantie was, maar gelukkig kon ik bij een andere huisarts terecht. Mijn hoofd vulde zich met gedachten: “het is vast niets, ik maak me vast te druk“. Bij de huisarts kon ik gelijk een test doen en ’s middags kon ik terugkomen voor de uitslag. Ik fietste na dit bezoekje door naar mijn moeder. Zij zag gelijk dat er iets was en vroeg of ik er over wilde praten. Ik barstte gelijk in tranen uit en zei dat ik voor een zwangerschapstest bij de huisarts was geweest. Gelijk riep ik er achteraan dat het “gewoon voor de zekerheid” was en dat ik mij waarschijnlijk druk maakte om niets.
Die middag meldde ik mij weer bij de huisarts, dit keer samen met mijn moeder. Zij wilde graag mee voor de uitslag en ik vond dat oké. De dokterassistente zei: “gefeliciteerd mevrouw, u bent zwanger!”. Ik werd rood en begon te huilen, mijn moeder stond gelijk op en gaf mij een knuffel. ’s Avonds vertelde ik hem dat de test positief was. Zijn reactie was dat ik het weg moest laten halen en zijn moeder deelde die mening. Zijn oudste zus was immers pas getrouwd en zij had de eerste moeten zijn die kinderen kreeg. Ik mocht kiezen naar welke kliniek ik wilde, zij zouden me wel brengen.
Samenwonen en klussen
Dat was echter niet mijn plan. Ik wist vanaf het begin dat dit kindje welkom was, ook al betekende het dat ik het alleen zou moeten doen. Maandenlang spraken we niet met elkaar en ik begon met het aankopen en inrichten van alles wat ik nodig had voor de komst van mijn baby. De controles bij de gynaecoloog verliepen ook allemaal prima. Aangezien ik zelf met 24 weken zwangerschap ben geboren, was ik best huiverig, maar ook die termijn haalde ik zonder problemen. Om die reden werd ik wel extra in de gaten gehouden en liep ik dus controles bij de gynaecoloog.
Na een tijdje draaide hij bij en wilde het toch samen proberen. Hij zou werken aan zijn problemen en issues en we zouden samen kijken naar een woning. Tot mijn grote verbazing lukte dit en na volop geklust te hebben in huis (ook door mij) was alles binnen twee weken klaar voor ons en onze zoon. We wisten inmiddels dat we een jongetje verwachtten.
Een longembolie tijdens de zwangerschap
Toen ik 36 weken zwanger was, ging ik een dagje winkelen met mijn moeder. Ineens werd ik niet goed, ik kreeg het war, trilde, barstte in tranen uit en riep om hulp. Omdat niemand zich aangesproken voelde, reden mijn moeder en ik naar het ziekenhuis. De arts vertelde mij dat de bevalling was begonnen en ik werd steeds angstiger. Nu ging het gebeuren, ik moest de controle loslaten. Maar er gebeurde niets. Na enkele uren bleek het toch vals alarm te zijn volgens de dokter en werd ik naar huis gestuurd.
’s Avonds bleef ik bij mijn moeder zodat ik kon uitrusten van alle stress rondom de verbouwing. En opnieuw gebeurde het. Ik kreeg het benauwd en begon te trillen. Aangekomen in het ziekenhuis bleek ik een longembolie te hebben en werd ik opgenomen. Enkele dagen later mocht ik naar huis. De bloedverdunners waren goed ingesteld en ik kreeg een ‘puffer’ mee. Hij leek zich nergens zorgen over te maken en was vooral blij dat hij ’s avonds weer op stap kon.
Die nacht sliep ik erg onrustig. Ik werd wakker van een heftige pijnscheut in mijn buik die binnen enkele seconden ook weer verdween. Ik kon gelukkig verder slapen met de gedachte dat als de bevalling nu zou doorzetten, ik het wel zou merken. Toen ik vroeg wakker werd, voelde ik mij oké. Wel merkte ik in de loop van de ochtend dat ik geen bewegingen meer in mijn buik voelde. Daarop belde ik de arts en zij gaf aan dat dit normaal is. De baby kreeg steeds minder ruimte en was al ingedaald. Enkele dagen geleden was alles nog in orde bij de controle en met deze mededeling hing ze op.
Geen beweging in mijn buik
’s Avonds speelde het Nederlands Elftal en hoewel we gezellig op de bank zaken en weer even heel gelukkig leken, voelde ik nog steeds geen beweging en maakte mij echt zorgen. Hij gaf daarop aan dat hij de wedstrijd graag wilde kijken en vroeg of ik met mijn moeder naar het ziekenhuis wilde gaan. Als er iets aan de hand was, of ik dan even wilde bellen.
Eenmaal in het ziekenhuis (met mijn moeder) legde de verpleegkundige mij aan het CTG apparaat. Hij ging op zoek naar de hartslag maar kond niks vinden. Hij zocht verder en weer vond hij niks. Ineens hoorden we een hartslag, waardoor blijdschap overheerste, maar de verpleegkundige zei: “sorry mevrouw, dit is uw eigen hartslag. Als u even een rondje wilt lopen, proberen we het zo weer. Ik ga alvast even de dokter halen“.
Ik liep geen rondje meer, angst overheerste. Ik belde hem op en vroeg of hij wilde komen. Tegen mijn moeder zei ik dat leven en dood toch wel heel dicht bij elkaar lagen. In mijn beleving leek het uren te duren maar de dokter stapte de kamer in en vroeg of wij mee wilden lopen voor een echo. Hand in hand liepen hij en ik met haar mee. De echo werd gemaakt en ik? Ik heb niet meer gekeken. De woorden van de arts waren genoeg: “we waren zover gekomen“, zei ze. We mochten teruglopen naar de kamer en de arts vertelde het bericht in het bijzijn van onze ouders, die inmiddels waren gearriveerd: onze zoon was overleden.
De bevalling van mijn overleden zoon
We mochten naar huis en ik kreeg een slaappil mee, maar ik moest de volgende ochtend terugkomen voor verschillende onderzoeken. De ochtend na dit nieuws ging ik richting het ziekenhuis. Ik had een dikke buik, ik voelde mij zwanger. Ik ‘voelde’mijn zoon bewegen, aan de ene kant een bult en daarna aan de andere kant, ik wilde een nieuwe controle. De dokter had het vast mis. De toekomst word onder je vandaan geschopt en niks heeft meer waarde. Maar ik voelde geen verdriet. Dit kon gewoon niet waar zijn, ik zat in een nachtmerrie en ik kon ieder moment wakker worden. In het ziekenhuis werden de nodige controles gedaan en ik mocht kiezen: morgen inleiden of wachten. Ik vroeg: “wachten? Waarop?“. De arts vertelde mij dat ik kon wachten wanneer mijn lijf zelf wilde bevallen. Ik vertelde haar dat mijn lijf mij nu wel in de steek had gelaten en dat ik niet meer wilde wachten.
’s Middags gingen we naar de gemeente voor de erkenning. Dit was nog steeds niet gebeurd en hij vond dit wel nodig. Ook bezochten we de drukkerij. We moesten de tekst voor op het geboortekaartje aanpassen. De vraag kwam in mij op of dit nog wel een geboortekaartje werd genoemd. De tekst werd aangepast en er werd een proefdruk gemaakt die we meekregen. We konden er dan nog even over nadenken, of alles goed was. Eenmaal thuis waren we ineens volledig lamgeslagen. Eten, huishouden, televisie kijken: niets hoefde meer.
De volgende ochtend meldde ik mij bij de verloskamers. Er liepen vrouwen die er hetzelfde uitzagen als ik, maar die niet echt op leken te zien tegen hun bevalling. Eén ding wist ik zeker: zij mochten wel met hun kindje naar huis.
Het was 09:00 uur: de eerste tabletten werden ingebracht en ik hoefde er niet veel van te verwachten, zei de arts.
Niets was minder waar, de weeën waren erg heftig! Ik vroeg om pijnstilling want waarom moest ik pijn lijden, ik kreeg er toch niets voor terug. Toen de anesthesist kwam en mij vroeg om te gaan zitten, kon ik niet meer zitten. De dokter werd erbij gehaald en zei dat dat inderdaad niet meer kon omdat het hoofdje er al was. Om 11:14 uur was hij er al, onze prachtige zoon. Tien vingertjes, tien teentjes, blonde haren en helemaal gaaf. Zijn oogjes gesloten en met een APGAR score van 0/10. Achteraf bleek dat ze mij een paardenmiddel hebben gegeven, ze hoefden geen rekening meer te houden met de conditie van mijn zoon.
Ik hield hem vast en kon alleen maar zeggen: “ga nu maar huilen, huil alsjeblieft!“. Ik dacht dat ik dan wel wakker zou worden uit deze nachtmerrie. Er kwam geen kik en ik besefte nu pas dat ik mijn kind verloren was. In plaats van trotse berichtjes rond te sturen dat onze zoon er was, stuurden wij een berichtje rond dat onze zoon niet meer in leven was en dat ik inmiddels was bevallen. We belden de uitvaartonderneming, zij kwamen Liam ophalen en verzorgen. Daarna zouden ze hem naar de patholoog brengen voor een autopsie, om te kijken of we een oorzaak konden vinden.
Geen beschuit met muisjes
Omdat de bevalling goed was verlopen mocht ik na een goed uur naar huis. Het huis zat vol familie, de een kon geen woord uitbrengen, anderen zeiden dat er vast wel een nieuw kindje kwam, of dat ze het jammer voor ons vonden! Het geboortebord wam niet in de tuin, de slingers werden niet opgehangen en er werden geen beschuiten met muisjes gesmeerd. Wij moesten bloemen bestellen, muziek uitzoeken en gesprekken voeren met de uitvaartverzorger.
De kraamzorg kwam voor enkele uurtjes om te kijken hoe het ging. Samen dronken we koffie en hielp ze mij toen Liam thuis werd gebracht door de uitvaartonderneming. Na vijf dagen was daar het afscheid. Nog nooit heb ik in zo’n korte tijd mijn kind moeten leren kennen en weer afscheid van hem moeten nemen. De afscheidsdienst was ‘mooi’, er werden liedjes gespeeld die in mijn zwangerschap belangrijk waren en mijn moeder las een gedicht voor. De week ging razendsnel voorbij en daarna begon het pas voor mij. Waar ik eerst moest leren om op een jonge leeftijd moeder te worden, moest ik nu leren hoe het was om zonder kind verder te gaan met leven.
De relatie eindigde enkele weken na het verlies van Liam. Tijdens de nacontrole in het ziekenhuis bleek dat er geen uitslag van de autopsie binnen was. De arts keek in het dossier en vertelde dat er helemaal geen autopsie was gedaan. Ik stond op en zei: “dat kan niet waar zijn!”. Ik had ervoor getekend! Ik ben naar de verloskamers gegaan en heb iemand aangesproken die zich alles nog kon herinneren. Na navraag bij de uitvaartonderneming en de patholoog bleek de autopsie wel te zijn uitgevoerd, maar het verslag naar de verkeerde arts te zijn gestuurd. Hele pijnlijke fouten, net als het feit dat ze mij niet hebben geholpen de eerste keer dat ik me in het ziekenhuis meldde. Hadden ze hem maar gehaald, dan waren ze op tijd geweest en had ik hem nog bij me gehad. Uiteindelijk zijn we er achter gekomen dat onze zoon is overleden aan een slecht werkende placenta.
Het overlijden van Liam is al een hele tijd geleden. Daarna ben ik moeder geworden van twee zoons, maar in mijn hart heb ik er altijd drie. Ik vertel mijn zoons over hun broer en ze vragen naar hem. Zo zit hij altijd in onze harten.
*Joanne is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Joanne* haar verhaal anoniem vertellen.
Bedankt dat je jouw verhaal met ons wilde delen, Joanne*. Ik heb er geen woorden voor, wat ontzettend verdrietig dat je je zoon maar zo kort bij je hebt gehad.
Wil je reageren op het verhaal van Joanne*? Dat kan in de comments, op Facebook, Instagram of Twitter, maar ook via e-mail: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie