Je knippert een keer met je ogen en ineens is het einde van 2019 alweer in zicht… Wow, wat een jaar! Mijn baby werd een dreumes, mijn peuter transformeert zo langzamerhand in een kleuter en ik? Dit jaar stond voor mij in het teken van zelfvertrouwen, bevestiging en positiviteit! Vandaag blik ik terug op 2019, de vele hoogte- maar ook enkele mindere punten en wat dit met mij deed. Lees je mee?
Back on track
Ik sloot 2018 af met de fijne conclusie dat het ontzwangeren geslaagd was, dat ik me weer helemaal mezelf voelde en dat ik me in 2019 zou storten op een heleboel ambitieuze plannen. Ik begon het jaar dus met een back on track gevoel en om een lang verhaal samen te vatten, is dat gevoel in 2019 alleen maar versterkt. Afvallen, plannen voor Mama’s Meisje en MultiMeisje, maar ook mijn mindset en de manier waarop ik in het leven wil staan: in 2019 viel dat allemaal nóg meer op zijn plek en dat voelde goed. Zó goed zelfs, dat we het aandurfden om ons gezin verder uit te breiden en zo sluiten we 2019 in verwachting van onze derde dochter af. Ik blik vandaag terug, want het was natuurlijk niet alleen maar unicorns & fairytails, maar de manier waarop ik met deze tegenslagen omging had ik voor een groot deel te danken aan de persoonlijke groei die ik doormaakte.
Zwangerschapskilo’s
Zo rond de eerste verjaardag van Niene, in maart, concludeerde ik dat ik me weer helemaal mezelf voelde. Ik was lekker op weg om de overtollige zwangerschapskilo’s kwijt te raken en merkte superveel verbetering in mijn lijf. De bekkenklachten die ik overhield aan de tweede zwangerschap verdwenen steeds verder naar de achtergrond en daardoor kon ik mijn fijne, actieve leventje steeds verder oppakken. Veel wandelen, mijn oude spijkerbroeken weer passen en complimenten in ontvangst nemen over hoe ik straalde: dat doet een mens goed! Tel daarbij het getal dat 12,5 kilo minder aangaf op de weegschaal en je snapt dat de motivatie groter dan ooit was. Natuurlijk is mijn lijf niet ongeschonden uit ‘de strijd’ gekomen en zijn er superveel zichtbare veranderingen, waaronder op mijn buik. Maar zoveel zelfvertrouwen als ik nu heb, dat heb ik lange tijd niet gevoeld. En dat is fijn, want hoewel ik voor mijn zwangerschappen heel tevreden was met mezelf, is het daarna wel bergafwaarts gegaan. Wat zwangerschapshormonen allemaal niet met je kunnen doen… Inmiddels is ‘project zwangerschapskilo’s‘ weer tijdelijk on hold gezet en ben ik alweer flink aangekomen. Het is iets dat bij mijn lijf hoort: ik blaas op zodra er twee streepjes op die test staan en word echt een big momma. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap maak ik me er nu totaal niet meer druk om. Ja, ik lijk wel hoogzwanger terwijl ik nog niet eens op de helft ben, maar het ligt nu niet in mijn macht om daar iets aan te veranderen. Dat hoeft ook helemaal niet en wil ik ook helemaal niet. Zodra baby no.3 gezond en wel op de wereld is, is het weer tijd om me druk te maken om kilo’s en fitter worden. Al is dit dan ook puur omdat ik nu ervaren heb hoeveel verschil het voor mij maakt, hoeveel energie het me opleverde en hoe belangrijk mijn gezondheid voor me is. Maar first things first!
Zakelijke keuzes
Wat vond ik het spannend om in 2018 te besluiten officieel als ZZP’er aan de slag te gaan! En die keuze vind ik nog regelmatig spannend, want wie zegt dat opdrachtgevers over een half jaar niet compleet uitgekeken zijn op mijn blog? Hoe zou 2019 verlopen? In het jaaroverzicht van Mama’s Meisje ga ik er nog uitgebreid op in, maar het bleek dit jaar dat mijn twijfels steeds weer werden opgevolgd door bevestiging. Bevestiging dat mijn twijfels niet nodig waren, dat ik op de goede weg ben en dat ik vooral heel dicht bij mezelf moet blijven. Ik ben heel anders naar zakelijke keuzes gaan kijken, met name naar de opdrachtgevers waarmee ik in zee ga en de samenwerkingen die ik aanga. En ik heb geaccepteerd dat die twijfels en onzekerheid zo nu en dan bij het ondernemerschap horen. Het houdt me scherp en zorgt ook voor creativiteit, mits ik het toelaat. Maar er is ook een keerzijde: ik had grootste plannen voor MultiMeisje en wil nog steeds een online training opzetten, maar ik kwam er gewoon niet aan toe. Mijn meiden hadden begin van het jaar om en om griep, waarbij ik zelf ook meermaals aan de beurt was. Waardoor het al een prestatie was dat ik de opleiding tot virtueel assistent in de zomer afrondde. Vervolgens liep de blog ineens supergoed en haalde ik ontzettend toffe samenwerkingen binnen. Ik baalde als een stekker, maar besloot het los te laten. Ik kan nu eenmaal niet alles tegelijk en besloot te pakken wat het makkelijkst was op dat moment. Ik had ervoor kunnen kiezen om snel iets in elkaar te flansen, maar ik wil wel iets neerzetten met een bepaalde kwaliteit. Keuzes maken dus. Nóg harder werken? Tja, dat is natuurlijk een keuze maar ik heb ontdekt dat dit niet opleverde wat ik voor ogen had. Balans bleek daarin het toverwoord te zijn: niet alleen maar keihard werken en ieder idee aangrijpen om een blog over te schrijven… Juist het lef hebben om keuzes te maken, bepaalde onderwerpen te laten varen of de laptop dicht te klappen en een avond te Netflixen om even nergens aan te hoeven denken. Rustig achterover durven leunen zonder bang te zijn dat je grip verliest. Ik moest dat echt leren maar kan het ene moment ongegeneerd bankhangen, of course in campingsmoking, terwijl ik het andere moment tot na twaalven achter de laptop zit.
Leven en laten leven
Puntje drie was toch wel het gehalte aan negativiteit dat, als je niet uitkijkt, ongemerkt binnensluipt in je leven. Mijn motto is ten eerste ‘leven en laten leven’ en daarnaast heb ik gewoon geen zin in gezeik. Gezeik uit zich op vele manieren en het afgelopen jaar is me eens te meer duidelijk geworden dat ik er steeds slechter tegen kan. Zoals ik in mijn persoonlijke jaaroverzicht in 2018 schreef: “(…)ben ik weer helemaal mijn oude zelf. De Karin die graag onder de mensen is, initiatief neemt, vol plannen zit, het haar reet zal roesten wat een ander ervan vindt en die gewoon lekker wil genieten van haar gezin en leuke, lieve en positieve mensen om zich heen“. Het doet me namelijk steeds minder wat een ander van mij vindt, maar ik kan me nog minder druk maken om wat een ander wel of niet doet. Laten we voorop stellen dat we allemaal weleens iets te klagen hebben of commentaar hebben op anderen. Daarin ben ik absoluut geen heilige! Maar roddel, achterklap, vooroordelen en alles in het negatieve trekken: ik heb me er in 2019 verre van proberen te houden. Ik ga er veel beter op als contact met anderen me energie oplevert in plaats van kost. En eerlijk gezegd vind ik het oprecht vervelend als mensen iets naars meemaken zoals een scheiding, verlies van een baan of noem-maar-op. Maar vind ik het ook oprecht fijn als het anderen wél voor de wind gaat. Ik voel er dan weinig voor om het er eens lekker uitgebreid met anderen over te hebben. Ook was ik altijd best wel een pleaser. Deed veel moeite om contact te onderhouden met anderen en nam daarin veel initiatief. Door het initiatief bij anderen te laten, bleek dat het bij sommigen vooral eenrichtingsverkeer was. Dat is dan niet per definitie een oorlogsverklaring, maar ik heb daar wel mijn conclusies uit getrokken. En die energie in een heleboel andere dingen gestoken! Het voelde goed om hierin eens andere stappen te zetten dan wat ik eigenlijk gewend was om te doen. Het is gewoon veel fijner om contact te hebben met mensen die er ook zo in staan. Ik hou d’r van!
Erop uit
Ja, we hebben beiden heel hard gewerkt in 2019, maar er was ook tijd om te genieten! Zowel als gezin van vier als ik alleen met de kids gingen erop uit en ik ben blij dat dat nu steeds beter gaat. Niet alleen doordat ik lichamelijk weer goed herstelde na allerlei bekkenkwaaltjes, maar ook omdat we steeds beter onze weg vinden in het glutenvrije dieet van Suus. Het blijft een behoorlijke uitdaging om uitjes te maken en dit qua voeding redelijk onbezorgd te laten verlopen, maar we worden er echt goed in ;) Tijdens het eerste trimester van deze zwangerschap voelde ik me behoorlijk beroerd en zijn we weinig de deur uit geweest. Momenteel wordt dat ook steeds zwaarder omdat mijn rug en bekken weer op beginnen te spelen en ik nu met twee kids moet slepen als ik alleen met ze op pad ga. Toch probeer ik het wel zo lang mogelijk door te zetten, want als ik denk aan onze weekendjes Friesland en Ameland, dagjes uit naar de Orchideeënhoeve, de Julianatoren, Apenheul, het Fries Museumdorp, de bioscoop en wat al niet meer, verschijnt er een lach op mijn gezicht :) Herinneringen maken met de kinderen en veel plezier hebben, zodat ze later met diezelfde glimlach terugdenken aan ‘vroeger’.
Mijn gezin
Never a dull moment op een boerderij, met twee kids en twee werkende ouders. Voordat je het weet ga je mee in de rush van het bestaan en vergeet je stil te staan. Hoewel we héle drukke periodes kenden, stonden we afgelopen jaar ook regelmatig stil om te genieten. Wat ben ik trots op mijn gezin, want ieder voor zich stonden we niet stil! Erik is de liefste papa voor onze dames en ik kan er ontzettend van genieten als Suus met hem mee wil om papa te helpen. Samen het vee voeren, op de tractor of shovel of graven in de tuin. Hij doet dat zo leuk en de meisjes zijn dol op hem. En ik natuurlijk ook :) In maart werd Niene een jaar en ik dacht dat het daarna héél snel zou gaan! Niets was minder waar: Niene is de relaxtheid zelve en doet alles op haar eigen tempo. Zo loopt ze nu net een maandje en begint voorzichtig te praten in een onverstaanbare taal. Het is een totaal ander meisje dan Suus, maar wat een heerlijk knuffelkind is dit! Nu ze eenmaal de smaak van het lopen te pakken heeft, is ze niet meer te houden. Klimmen, klauteren, alles zelf doen: deze dame gaat nu heel hard en is nergens bang voor. Eigenlijk is ze altijd vrolijk en als dat een keertje niet zo is, dan komt het omdat ze ziek is. Suus werd in de zomer drie, gaat ontzettend goed op het dieet en sinds haar waarden genormaliseerd zijn, gaat ook zij als een speer. Ze kletst ons de oren van het hoofd, leest graag in boekjes, houdt van knutselen en is het allerliefst buiten. Ze is gek op dieren en was dan ook dolgelukkig toen we in juli een hondje in huis namen. Jackie is inmiddels flink gegroeid en heeft al heel wat streken uitgehaald. Geen potlood, houten blokje, knuffel of kartonnen doos is veilig: alles wordt zorgvuldig kapot gekauwd… Ook achter huis heeft ze al flink haar best gedaan om de boel om te polderen, maar gelukkig heeft ze sinds kort haar puppycursus diploma en luistert ze steeds beter. Ze is heel lief voor de kinderen en vooral met Suus knuffelt ze heel wat af. Niene is nog een beetje bang, omdat Jackie wat enthousiast kan zijn en ze nog niet zo stevig op de benen staat. Ons huishouden was al chaotisch, maar met de komst van Jackie is het nog een tandje erger geworden. En eerlijk gezegd geniet ik er steeds meer van, want ik laat het steeds meer los. Al is het af en toe flink aanpoten om de boel bij te houden, morgen is er weer een dag! Ik wil me later niet herinneren dat ik me, toen de kinderen klein waren, alleen maar bezig hield met opruimen en schoonmaken. Daar is deze tijd veel te kostbaar voor!
Zwangerschapshormonen
Een van mijn grootste angsten toen we de knoop doorhakten om voor een derde kindje te gaan, was het ontstaan van psychische klachten. Deze had ik tijdens mijn tweede zwangerschap en werden veroorzaakt door zwangerschapshormonen. Ik kan me nog precies voor de geest halen hoe ongelukkig ik me tijdens de eerste helft van mijn zwangerschap voelde. Zo erg zelfs, dat ik gehoopt heb dat het mis zou gaan. Dan was ik tenminste overal van af en kon ik me weer happy voelen. Wat heb ik me vreselijk schuldig gevoeld over die gedachten en wat was ik bang dat dit nu weer zou gebeuren. Ik klop het voorzichtig af, maar tot nu toe voel ik me mentaal sterk. Natuurlijk jank ik mijn ogen uit mijn kop bij zielige liedjes en films en kan ik ontzettend geprikkeld reageren om niets, maar what else is new? Niets aparts dus, gewoon wat zwangerschapshormonen ‘horen’ te doen met een vrouw. Ik ben zó blij dat ik me nu zo stabiel voel en me daardoor lekker kan focussen op alle leuke dingen! Hoewel ik echt wel m’n kwaaltjes heb en ’s avonds regelmatig voor pampus op de bank in slaap val, voel ik me ontzettend gezegend met het feit dat het nu wél voorspoediger lijkt te verlopen. Dit kan nog wel eens de beste zwangerschap van alle drie worden… Duim je mee?
Lekker in mijn vel
Al met al was 2019 een heel mooi jaar. Ik zat en zit lekker in mijn vel, er gebeurden geen gekke dingen en we mogen het jaar zelfs afsluiten met een kindje op komst. Na twee roerige zwangerschappen is het superfijn om te merken dat het nu mooi stabiel gaat en dat ik me daardoor kan blijven focussen op mijn gezin, mijn werk en mijn sociale leven. Als je me vraagt of ik deze lijn wil blijven volgen in 2020, dan stem ik voor!
Hoe verliep jouw jaar 2019? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie