“Weet je zeker dat het er maar één is?”

Vond ik het bij een tweede al sneller gaan, zo’n derde zwangerschap vliegt helemaal voorbij! Maar dat is niet het enige wat snel gaat: ook the bump was deze keer in een vroeg stadium niet meer te ontwijken. En dus werd de opmerking “weet je zeker dat het er maar één is?” alweer meerdere keren naar mijn hoofd geslingerd. Wat ik daarvan vind? Lees maar mee!

Plus 45 kilo

Gewoon je eigen lijf, maar dan met een bolle buik erop ‘geplakt’: dat was het beeld dat ik voor ogen had als ik aan zwangerschap dacht. Ik was kinderloos en nog erg onwetend. Van te voren sportte ik regelmatig, mijn gewicht was gezond, mijn conditie was on point en ik zat lekker in mijn vel. Voor mijn gevoel begon ik dan ook fit aan mijn eerste zwangerschap, mede omdat ik een gezond en gevarieerd eetpatroon had. Ik schrok daarom behoorlijk toen ik na 8 weken al 6 kilo was aangekomen. Jeetje, dat ging hard! Maar de verloskundige verzekerde mij dat ik later in de zwangerschap wat meer stil kwam te staan. Niets was minder waar: ik hield zoveel vocht vast, dat de teller in totaal plus 45 kilo aangaf op de ochtend dat ik me moest melden voor een inleiding. Zwangerschapsvergiftiging, bekkenklachten en geen stap meer kunnen verzetten zonder pijn: dat was toch even heel iets anders dan het plaatje dat ik verwachtte. Ik voelde me verschrikkelijk onzeker en kende mijn lijf niet meer terug. Een paar dagen na de keizersnede stond ik, in de badkamer in het ziekenhuis, naar mezelf te kijken. Ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt. Hoe moest dít ooit nog goed komen?

Stomme opmerkingen

Tijdens die eerste zwangerschap was ik al snel fors en had ook al vroeg in de zwangerschap een flinke buik. “Weet je zeker dat het er maar één is?“, ik kon die opmerking níét meer horen. Maar door mijn onzekerheid reageerde ik er ook niet goed op. Ik betrok het op mezelf en stamelde maar wat. Ik weet nog dat ik met 27 weken in de supermarkt liep en de caissière vroeg hoever ik al overtijd was… Op een gegeven moment schaamde ik me gewoon voor mijn voorkomen en mede doordat ik me zo beroerd voelde door het vocht, kwam ik liever de deur niet meer uit. Bij mijn tweede zwangerschap, die grotendeels in de wintermaanden viel, kwam ik gelukkig ‘maar’ 22 kilo aan. Toch veranderde ik ook deze keer in een big momma: ik had al snel weer zo’n grote buik en het duurde niet lang voordat die stomme opmerkingen weer gemaakt werden. Ik nam me voor dat ik de volgende die vroeg: “weet je zeker dat het er maar één is?” een enkeltje Timboektoe cadeau gaf. En dan omschrijf ik het nog netjes… Wel merkte ik dat de opmerkingen deze keer al minder met mij deden, omdat ik zelf minder onzeker was. Ja, ik kreeg weer snel een grote buik en kwam ook echt wel aan in mijn gezicht en op mijn benen en heupen, maar ik had ook gezien dat het naderhand weer redelijk goed kwam. Dat gaf deze burger moed!

Verwachtingen

Waardoor ik nu, tijdens deze derde zwangerschap, niet meer wakker kan liggen van opmerkingen als “weet je zeker dat het er maar één is?” en “wow, jij hoeft niet lang meer!“? Ik denk dat het voor het grootste deel te maken heeft met verwachtingen. Bij de eerste stapte ik er natuurlijk met een ideaalplaatje in. In tegenstelling tot het lijf met de opgeplakte buik, veranderde álles en kon ik dat maar moeilijk accepteren. Daarbij was ik een newbie in de wereld van zwangeren en niemand bereidt je voor op het krijgen van zulke stomme opmerkingen. Ook naderhand heb ik er veel moeite voor moeten doen om weer op enigszins acceptabel niveau in de spiegel te kunnen kijken. Toen ik zwanger raakte van Niene, had ik dat hele plaatje van plus 45 kilo nog vers in het geheugen. Daardoor stapte ik met hele andere verwachtingen die zwangerschap in. En wederom blies ik op, werd ik snel groot en veranderde mijn lijf in korte tijd enorm. Het enige verschil zat ‘m in het ontbreken van vocht en de wetenschap dat mensen ineens de vrijbrief hebben om opmerkingen over jouw lichaam te maken. Maar ook na de geboorte van Niene kwam het weer goed en was ik na een jaar heel blij met wat ik in de spiegel zag. Aan de andere kant is het natuurlijk vreselijk onbeschoft als je omgeving (en in veel gevallen totale onbekenden) je aanspreken op je voorkomen. Gelukkig kan ik daar tijdens deze zwangerschap wel heel goed mee omgaan ;)

Lekker laten lullen!

Bij deze derde zwangerschap is mijn verwachtingspatroon gevormd door de ervaringen bij de vorige twee. Daarom rekende ik mezelf van tevoren rijk met a lot of extra kilo’s, mucho bekkenpijn en nog veel meer vervelende kwaaltjes. Dat bleek niet voor niets, want het lijkt toch echt bij mijn lijf te passen dat ik opblaas zodra ik twee streepjes op de test zie staan. Die buik was deze keer amper te verbergen, de rest groeit ook hard mee en eerlijk gezegd kan ik me er absoluut niet druk om maken. In plaats daarvan omarm ik het, want mijn lijf is met een zeer belangrijke klus bezig waar ik alleen maar heel dankbaar voor en trots op ben. Ook is mijn eigen genenpakket uitgerust met skills voor de perfecte uitvoering van een resting bitch fase, dus iedereen die dé vraag durft te stellen, wordt hierop getrakteerd. “Weet je zeker dat het er maar één is?“, je kunt zóveel toffe antwoorden bedenken waardoor je de vraagsteller voor lul zet. “Hoezo, denk je dat ik zwanger ben?!“, “nee, het is een drieling!” of “euhm, mijn zoon is al bijna een jaar“. Zelf neem ik amper de moeite om erop te reageren en denk bij mezelf: het zegt meer over die persoon dan over mij, dus lekker laten lullen!

Krijg/kreeg jij weleens zulke stomme opmerkingen tijdens je zwangerschap? Hoe reageer(de) jij hierop? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!