Sinds twee weken slaapt Suus op haar eigen kamer. Gelukkig gaat dit super goed! Het werd wel tijd, ik was er zelf ook aan toe. In mijn omgeving kreeg ik wel eens vragen over waarom ze nog niet op haar eigen kamer sliep. Vandaag leg ik nog eens uit waarom wij deze keuze maakten.

Kraamweek in het ziekenhuis

Het begint allemaal op donderdag 7 juli vorig jaar met de geboorte van Suus in het ziekenhuis. Zoals de meesten wel weten, is ze geboren met een spoedkeizersnede omdat haar hartslag begon te dippen en ik me ook niet meer zo lekker voelde met zwangerschapsvergiftiging en een bloeddruk van 160/110. Om 01:06 uur was het zover: daar kwam onze roze bundle of joy boven het gordijntje uit! Meteen werd ze meegenomen door de kinderarts voor controle en ze werd goedgekeurd. Wij voelden ons meteen heel opgelucht, vooral omdat het toch wel spannend is na zo’n langdurige inleiding.

Nadat ik weer een beetje was opgelapt, werden we samen teruggebracht naar de kraamafdeling. Inmiddels was het rond half 3. Ik vroeg meteen om wat drinken, was helemaal niet meer moe. De adrenaline gierde door mijn lijf dus ik wilde mensen bellen! En zo was iedereen al heel snel op de hoogte van de geboorte van ons meisje. Aan slapen zijn we amper toegekomen: ik hoorde alleen maar geluidjes uit het kleine bedje komen en was helemaal verwonderd door het kleine meisje naast me. Ik bleef maar kijken! Wat me opviel, was dat die kleine zo lag te kreunen. We vonden het wel schattig: het leek een soort gesnurk.

Controle van de kinderarts

Na het ontbijt kwam de eerste visite langs. Suus werd natuurlijk even uit haar wiegje gepakt en ook de visite viel het op dat de kleine zo’n grappig geluidje maakte. Ze deed het niet constant, vooral als ze in het ziekenhuisbedje lag. In de loop van de ochtend kwam de kinderarts nog even langs om Suus te controleren. ’s Nachts bij het verschonen had de verpleegkundige opgemerkt dat ze een vlekje op haar bil had, het leek een soort puistje. Omdat ik GBS-positief getest was, kan je kindje ziek worden (dit hoeft natuurlijk niet). We waren blij dat de verpleegkundige zo alert was en dat de arts er even naar keek. Na felicitaties vroeg de arts of ze Suus mocht uitkleden en controleren. Natuurlijk was dit goed. Helaas kon ik er zelf niet bij staan, want ik lag nog in bed na de keizersnede. Maar Erik hield een oogje in het zeil.

133

Ik zat dus in bed en het aanrecht met aankleedkussen was recht tegenover mij. Je moet je voorstellen dat Erik en de arts met hun rug naar mij toe stonden en ik had ook geen zicht op Suus. De arts had al naar haar huid gekeken en vertelde daar de volgende dag nog even voor terug te komen. Als het zo bleef, was er geen reden om ons zorgen te maken. Maar wat er toen gebeurde, vergeet ik nooit meer: ineens waren zowel Erik als de arts gefocust op Suus, terwijl ik niet goed meekreeg wat er aan de hand was. De arts zei tegen Suus, ‘kom op dame, even bij de les blijven‘. Ik vroeg wat er aan de hand was, maar niemand antwoordde. Toen zag ik dat de arts haar optilde en weer neerlegde (soort wiegen) maar ze begon ook wat meer stress te vertonen. En ik zat daar en kon niks doen. Vervolgens vroeg ze aan Erik om hulp te halen. Erik wilde de kamer uitlopen, toen er weer een verpleegkundige binnenkwam. ‘Bel Neonatologie voor transport‘, zei de arts. Ik telde 1 + 1 op en begon een beetje te roepen: hallo, wat is er aan de hand???? Ik was echt superbang en wist niet wat er allemaal gebeurde. Net op dat moment begon Suus te huilen en keek de arts heel opgelucht. Dit hele tafereel had zo’n 3 minuten geduurd. Ik huilde inmiddels ook.

Ademhalingsproblemen na een keizersnede

De arts probeerde me gerust te stellen: Suus had zojuist een ademstilstand doorgemaakt. Kindjes die met een keizersnede worden geboren of met een hele snelle vaginale bevalling, kunnen vruchtwater in de longetjes hebben. Als een kindje door het geboortekanaal naar buiten komt, wordt dit vruchtwater door de druk normaal gesproken uit de longen geperst. Als dit niet (voldoende) is gebeurd, spreek je van een wet lung. De arts vertelde dat dit een voorbijgaand verschijnsel is en dat het meestal binnen 24 uur weer over is. Ik was ontzettend geschrokken, maar door dit verhaal was ik wel redelijk gerustgesteld. De arts vertelde dat als het weer gebeurde, ik Suus dan even op haar zij moest draaien. Als dat niet hielp, kon ik haar oppakken en in haar gezicht blazen. En mocht het echt niet helpen en ze liep blauw aan, kon ik haar het beste aan de benen laten bungelen (bij echte paniek). Maar waarschijnlijk zou dit niet nodig zijn, want er was al heel veel vruchtwater meegekomen toen de kinderarts haar in de handen had bij de controle. Het kreunen wat we hoorden van Suus, hoorde bij een wet lung. We besloten de rest van de dag Suus lekker in haar bedje of bij mama te laten en de visite wat korter te houden, zodat Suus kon bijkomen van het hele gebeuren. Het is ook niet niks als je pasgeboren bent!

Ademstilstand door wet lung

Die nacht sliepen Suus en ik nog in het ziekenhuis. Ik was deze ochtend voor het eerst uit bed geweest en had gedoucht. Ik lag lekker bij te komen en belde mijn moeder. Het was nu vrijdag en we mochten zaterdag lekker naar huis. Ik keek er al naar uit! Maar het liep anders…

Terwijl ik mijn moeder aan de telefoon had, lag Suus in het ziekenhuisbedje naast me. Ik vertelde net aan mijn mams dat ik uit bed was geweest en dat ik zo had genoten van een warme douche. Toen keek ik naast me, naar Suus. Suus was helemaal grijs en lag als een visje op het droge naar adem te happen. Ik schrok me de t….g en probeerde het bedje naar me toe te trekken. De telefoon had ik ergens tussen de dekens gegooid. Het bedje stond te ver weg dus ik draaide op mijn zij (wat eigenlijk niet kon) en leunde over het bed. Ik had het bedje te pakken en kantelde Suus op haar zij. Ze was inmiddels blauw en draaide met haar ogen. Ze hapte nog steeds als een visje op het droge naar adem dus ik trok haar uit het bedje. Vraag me niet hoe, maar het ging heel snel. Ik blies in haar gezicht en aaide over haar wangen, sprak haar toe: ‘toe meisje, haal adem, kom op, toe dan’! Ik was tót dat moment nog rustig, maar ze was helemaal slap en reageerde niet meer. Dus ik drukte op het alarm en begon te schreeuwen: ‘HALLOOO, HELP!!!‘ meerdere keren achter elkaar. Ondertussen was ik Suus bijna aan het slaan door mijn tranen heen. Ik voelde zó ontzettend veel angst en paniek op dat moment, niet te beschrijven! En ineens begon ze te huilen en werd binnen een mum van tijd weer helemaal mooi roze. Ze huilde ook echt maar met twee snikjes ofzo. Dus toen de verpleegkundige binnen rende, was Suus weer helemaal alsof er nooit iets gebeurd was. Terwijl deze ademstilstand ook een dikke drie minuten duurde.

Baby aan de monitor

Deze mama daarentegen was in totale paniek. Ik kon geen woord meer uitbrengen en kon alleen maar huilen. Ik zag allerlei nare scenario’s voorbij flitsen: had ik net een baby gekregen, zouden we haar weer weg moeten brengen! De kinderarts die was opgeroepen kwam ook snel binnen: omdat Suus voor de tweede keer een ademstilstand had, moesten we verhuizen naar de Medium Care. Daar zou ze minstens 24 uur aan de monitor liggen om andere oorzaken van deze gebeurtenissen uit te sluiten.

177

Aan de monitor heeft Suus een tijdje ‘dipjes’ vertoont in het zuurstofgehalte. Ze heeft daaraan voorafgaand geen ademstilstanden gehad of andere verschijnselen. Ze kreeg deze dips gewoon in rust. Daarom werd de opname steeds met 24 uur verlengd. De artsen wilden namelijk uitsluiten dat ze een hart- of longafwijking heeft. Ook vertelden de artsen dat het in principe zo kan zijn, dat iedere pasgeborene deze dips vertoont. Maar niet iedere pasgeborene ligt aan een monitor. Omdat Suus wel aan een monitor lag, konden ze het natuurlijk niet negeren. We vroegen aan de kinderarts hoeveel kwaad het kon. De kinderarts antwoordde daarop dat er een verhoogd risico op wiegendood is. De laatste 24 uur van de opname vertoonde Suus geen dips meer en mochten we op dinsdag 12 juli naar huis.

Baby sliep zes maanden bij ons op de kamer

We gingen naar huis met een veilig slapen advies op ons hart gedrukt: laat Suus het liefst bij jullie op de kamer slapen tot ze een half jaar is! We hadden sowieso een wiegje in onze slaapkamer staan. Het was dus al de bedoeling dat Suus eerst bij ons zou slapen, omdat wij beneden slapen en zij boven. Maar de lengte van deze periode is door deze gebeurtenis verdriedubbeld. Voor de geboorte had ik bedacht dat één tot twee maandjes wel genoeg zou zijn. Maar de hele opname veranderde alles. Ik wilde zeker weten dat Suus niet nog een keer zo’n ademstilstand zou krijgen. Gelukkig is het niet meer voorgekomen. De kraamzorg vertelde dat kindjes die bij hun ouders slapen, in een minder diepe slaap terecht komen. Daardoor is de kans op wiegendood kleiner. Hoe dan ook, het gaf mij een gerust gevoel en dat vond ik het belangrijkste. Iedere ouder moet zelf bepalen wat ze prettig vinden als het om slapen gaat: baby in de eigen kamer of bij de ouders. Suus heeft zes maanden bij ons op de kamer gelegen en nu slaapt ze heerlijk in haar eigen bedje!

Heeft jouw kindje bij jullie op de kamer geslapen? Waarom wel of juist niet? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter

IMG 7070