En ineens is 2020 alweer bijna op z’n eind… Wat een jaar! Mijn dreumes werd een peuter, mijn peuter werd een kleuter én we verwelkomden ons derde kindje. Dit jaar begon héél anders dan het eindigde en alles stond daardoor extra in het teken van ons gezin. Vandaag blik ik terug op 2020 en vertel ik meer over waar ik nu persoonlijk sta en welke struggles ik heb ervaren. Lees je mee?
Het begin van 2020
We sloten 2019 bijzonder af: het was al een mooi jaar, want ik zat heel goed in mijn vel. Er gebeurden geen gekke dingen en het jaar stond in het teken van zelfvertrouwen, bevestiging en positiviteit. Maar het allermooiste was ons derde kindje op komst en daarmee begon ik 2020 dus zwanger. Bijna 19 weken en begin februari hebben we een goede 20-weken echo. Ik ben enorm dankbaar en alles lijkt op rolletjes te lopen, totdat corona haar intrede doet en vanaf maart alles anders wordt. Het drukt een behoorlijke stempel op 2020, maar de persoonlijke groei waar ik in 2019 over schreef, zorgt ervoor dat ik de situatie goed kan handelen. Het jaar 2020 staat daarmee grotendeels in het teken van ons gezin!
Een fijne zwangerschap (ondanks alles)
Het jaar 2020 stond voor mij volledig in het teken van onze gezinsuitbreiding. Toen ik de positieve test in handen had, besloot ik met volle angst vooruit te gaan. Als je me al langer volgt dan kan het je niet ontgaan zijn: mijn eerste twee zwangerschappen verliepen op z’n zachts gezegd niet zo rooskleurig. En aangezien die ervaringen uit het verleden mijn beeld omtrent zwangerschap behoorlijk hadden getekend, heb ik me op het ergste voorbereid. Niets was minder waar: geestelijk voelde ik me super, lichamelijk was het goed te doen en eigenlijk kabbelde de zwangerschap lekker door. Tuurlijk, ik had echt mijn kwaaltjes wel hoor. Slapeloze nachten, maagzuur en dat vervelende bekken wat weer opspeelde. Maar ik had me op zoveel erger ingesteld, dat ik het niet als mega zwaar heb ervaren. Het enige dat me echt rauw op m’n dak viel, waren de landelijke maatregelen. Vanaf maart ging alles zo’n beetje dicht. Niene’s 2e verjaardag konden we helaas niet vieren zoals we wilden en de kinderen zaten 8 weken lang thuis in plaats van op de opvang. Daar zat ik dan met m’n bumpie te knutselen, in plaats van mijn to do list voor de blog af te strepen, ordinair lang te Netflixen en lekker te genieten van allerlei fijne dingen die ik had willen doen. Mijn verlof is daarmee behoorlijk in het water gevallen, iets wat ik nu best wel jammer vind omdat deze periode nooit meer terugkomt. On the other hand: ik heb het enorm kunnen relativeren, want wij mochten in onze handjes knijpen met zo’n voorspoedige zwangerschap waarbij er zowel bij mij als bij de baby nul komma nul reden tot zorg was. De enige zorg die ik van tevoren had, wederom een pittige zwangerschap, bleek achteraf gezien nergens voor nodig te zijn geweest en daar ben ik zó dankbaar voor. Ik kan daar dus heel lelijk om huilen van dankbaarheid en heb de laatste tijd regelmatig tegen Erik gezegd hoe ontzettend blij ik ben dat we er tóch voor gegaan zijn. Dat die derde zwangerschap zo fijn mocht verlopen en dat Linn nu bij ons is. Klinkt allemaal heel zoetsappig, is het ook. Maar oh, wat ben ik blij dat ons gezin nu compleet is. Dat overschaduwd eigenlijk alles waar we nu in zitten!
Prioriteiten stellen
Als je me vraagt om 2020 in een paar kreten te omschrijven, dan is het eerste wat in mijn hoofd opkomt: prioriteiten stellen! Vol energie en ambitie begon ik dit jaar. Zoveel plannen, ik had al van alles bedacht en uitgestippeld maar het liep totaal anders. Allereerst ben ik opgevoed door ouders die me altijd hebben voorgehouden om niet in problemen, maar in oplossingen te denken. Dat was dan ook het eerste wat ik deed toen bleek dat de kinderopvang dicht ging. Ik zou overdag het huishouden doen en de kindjes vermaken en dan zou ik ’s avonds wel aan het werk gaan. Op die manier lukte het me vast wel om een heleboel blogs vooruit te schrijven zodat ik kon genieten van mijn verlof ná de geboorte. Nou, dat plannetje bleek al na een week niet vol te houden, want ik was ergens in de planning vergeten dat ik ook nog hoogzwanger was. En niet sliep. En geen puf had. En last had van m’n hormonen. En, en, en… Hoe graag ik ook wilde, ik kon nu eenmaal niet alles. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik mijn zwangerschap, mijn lijf en onze baby, toch echt op nummer één moest zetten. First things first: eerst maar eens een gezonde baby op de wereld zetten en daarna zouden we wel verder zien. Wat trouwens wel onverminderd doorging, was mijn liefde voor het vastleggen van deze zwangerschap. Ik maakte braaf buikfoto’s en haalde zelfs bloemen om een heus melkbad te creëren voor een shoot die we zelf deden. Dat ik vervolgens onderkoeld raakte, laten we even buiten beschouwing. Ik denk dat Erik af en toe knettergek werd van mij, maar wát ben ik nu blij met al die foto’s. Topprioriteit! Na de geboorte van Linn heb ik ruim de tijd genomen om ons nieuwe gezin van vijf rustig aan elkaar te laten wennen, een soort van ritme te laten ontstaan en bovenal te genieten van het ‘niets moeten’. Langzamerhand pakte ik de draad weer op en het tempo waarin dat gebeurde, beviel me goed. Uit mijn eerdere ervaringen had ik voor mezelf de wijze les geleerd dat ’teveel willen’ voor zoveel frustratie en onrust zorgt dat ik het deze keer anders heb aangepakt. Tot zover het gedeelte waarin ik dit ook allemaal nog prima vond, want toen lockdown numero twee werd aangekondigd, was ik er toch echt helemaal klaar mee.
Sociaal dier vs. huismus
2020 is namelijk ook het jaar waarin ik mijn familie en vriendinnen/vrienden ongelooflijk weinig heb gezien. Als je me een beetje kent, weet je dat ik van beide een beetje heb: ik ben een enorme huismus, maar óók een sociaal dier. Ik kan prima genieten van een lege agenda, in campingsmoking op de bank hangen, een beetje rommelen in huis en de deur niet uit hoeven. Dat deden we in het eerste gedeelte van 2020 alleen maar: alles zat ‘dicht’ en we hielden ons, met het oog op de zwangerschap, netjes aan de regels. Ik baalde er stiekem wel van dat het zo liep, maar nestelen ging mij prima af én je moet niet vergeten dat dit mijn derde zwangerschap was. Dus babyshowers en dat soort momentjes heb ik allemaal al gehad bij de vorige keren en dat hoefde van mij niet meer zo nodig. Qua kraamweek vond ik het minder leuk: we waren apetrots en wilden onze mini met de hele wereld delen, maar ze had óók een infectie bij haar geboorte waardoor we een week in het ziekenhuis lagen. Dus wederom: extra voorzichtig. In de zomer werd alles wat losser en zijn we er af en toe op uit geweest of ontvingen/gingen op visite. Ook konden we de 4e verjaardag van Suus weer iets uitgebreider vieren. Dat was heerlijk en je weet meteen weer wat je gemist hebt. Inmiddels zitten we volop in lockdown en mis ik het sociale aspect als geen ander. Ik kijk wat dat betreft enorm uit naar het nieuwe jaar, in de hoop dat alles weer enigszins ‘normaal’ wordt.
De weg naar herstel
Ondertussen is Linn alweer 7 maanden en richt ik me sinds een paar maanden op het kwijtraken van de zwangerschapskilo’s. De weg naar herstel is ook deze derde keer niet zo’n hele vlotte. Enerzijds baal ik daar wel van, maar ik kan het nu veel beter in perspectief zien. Niet alleen omdat ik na de vorige zwangerschappen ook pas na langere tijd resultaat zag, maar vooral omdat ik weet hoe belangrijk een sterke basis is. Ik zou ervoor kunnen kiezen om een crashdieet te volgen en alle signalen die mijn lijf geeft te negeren. In plaats daarvan pas ik mijn leefstijl stapsgewijs aan en focus ik me momenteel op stabiliteitsoefeningen en wandelen. Het tempo ligt dus laag, maar ik ben ervan overtuigd dat deze manier me verder gaat helpen en een blijvend resultaat oplevert. De uitdaging ligt ‘m momenteel vooral in ’tijd’: als mama van drie is het in sommige weken knap lastig om een moment te vinden om aan de slag te kunnen. Vooral nu we in lockdown zitten, lig ik ’s avonds voor pampus op de bank en ben ik niet echt meer in the mood om nog aan een work out te denken. Het komt neer op een sterk staaltje plannen én, daar was ie weer: prioriteiten stellen. Komt goed!
Stabiel en zelfverzekerd
Al met al kan ik tevreden terugblikken op 2020. Vorig jaar voelde ik me stabiel en zelfverzekerd en ik ben blij dat ik nu, ruim een jaar later, kan zeggen dat dit onveranderd is. Natuurlijk heb ik mijn portie hormonen wel gehad en kon (lees: kan) ik al janken van een simpele reclame. Maar zo van m’n stuk gebracht als ik tijdens mijn tweede zwangerschap was, is me nu gelukkig bespaard gebleven. In plaats daarvan ben ik enorm trots op mezelf. Trots dat mijn lijf voor de derde keer een kindje liet groeien, trots op ons dat we het aandurfden om voor een derde kindje te gaan en trots op mijn prachtige gezin. De coronacrisis heeft ons regelmatig stress en zorgen opgeleverd, maar we zijn als gezin nóg dichter bij elkaar gekomen en dat is de basis van alles! Wij duimen keihard dat we er in het nieuwe jaar weer lekker op uit kunnen, we weer spontaner kunnen daten met familie en vrienden en dat het ons wat gezondheid betreft zo voor de wind blijft gaan. Maar om zo intens te kunnen genieten van het belangrijkste in mijn leven heeft bepaalde dingen in perspectief gezet en dat droeg voor mij weer bij aan een stukje persoonlijke groei in 2020. Kortom: ik heb niets te klagen en ben een blij mens!
Hoe verliep jouw jaar 2020? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie