Als het op eten aankomt, hebben wij hier thuis gelukkig weinig te klagen. Er is voldoende én we hebben een peuter die veel dingen lust. Er is echter één ding waar ik een hele grote hekel aan heb en dat is het ‘voeren’ van kinderen. Op de blog leg ik uit wat ik bedoel en waarom ik dit niet meer wil. Lees je mee?
Zelf eten
Als je me vijf jaar geleden had gevraagd of ik het erg zou vinden als mijn toekomstige kind zou smeren met eten, dan had ik volmondig ‘ja‘ gezegd. Dat zou mijn oogappeltje sowieso nooit gaan doen en natuurlijk had ik dat helemaal verkeerd. Suus was net één, toen ze luid en duidelijk aangaf dat ze zélf met de lepel wilde eten. Gevolg: eten everywhere en daarna het toetje nog. Wat een feest! Maar hé, ze at en aangezien ik inmiddels al een stuk relaxter in het moederschap sta dan ik ooit van mezelf had verwacht, maakte ik me er ook helemaal niet druk om. Sindsdien aten wij allemaal zélf en was er geen strijd aan tafel. Maar na een tijdje veranderde dat en de reden daarvan was het aanbieden van hapjes van ons bord of door anderen aan Suus.
Suus ook een hapje?
Je weet wel hoe dat gaat. Het kind eet eindelijk vast voedsel en is er maar wat trots op dat ze zelf eet, dus al snel is ze nieuwsgierig naar het bord van anderen aan tafel. “Suus ook een hapje?” en zij maar lekker smullen. Ook lijkt het cultureel erfgoed om kleine kinderen ‘een hapje‘ aan te bieden. Bijvoorbeeld op verjaardagen, familiebijeenkomsten en dergelijke. Ik snap dat het schattig en leuk is om een kleintje een hapje taart, stukje worst of lepeltje slagroom aan te reiken, maar sinds een paar maanden heb ik dit een halt toegeroepen. Ons kind werd er namelijk onhandelbaar van. Buiten het feit dat ik het onzin vind om kinderen zo vol te stoppen met eten (en daar komt mijn achtergrond als diëtist weer om de hoek kijken), konden wij op een gegeven moment amper zelf aan een maaltijd beginnen zonder dat er een zeker iemand (en ik noem geen namen), als een vogeltje naast ons stond te hopsen: “ik ook eten!“. Dat ging mij dus even veel te ver, hè.
Lekker eten van je eigen bord
Over het algemeen word ik niet als de meest sympathieke mama gezien wanneer ik aangeef dat het niet de bedoeling is dat Suus van iedereen hapjes krijgt. Op verjaardagen moet ik haar al bewaken want als ze eenmaal de worst en kaas heeft ontdekt, dan grijpen die handjes al en kent ze geen rem. Maar ook het ‘bedelgedrag‘ is iets waar ik gewoon een ontzettende hekel aan heb. Misschien een gekke vergelijking, maar als de hond naast de tafel staat te kwijlen, dan ben je daar toch ook niet van gediend? En dat moest dus stoppen. Wij geven haar niets meer van onze maaltijd, ze eet van haar eigen bord. En daarom gooi ik sinds kort ook mijn ‘onsympathieke‘ reet er even tussen als iemand een poging doet om Suus te voeren. Eerst aan mama of papa vragen, bitte! Ook weten we sinds een paar maanden dat Suus coeliakie heeft en daardoor hebben wij als ouders nóg meer de taak om haar te leren dat ze lekker mag eten van haar eigen bord. In dit geval om te voorkomen dat ze ziek wordt. Geen strijd meer dus!
Hoe denk jij over dit onderwerp? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Ik deel je gevoel! Héél irritant als er zomaar eten aan je kleine wordt gegeven, zonder dat het aan me is gevraagd, ik zeg er dan ook altijd wat van. Meestal krijg ik nog een woord terug “het is toch een feestje” ofzoiets, maar daar heb ik maling aan. Ik ben namelijk de baas ? Mijn kinderen zijn geen prullenbak waar iedereen wat in mag proppen. Over mee eten van mijn bord sta ik tegenwoordig anders in. Mocht in het begin ook niet, je hebt zelf eten gekregen. Eet eerst je eigen bord leeg en daarna mag je om meer/iets anders vragen. Tot het ter sprake kwam bij het consultatie bureau (sorry voor de lezers waarbij de nekharen nu al overeind gaan staan, ik heb geen nare ervaring bij het cb). De arts vertelde mij dat dit eigenlijk puur natuur is. “Wat papa en mama eten, is veilig, ik vertrouw hen”. Hierna ben ik het anders gaan bekijken en ben ik hier niet zo moeilijk meer in.
Ik kan je alleen maar gelijk geven!
Bij ons eten ze ook gewoon van hun eigen bord. ‘bedelen’ doen ze niet, als er een schaal met lekkers op tafel staat pakken ze het gewoon zelf? Op zich mogen ze ook zelf wel iets pakken, maar als ik ze hun gang laat gaan zouden ze de hele schaal leeg eten. Dat mag natuurlijk weer niet en dat weten ze ook wel.
Lisanne onlangs geplaatst…Voordelen van dyslexie
Amen! Helemaal mee eens!