In de uitzending van Nieuwsuur van afgelopen zondag, werd aandacht besteed aan het onderwerp verplichte anticonceptie. Reden hiervoor is het wetsvoorstel dat oud-kinderrechter Cees de Groot schreef en inmiddels heeft aangeboden aan staatssecretaris van Rijn (Volksgezondheid, Welzijn en Sport).
Verplichte anticonceptie
De oud-kinderrechter pleit hiervoor omdat hij in zijn werk schrijnende gevallen is tegengekomen waarbij hij, als hij de mogelijkheid had, verplichte anticonceptie had opgelegd. Zo noemt hij het voorbeeld van een schizofrene vrouw die werkzaam was als prostituee. Zij had twee uit huis geplaatste kinderen toen gynaecoloog en psychiater opperden of het niet verstandig was om iets strikter met anticonceptie om te gaan. Deze mevrouw wilde echter zo snel mogelijk weer zwanger worden. Zij bleek een klantenkring te hebben die erop kickte om met een duidelijk zichtbaar zwangere vrouw seks te hebben.
Als je moeder wordt
Ik ben me ervan bewust dat dit een heel moeilijk onderwerp is. Er zijn zeer zwaarwegende voors en tegens. Maar om te beginnen denk ik aan hoe het was toen ik zelf moeder werd. Of beter nog, toen ik moeder wilde worden. Het begint al met het slikken van foliumzuur om de kans op aangeboren afwijkingen te verminderen. Ook dronk ik geen alcohol meer en roken deed ik toch al niet. Vanaf het moment dat ik een positieve test in handen had, voelde ik een verantwoordelijkheid en een drang. Verantwoordelijkheid naar mijn ongeboren kind, drang naar het perfecte plaatje: je wilt je kind verwelkomen in een gespreid bedje.
Vervolgens komt er gedurende (in de meeste gevallen, ongeveer) 40 weken van alles op je af. De emotionele achtbaan die je doormaakt, de opluchting als de controles weer goed zijn, voor sommige ouders helaas de onzekerheid en het verdriet als dit niet zo blijkt te zijn. Ondertussen wordt er een kamertje in gereedheid gebracht, kraamzorg geregeld en bereidt iedereen zich voor op de komst van de baby. Ik merkte vooral dat ik geen idee had wat ons te wachten stond. Tuurlijk, er zou hopelijk een gezonde baby worden geboren die binnenkort in dat wiegje of in die box zou liggen. Maar pas toen het eenmaal zover was, begreep ik hoe zo’n kleintje je wereld op zijn kop kan zetten. Je slaapt een stuk minder, leert je kindje kennen en ondertussen probeer je je alle ins en outs van de verzorging eigen te maken voordat de kraamhulp weer afscheid neemt.
Liefde, verzorging en aandacht
Toch zijn er genoeg voorbeelden te bedenken van stellen die minder goed met deze verantwoordelijkheid en verandering om kunnen gaan. Dit kan allerlei oorzaken hebben die ook buiten hun macht kunnen liggen. Maar feit is wel dat er een baby (onderweg) is, die verzorging, liefde en aandacht nodig heeft. Ik kijk iedere week naar Vier handen op één buik en soms schiet er wel eens door mijn hoofd: waarom ben jij in godsnaam aan een kind begonnen?
Aan de andere kant komt er ook wel eens een bericht in de krant waarbij er iets vreselijks is gebeurd in een ‘doorsnee’ gezin. Een familiedrama dat niemand zag aankomen, omdat alles pais en vree leek. En blijken sommige nieuwbakken ouders hun omgeving juist positief te verrassen en de verzorging van hun kindje, ondanks hun problematiek, heel goed op te pakken.
Wie heeft het laatste woord?
Wie heeft hier dan het laatste woord in? Ik spreek mijn bewondering uit voor een cliënte die ik ooit tegenkwam tijdens mijn stageperiode in een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Zij zag zelf in dat het niet verstandig zou zijn om een kindje te krijgen, zij zou er niet goed voor kunnen zorgen. Daarom liet ze een operatie uitvoeren waarbij ze werd gesteriliseerd. Ondanks dat zij ook moedergevoelens had, een droom om samen met haar vriend een gezin te stichten, verlangen naar het zorgen voor, liet zij haar verstand spreken en maakte ze deze dappere keuze.
Ik ben overwegend voor verplichte anticonceptie. Maar wie bepaald dan wie er wel of geen verplichte anticonceptie wordt opgelegd? Hoe wordt dat bepaald? En als iemand zelf niet mee wil werken, wordt er dan dwang uitgevoerd? Is dat ethisch verantwoord? Is het het ethisch verantwoord om willens en wetens een kind op de wereld te zetten? Ontzettend veel vragen komen er in me op. Daarom ben ik heel benieuwd naar jouw mening.
Ik heb over dit onderwerp kortgeleden mijn essay geschreven, in het kader: moet je mensen met een licht verstandelijke beperking verplichten tot anticonceptie?
Complex onderwerp inderdaad. Deze doelgroep zou, met de juiste begeleiding en een stabiel netwerk, in principe wel 1 kind kunnen opvoeden. Een tweede kind wordt vaak al te veel. Maar kun je ze dan dwingen om geen kind meer te nemen? Je moet in zo’n geval denk ik goed kijken naar de situatie en de toekomst van het kind, zoals de professor ook aangaf volgens mij.
Lastig en gevoelig onderwerp. En dapper dat je er over wilt schrijven. En inderdaad waar ligt de grens en wie gaat het bepalen.
Marieke onlangs geplaatst…Weekendoverzicht #4
Dankje Marieke, het is inderdaad een lastig onderwerp. Denk eerlijk gezegd niet dat het haalbaar is om door te voeren. Al zou dat in sommige gevallen wel beter zijn.
Bijna iedereen zegt wel eens, “die zou geen kinderen moeten kunnen krijgen.” Maar net als jij maak ik me zorgen over wie dat gaat bepalen en wat de afwegingen gaan zijn. Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om zoiets objectief te beoordelen. Het is namelijk niet niks. En daarom vind ik zo’n wetsvoorstel ook eigenlijk best wel heel eng.
Linda onlangs geplaatst…Omdenken: Wat doet mijn peuter allemaal fout? Wat een mogelijkheden!