Als kind ben ik regelmatig verhuisd: de teller staat inmiddels op 15 keer. De laatste keer ben ik verhuisd voor de liefde en vandaag vertel ik wat dit voor mij betekende. Met name voor mijn sociale leven. Lees je mee?
Vaak verhuisd als kind
Mijn jeugd was nogal een opeenstapeling van verhuizingen. Ik ben niet alleen heel vaak in dezelfde woonplaats verhuisd, maar ook naar andere provincies en naar het buitenland. Geboren in Friesland, een tussenstop op Curaçao, daarna weer terug in Friesland en uiteindelijk neergestreken in Overijssel. Inclusief korte onderbreking in Groningen vanwege studie! Tijdens mijn studie leerde ik Erik kennen en eigenlijk was het al snel dikke mik. Omdat Erik op de boerderij woonde en daardoor niet zou kunnen verhuizen, besloten we dat ik naar Twente toe zou komen. Een regio opgeschoven in dezelfde provincie, want ik woonde in Salland, maar het betekent een klein uurtje verwijderd van mijn familie, vriendinnen en ‘thuis‘. Want hoewel ik me meer aan mensen hecht dan aan plaatsen, voelde mijn vorige woonplaats nog het allermeest als mijn thuis. Inmiddels woon ik ruim drie jaar samen met Erik en ik vond het wel een goed moment om terug te blikken op wat de verhuizing naar Twente voor mij betekende. Verhuisd voor de liefde: hoe pakte dat uit?
Alles achterlaten voor de liefde
Het is nogal wat: huis en haard verlaten om samen te wonen met mijn liefde. Toch heb ik in de jaren voordat we gingen samenwonen heel wat feestjes en leukigheid meegemaakt in mijn nieuwe woonplaats. We zagen elkaar meestal in het weekend en gingen dan ook veel uit. Daardoor leerde ik al wat mensen kennen en dat scheelt toch, want ik kan me voorstellen dat dat anders wordt als je op latere leeftijd besluit om in een hele andere omgeving te gaan wonen. In Raalte had ik natuurlijk mijn familie dichtbij, mijn vriendinnen op een steenworp afstand en verder sportte ik, ik wist alles te vinden en kende er buurten en straten. Eenmaal verhuisd voor de liefde moest ik dat allemaal opnieuw uitvogelen en ik ben wel eens verdwaald omdat ik uit mijn hoofd dacht te weten waar ik naartoe moest. Gelukkig staat er tegenwoordig navigatie op je smartphone, anders had ik er waarschijnlijk nog gereden :P In Raalte ging ik het dorp in voor boodschappen en kwam ik om de haverklap bekenden tegen, in Haaksbergen ken ik veel minder mensen en moest ik alles opnieuw leren kennen. Ik ken inmiddels wat meer straatnamen en herkenningspunten, maar heb soms alsnog géén idee waar bepaalde plekken zijn. Ook zijn veel mensen hier van kinds af aan met elkaar opgegroeid en zodoende zijn er al veel vriendschappen gesloten in een ver verleden. Ik zal de laatste zijn die ontkent dat dat best moeilijk is geweest. Gezellige weekenden doorbrengen in je soon to be woonplaats is écht heel anders dan er wonen.
Het is soms eenzaam
Als je weet waar ik vandaan kom (en dan bedoel ik niet mijn woonplaats, maar mijn way of life) en hoe mijn leven er nu uitziet, dan is dat een wereld van verschil. Ik was altijd een hele actieve meid. Zo had ik na het afstuderen meerdere banen, sportte ik 3 keer per week, sprak ik heel vaak af met vriendinnen en zag ik Erik ieder weekend plus een doordeweekse dag. Ook ondernam ik heel veel samen met mijn familie, dus ik was een bezige bij. Mijn agenda was vol, maar ik vond het heerlijk want ik ben een sociaal dier. Hield ook ontzettend van spontane theedates of lunchplannen. Of dat een vriendin appte: “ga je mee naar een woonwinkel want ik wil nieuwe sierkussens“. Tuurlijk, gezellig! Ik ben het gelukkigst als ik een fijne balans heb tussen de hort op en bankhangen. Drie maanden nadat ik ben verhuisd voor de liefde en we samenwoonden was ik zwanger van Suus en al snel raakte ik werkloos. Omdat mijn zwangerschap niet echt makkelijk ging, zat ik heel veel thuis. Dat is echt funest voor het opbouwen van een sociale kring: als je je gezicht nergens laat zien, dan zul je ook geen nieuwe mensen leren kennen. En voor mij betekende het: veel eenzaamheid. Want niet alleen mijn leven veranderde: ook dat van de mensen om mij heen. Iedereen werkt, mijn familie en vriendinnen wonen ineens héél ver weg dus een spontaan bakkie zit er dan niet in. Ik voelde me best eenzaam en eerlijk gezegd voel ik me dat nu ook wel eens. Het grootste gedeelte van de tijd ben ik helemaal happy in mijn nieuwe woonplaats, maar op sommige dagen wil je ook na het eten ‘even‘ op de koffie bij je ouders of nog ‘even‘ naar dat ene leuke winkeltje met je beste vriendinnen. Maar ja, dat gaat niet meer, want dat betekent eerst een uur rijden én we hebben inmiddels twee kinderen. Daarom is mijn sociale leven dubbel veranderd: niet alleen door de afstand en het feit dat ik hier alles opnieuw moet opbouwen, maar ook doordat je leven überhaupt verandert vanaf het moment dat je kindjes krijgt.
Spijt
Een vraag die ik wel eens krijg, is of ik spijt heb van mijn keuze om Salland te verruilen voor Twente. Nou, echt niet! Ik woon samen met de leukste man, we hebben samen twee schatten van kinderen (meestal dan, of soms :P ) en we wonen op een prachtige plek. Natuurlijk is het soms lastig en eenzaam, but I wouldn’t wanna miss it! Ik heb pech gehad met twee zware zwangerschappen, waardoor ik er zelf ook minder op uit ging en veel tijd thuis heb doorgebracht. Nu merk ik dat ik me weer bijna de oude voel, op wat kleinigheden na en daardoor onderneem ik weer veel meer: alleen én met de meisjes. Dat heeft ook een positief effect op mijn sociale leven en daardoor weer op mij, want wees eerlijk: we worden er toch allemaal blij van als je afspreekt met gezellige mensen om een leuke tijd te hebben? Ik voel me daardoor weer meer mens en hoewel ik het superleuk vind om online contact te onderhouden met veel van mijn volgers, kan ik als mens absoluut niet zonder live contact. Ik zie mijn vriendinnen en familie minder, maar om en om komen we elkaars kant op en dat zijn altijd weer fijne momentjes. Ik zal altijd mijn best blijven doen om dat uurtje rijden te overbruggen, al gaat dat de ene keer makkelijker dan de andere keer. Daarnaast zijn er in Salland de beste feestjes (sorry Twente) en mis ik geen Stöppelhaene :D
Ben jij wel eens verhuisd? En verhuisd voor de liefde? En indien je verder van je ’thuis’ verhuisd bent: hoe is jouw ervaring? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Ik snap heel goed dat je het mist om even snel en makkelijk bij iemand op de koffie te gaan. Ik ben zelf zo’n 4 keer verhuisd, de laatste keer van de stad Doetinchem naar het platteland (achter Westendorp). Haaksbergen ken ik wel : ) Als plaats waar ik langs moet om te gaan winkelen in Enschede.
Heel herkenbaar. Ik ben voor de liefde verhuisd naar Nijverdal, 3 kwartier/ 1 uur van mijn ouderlijk huis vandaan. Het is niet meer even op de koffie bij mijn ouders ( helemaal nu we ons kleine meisje hebben). En dat mis ik wel. Ben echt een familie mens. Nu wonen alleen mijn schoonouders en schoonzusje in de buurt. Ik probeer wel zo veel mogelijk langs mijn ouders te gaan. En me zussie komt regelmatig deze kant op, dat is ook wel fijn.
Aaah Twente heeft OOK enorm veel mooie dingen, zo mooi om met Twentse meiden te ontdekken. En natuurlijk je kids.
Indien je wil sta ik altijd open voor een kopje thee (Haaksbergen Enschede is te doen toch?)
O zo herkenbaar! Prima leven hoor maar zo eenzaam soms.. Hier ook nog de pech dat we midden in de polder wonen.. De boodschappen doen… Da’s 20 minuten heen en 20 minuten terug… Ik zie soms dagen niemand…
Logisch dat je die momenten hebt. Twente is OOK heel mooi. Leuk om te ontdekken samen met je kindjes. Als je keer gezellig thee wil drinken roept u maar..
Ik ben ook voor de liefde verhuisd van Roosendaal naar Tilburg. Inmiddels woon ik hier nu 8 jaar, nog steeds niet helemaal gewend, maar we wonen hier fijn met onze 2 kinderen. Alleen dat “even” op de thee bij mijn ouders gaat niet, altijd rekening houden met reistijd en file… En het is lastiger vriendschappen te maken..
Voor de liefde naar Brabant vanuit Utrecht. Ik deed het met liefde maar miste thuis wel. Nu is manlief degene die werkt en ik blijf bij de kinderen dus vond ik het belangrijker dat hij het naar zijn zin had op zijn werk. Toen er een andere baan om de hoek kwam kijken en we dichter naar Utrecht konden vond ik dat wel erg verleidelijk, ik heb ook altijd gezegd dat ik terug zou gaan als ik de kans kreeg. We hebben het gedaan, het is nu een half uurtje inplaats van 5 kwartier. We rijden alsnog veel heen en weer maar dat houd je toch als de ene familie daar woont en de andere hier.
Mocht manlief toch een andere (leukere) baan vinden terug in het zuiden, zou ik hem volgen maar moeten we ook rekening houden met onze kinderen vind ik