Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Nona is 32 weken zwanger van een tweeling als haar vliezen breken. Al snel blijkt dat de baby’s niet lang meer blijven zitten en dat terwijl hun papa op de vrachtwagen aan het werk is. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nona.
Ik was 32 weken zwanger van een tweeling toen op 30 mei 2018 mijn vliezen braken. Ik belde gelijk het ziekenhuis en moest met spoed komen. Eenmaal daar aangekomen werd er gelijk een ambulance naar Utrecht besteld, waar we naartoe moesten vanwege de zwangerschapstermijn. Ik werd klaargemaakt voor vervoer en eenmaal in Utrecht kreeg ik gelijk weeënremmers. Ook werden de baby’s gecontroleerd en alles was gelukkig goed. Er werd me verteld dat het veel te vroeg was begonnen. Het hoefde niet door te zetten dus de artsen adviseerden me om te proberen wat te rusten en dan zouden ze morgen verder kijken.
De volgende ochtend kreeg ik te horen dat ik niet uit bed mocht, niet mocht lopen: ik moest me echt rustig houden. Op 1 juni om 16:00 uur in de middag mochten de weeënremmers eraf. We wachtten af wat het ging doen: zette het niet door, dan mocht ik de volgende dag naar huis. Toevallig was mijn zoontje morgen jarig en werd 3 jaar, daar wilden we natuurlijk graag bij zijn. Rond 19:30 uur kwam mijn nicht en hebben we gezellig zitten kletsen. Ik voelde wel een beetje krampjes, maar had niet echt de gedachte dat dit weeën waren. Om 21:30 uur belde ik mijn zoontje om hem welterusten te wensen. Al snel daarna werden mijn krampen heftiger en ging ik even naar het toilet. Toen ik van het toilet af kwam, vroeg mijn kamergenote: ‘heb je weeën?‘. Ik zei: ‘nee joh, ik denk dat ik naar de wc moet maar het lukt niet’. Eenmaal terug lag ik weer met mijn tante en zoontje te beeldbellen. Mijn tante vroeg ook of ik weeën had, waarop ik zei dat ik het niet zeker wist. ‘Bel de verpleegkundige maar‘, zei mijn tante, ‘dan kan ze gelijk even kijken en weten we het ook‘. Ik drukte op de bel en de verpleegkundigen legden me aan de CTG om de hartjes van de jongens te luisteren. Dit lukte niet en inmiddels merkte ik dat het steeds meer pijn begon te doen. De verpleegkundige zei: ‘je hebt ze om de minuut, ik heb het bijgehouden. Ik ga toch even kijken of je ontsluiting hebt, ik ben zo terug‘.
Eenmaal terug checkte ze of ik ontsluiting had. Ik zag haar gezicht en ze zei: ‘je hebt al 5 centimeter ontsluiting en de voeten van baby A komen er al uit! Ik ga gelijk de OK bellen voor een keizersnede‘. Ik schrok, maar heb alles over me heen laten komen en gelijk mijn schoonzus en tante gebeld. Die zijn heel snel naar Utrecht gereden en waren net op tijd voordat ik de OK op ging. Op de OK werd ik klaargemaakt voor de keizersnede en moest ik hun papa bellen, die ondertussen aan het werk was op de vrachtwagen en er jammer genoeg niet bij kon zijn. Alles werd uitgelegd en ik kreeg een ruggenprik. Daarna werd er een doek voor mijn gezicht geplaatst zodat ik niets kon zien. Bij de keizersnede voelde ik wat getrek en ja hoor: daar was baby A! Al snel erna kwam baby B en ze werden gelijk naar een andere kamer gebracht. Ik kon ze heel even zien. Daarna werd ik gehecht en weer klaargemaakt om terug naar boven te gaan. Baby A moest geholpen worden met ademen dus ik was best wel angstig, omdat ik er zelf niet bij kon zijn toen dit allemaal gebeurde. Toen ik weer boven was, moest ik erg lang wachten. Het leek wel een jaar te duren voordat alles gecontroleerd was, bloeddruk enzovoorts. Daarna was eindelijk het moment daar dat ik mijn kinderen mocht zien. Baby A lag op de NICU, dus we gingen eerst naar baby B die op de High Care lag. Wat was hij klein! Zo’n klein kindje had ik nog nooit gezien… Anderhalf uur later mochten we naar baby A, die werd geholpen met ademen. Wat was ik bang dat er iets mis zou gaan… Ik werd na dit bezoek teruggebracht naar boven om uit te rusten. De volgende dag werd ik met bed en al naar beneden gebracht om te buidelen met de jongens: huid op huid.
Na een paar dagen mocht ik naar huis terwijl de jongens moesten blijven. Wat moest ik huilen: ik wilde ze niet achterlaten! De volgende ochtend thuis werd ik gebeld dat de jongens per ambulance naar Amersfoort werden gebracht. Ik was zo blij: ze kwamen een stuk dichter bij huis en uiteindelijk hebben ze daar 6 weken gelegen. Inmiddels gaat het supergoed en zijn ze gezond!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nona! Wat heftig dat het ineens allemaal zo snel ging en dat je zo lang moest wachten voordat je je kindjes mocht zien! Fijn om te lezen dat alles nu helemaal goed gaat.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie