Vorig jaar rond deze tijd voelde ik me, ondanks mijn zwangerschap, verre van happy. Vandaag blik ik terug, want ik blijf het nog steeds onvoorstelbaar vinden wat hormonen met lichaam en geest kunnen doen. Ook ben ik benieuwd hoe andere vrouwen dit hebben ervaren. Lees je mee?
Zwanger, maar niet gelukkig
Vorig jaar juli zat ik op de eerste verjaardag van Suus met een positieve test op het toilet. Enkele dagen daarvoor had ik allerlei signalen waardoor ik al vermoedde dat ik zwanger was. Een daarvan was een enorme omslag in mijn emotioneel welbevinden. In een paar dagen tijd herkende ik mezelf amper. Ik voelde me zwak (als in: niet weerbaar), was erg lichtgeraakt, huilde zonder dat ik wist waarom en voelde me zonder duidelijke oorzaak doodongelukkig. Tijdens mijn eerste zwangerschap voelde ik me precies hetzelfde, maar dan later in de zwangerschap én nadat ik kort achter elkaar mijn baan verloor en mijn moeder heel ziek is geweest. Dat waren voor mij hele aanwijsbare redenen om me zo te voelen, dus dacht ik er verder ook niet over na dat dit nu weer zou kunnen gebeuren. Daarom voelde het alsof ik mezelf iets had aangedaan: we wilden weer een kindje en moest je kijken wat een ellende ik me nu op de hals had gehaald. Zo voelde het echt, maar nu ik dit omschrijf, snap ik hoe heftig dit overkomt.
Professionele hulp
Gelukkig herkende ik wel dat dit niet goed was en zocht ik hulp via de gynaecoloog. Daar liep ik toch al mijn controles tijdens deze tweede zwangerschap, omdat de eerste zwangerschap geen makkelijke was door allerlei lichamelijke problemen. Voor de afspraak verzamelde ik al mijn moed om mijn verhaal te doen en de arts in opleiding was erg begripvol. Ze gaf aan dat ze na ons gesprek de mogelijkheden voor me ging navragen en ze zou telefonisch contact opnemen om te laten weten wat mijn opties waren. Een half uur na onze controle, op de parkeerplaats van de supermarkt, belde ze al. Met slecht nieuws: er was geen begeleiding voor depressieve klachten tijdens de zwangerschap, alleen daarna. Dat kon ik er ook nog wel bij gebruiken: hoe moest ik het deze negen maanden in mijn eentje redden? Gelukkig heeft mijn huisarts zich daarna hard gemaakt en bleek deze arts in opleiding niet goed geïnformeerd te zijn. Ik kwam bij de POP-poli terecht en kreeg gedurende mijn hele zwangerschap begeleiding van een medisch psycholoog, gespecialiseerde verloskundige en de “oppergynaecoloog“. Op deze manier zag ik steeds dezelfde gezichten en hoefde ik niet 374 keer mijn verhaal opnieuw te doen. Hulp die ik echt nodig had, waar ik veel steun aan had en waarvan ik me nu realiseer hoe lastig die eigenlijk te bereiken is wanneer artsen slecht geïnformeerd zijn. Misschien ook omdat er op zulke gevoelens tijdens de zwangerschap een taboe heerst?
Veroordelingen, meningen en stilte
Ik schreef het vorig jaar al in mijn blog en ook nu besteed ik er aandacht aan: het is ontzettend rot als je je zo voelt tijdens je zwangerschap. Dit is iets wat veel vrouwen overkomt, waar weinig over gepraat wordt en waar je door sommige mensen op wordt aangekeken, terwijl je er niets aan kunt doen. Je wilt je niet zo voelen, je wilt niet in the picture staan en het is géén schreeuw om aandacht. Depressieve klachten tijdens de zwangerschap vraag je niet zes weken van te voren in drievoud aan, maar toch weten sommige buitenstaanders heel goed wat er met je aan de hand is: je stelt je gewoon een beetje aan. Ik had daarom ook heel weinig behoefte om mijn gezicht te laten zien op feestjes, in winkels of waar dan ook. Buiten dat mijn emoties heel hoog zaten, had ik gewoon geen zin in de mening of het advies van anderen. Voordat ik kinderen kreeg, was ik van mening dat zwangerschap geen ziekte is. Dat is zwangerschap op zich ook niet, maar de ‘bijzaken‘ die erbij komen kijken kunnen dat wel zijn. Karma is a bitch, want na twee moeilijke zwangerschappen kijk ik hier nu heel anders naar. En weet ik dat wanneer andere vrouwen vertellen over hun klachten tijdens de zwangerschap, dat dit super vervelend is en dat ze niet zitten te wachten op mijn mening, oordeel of iets dergelijks. Maar weet je wat het meest vervelend is? Stilte. Mensen die dichtbij je staan en dondersgoed weten hoe je je voelt, maar er niet naar vragen. Het onderwerp uit de weg gaan of überhaupt niets meer van zich laten horen.
Niet alleen maar ellende
Tijdens de eerste helft van mijn zwangerschap voelde ik weinig tot geen connectie met mijn buik, voelde ik mij niet zwanger en wilde ik soms niet meer zwanger zijn. Dit vind ik achteraf het meest heftige van alles en dat was ook het totale dieptepunt. Ik vind het ook heel moeilijk om dat hier neer te zetten, maar ik weet zeker dat er veel meer vrouwen zijn die zich zo gevoeld hebben of nog steeds voelen. Omdat er al genoeg taboe op heerst en omdat ik hoop dat die vrouwen dit lezen en zich hierin herkennen en lezen dat het wél goed kan komen, deel ik dit op mijn blog. Gelukkig duurde deze grijze (en soms ook zwarte) wolk niet mijn hele zwangerschap. Rond de 20e week voelde ik mij op de meeste dagen weer vrolijker, na de 24e week was ik weer redelijk oké. Ik bleef emotioneler, had mood swings en kon nog steeds huilen om niets, maar ervoer weer de oprechte wens en nieuwsgierigheid naar mijn buikbaby, energie om bezig te gaan met alle babyvoorbereidingen en genoot van mijn dikke buik. En zo heb ik het derde trimester, ondanks bekkenklachten, zelfs kunnen genieten van mijn zwangerschap. Hormonen kunnen zulke rare dingen met je doen. Ik heb het nu zelf ervaren en kon me aan het einde van mijn zwangerschap al niet meer voorstellen hoe ik me in het begin gevoeld heb. En nu, een jaar later, staat het nóg verder van me af. Ik vind het onvoorstelbaar dat die gekke stofjes zoveel invloed kunnen hebben op je geestelijke toestand. Ik ging van diep ongelukkig naar oké naar genieten in 9 maanden tijd. En nu ben ik mama van het allervrolijkste meisje en de allerliefste grote zus en zou ik ze beiden nooit meer willen missen. Toch heb ik geen schuldgevoel: het was niet mijn schuld, het is me overkomen en gelukkig ben ik er redelijk snel, met goede hulp, weer bovenop gekomen. Weet dat er altijd hulp is en vertel het altijd aan iemand als je je neerslachtig of depressief voelt.
Heb jij ervaring met neerslachtige of depressieve gevoelens tijdens of na je zwangerschap? Wil je reageren op dit verhaal of je eigen verhaal doen? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie