Een jaar geleden zat ik met mijn dikke buik af te tellen tot 4 juli. Ik wist sinds een paar dagen dat ik me op die dag zou moeten melden om te beginnen met de inleiding. Mits de baby niet eerder zelf de plannen wijzigde… Het was ook het startsein voor het toeslaan van de zenuwen. Ik voelde me zó gespannen voor mijn bevalling! Toen ik dat later met anderen deelde, waren de reacties wisselend. Vandaag vertel ik er alles over.

Nerveus voor de bevalling

Eigenlijk had ik me de hele zwangerschap nog niet zo druk gemaakt over de bevalling. Wel had ik er veel over gelezen, bekeken (One Born Every Minute op TLC mét een box tissues naast me) en aangehoord (theorielesjes van ZwangerFit). Eén ding was zeker: de baby moest er een keertje uit. En daarmee zou het allemaal wel loslopen.
Maar hoe dichter ik bij de eindstreep kwam, hoe meer het erop leek dat dit geen ‘afwachten’ zou worden. Het verlossende woord kwam bij de 38-weken controle. De gynaecoloog liet weten dat we ons op 4 juli om 7:30 uur moesten melden, want dan zou ik worden ingeleid. Een verademing, maar hoe meer die datum naderde, hoe meer de zenuwen opborrelden. There’s no way back!

freestocks org 70276

Bang voor de pijn tijdens mijn bevalling

Voor mij geen oergevoel, geen serene rust en de Zen was nergens te bekennen. Ik ben een control freak en ik stond op het punt om iets te gaan doen dat ik niet kende en waar ik me op geen enkele manier op kon voorbereiden. Daarnaast hoorde ik dat zo’n inleiding met weeënopwekkers kan leiden tot een niet-te-houden-en-zeer-pijnlijke weeënstorm (echt leuk, zo’n beweeguurtje voor zwangeren :P ) Tel daar nog een shitload hormonen bij op en je snapt: ik wilde me graag afmelden voor de bevalling. Ik kwam de dagen door met een enorme to-do list: ik was opeens heel druk met het opnieuw indelen van de commode, de badkamer moest nog gepoetst worden en mijn koelkast gesopt… Zelfs toen 4 juli aanbrak, stond ik om half 5 al onder de douche en ging ik daarna nog even huishoudelijke klusjes doen: alles om maar niet te hoeven nadenken. Eenmaal in de auto was ik kapot misselijk. Dit was nog erger dan afrijden voor mijn rijbewijs (en toen was ik zenuwachtig!). Waar ik het allermeest bang voor was? Pijn. En dat ik dan de controle zou verliezen en niet meer zou weten waar ik er mee naartoe moest. Gelukkig waren er hele lieve verpleegkundigen die me meer dan gerust stelden en zeiden: ‘als je het niet trekt, dan krijgt je gewoon iets tegen de pijn‘. Uiteindelijk heb ik de weeën ruim 27 uur zelf opgevangen voordat ik pijnmedicatie kreeg en dat gaf mij wel een heel goed gevoel. Ondanks het langdurige verloop en het onverwachtse einde, kijk ik goed terug op mijn bevalling.

021

Mama’s onder elkaar over de bevalling

Na de bevalling kreeg ik wisselende reacties toen ik uitsprak dat ik van te voren mega zenuwachtig was. Zo waren er mama’s die heel begripvol reageerden en vertelden dat ze zelf ook wel gespannen waren. Ook waren er mama’s die het zelf niet zo ervaarden, maar wel begrepen dat niet iedereen hetzelfde in elkaar steekt. Maar dan heb je nog de mama’s die dat echt niet hadden en zich ook zeker niet kunnen voorstellen dat een ander dit wel zo kan hebben. Daar ging ik me heel onzeker van voelen. Was ik dan zo’n apart geval, dat ik niet vol vertrouwen naar mijn eigen bevalling toe leefde? Ik denk dat het heel belangrijk is om uit te spreken hoe je je voelt ten aanzien van je aanstaande bevalling. Dus voel jij je gespannen en bang voor de bevalling? Praat hier dan over met je partner of verloskundige. Het zal je opluchten en de verloskundige kan erop anticiperen. Bijvoorbeeld door duidelijk uit te leggen wat er gebeurt. Van te voren zeggen ze: ‘er zijn je al zoveel voor gegaan, dan lukt het jou ook‘. Daar geloofde ik voor mijn bevalling niet in, maar het is wel echt zo!

Was jij zenuwachtig of gespannen voor je bevalling? Heb je tips om hiermee om te gaan? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!

 

Liefs Karin 1

 

 

 

 

Bron: afbeelding