Spitsuur: kunnen we dat niet gewoon overslaan?!

Het goede nieuws is: we hebben weer een spitsuur afgestreept. Het slechte nieuws: ik kijk nu alweer uit naar de volgende… Spitsuur, wie de hek heeft dat bedacht en waarom heb ik er zo’n moeite mee om die uren van de dag normaal door te komen? Hou je vast, want ik klaag er even uitgebreid over op de blog! Nog meer liefhebbers?

Het leed dat spitsuur heet

Spitsuur, tot tweeënhalf jaar geleden was dat voor mij een nietszeggende term die ik wel eens voorbij hoorde komen in gesprekken tussen collega’s, tantes en mijn moeder met haar vriendinnen. “Wat een geklaag over één uurtje per dag“, dacht ik nog, niet wetende dat de term alleen al de plank gigantisch misslaat. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar hier begint dat zogenaamde ‘spitsuur’ om een uur of vier en met een beetje geluk is drie uur later, rond de klok van zeven, de rust een beetje wedergekeerd. Uren van totale chaos, een achterstallig huishouden, peuters met moodswings, baby’s met honger, het recht dat aanrecht heet en le husband die met zijn vrolijke bakkes totaal ontspannen thuiskomt van zijn werk. Alles wat je niet kunt gebruiken maar wel zult móéten doen en dat allemaal gepropt in onhaalbare tijdsdruk… Ik presenteer u: ons spitsuur en waarom ik er een bloedhekel aan heb!

Teletubbies, tranen en Thuisbezorgd.nl

Het is iedere dag hetzelfde liedje. Ik sta vol goede moed op en neem mezelf voor om wat huishoudelijke taken te doen, tijd aan mijn kinderen te besteden en ook nog wat me-time te bemachtigen. Goede voornemens heten ze en ik heb ze dus niet alleen rond de jaarwisseling, maar iedere dag opnieuw. Het verneukeratieve aan goede voornemens is dat er zelden één slaagt. Je wilt het allemaal wel, maar lukken: ho maar. Dus van het lijstje ‘was opvouwen, doekje door de koelkast, stofzuigen‘ stranden er altijd twee van de drie. Dat is op zichzelf al balen, maar het is echt dweilen met de kraan open wanneer het spitsuur begint. Je voelt het spitsuur altijd van mijlenver aankomen, maar je kunt niets doen om het wél soepel te laten verlopen. Ik spreek uit ervaring, want ik heb alles geprobeerd. Eerder koken, een dag van te voren koken, niet koken. Terwijl de peuter Teletubbies kijkt (en iedere tubbie, zon of bloem benoemt, waarna ik moet bevestigen dat ik het gehoord heb door het terug te zeggen) en de baby huilt (tranen, want: honger en nee ik wil géén speen!) wens ik een onbeperkt en gratis abonnement op Thuisbezorgd.nl (nee, dit is niet gesponsord, maar kom maar doorrrr! ;) ). Aangezien we allemaal failliet draaien als we voortaan iedere dag zouden bestellen, zit er niets anders op dan de challenge van de dag weer lijdzaam te ondergaan: spitsuur is aan!

Nobody said it was easy

En dus zet ik de pannen op het fornuis en begin aan wat een voedzame maaltijd moet worden. Ondertussen besluit ik dat schermtijd onzin is en stel mijn peuter voor dat ze tv mag kijken. Maar dan: wie heeft dat beginscherm van Youtube uitgevonden? Heb ik het net op een akkoordje gegooid dat ze ‘Woezel en Pip‘ wil kijken, verschijnen in het overzicht ineens ‘Bumba‘, ‘Juf Roos‘ én ‘Het Zandkasteel‘. Terwijl ik razendsnel het filmpje van onze hondenvriendjes aanklik, staat naast me terrible two te schreeuwen: “neeeeeee, ikke niet hoeselpip kijke!“. U zei? Filmpje afsluiten, weer terug naar dat pleurisoverzicht en de keuzemogelijkheden vliegen haar om de ogen. Vijf minuten later hebben we ein-de-lijk besloten dat ze Bumba wil kijken (houd het netjes Karin, houd het netjes…) en kan ik alsnog beginnen met koken. Easy, toch? Muahaha, dacht het niet. Er zijn diverse scenario’s mogelijk, maar het komt er op neer dat a) het eten nooit snel genoeg klaar is voor mijn hongerige kinderen, b) de oudste de jongste gaat terroriseren, die al hangry was, nu slightly not amused en c) de man des huizes thuiskomt en het spitsuur, als hij wel thuis is, nóóit zo chaotisch verloopt als wanneer ik alleen ben en hij dus geen idee heeft waarom ik inmiddels bloedchagrijnig ben. Welkom in huize “alles onder controle!“…

Als je denkt dat het dan klaar is…

Met een beetje geluk trekt vriendlief de baby uit de box en gaat deze een potje eten voeren. Een potje, oh nee, moedermaffia! Ondertussen ziet de peuter dat de baby eten krijgt en neemt demonstratief plaats op haar stoel: “ikke ook eten!“. Deze leus roept ze eerst op redelijk normale toon, maar al snel gaat dat over in een soort huilerige, dwingende en ongeduldige toonsoort en helaas kun je die niet overschakelen op een andere frequentie. “Het eten is bijna klaar!“, wetende dat dit – inclusief afkoeltijd om te voorkomen dat ze haar mond brandt- nog zeker tien minuten gaat duren. In die tien minuten bereiken niet alleen het eten maar ook de peuter en ondergetekende een kookpunt, maar gelukkig heeft de baby gegeten en is papa nog voor rede vatbaar. Aan tafel! All the drama vóór de tijd en na twee happen gegeten te hebben, roept de peuter “op!“, waarna ze demonstratief haar bord wegschuift. Thanks mijt, voor het waarderen van mama’s kookkunsten. Daarna begint het gejammer om een toetje en tegen alle pedagogische voornemens (daar zijn ze weer) in, krijgt ze die ook. Toetje betekent namelijk: weer een stap dichter bij bedtijd. Iets waar ik inmiddels reikhalzend naar uitkijk. Allemaal het eten op, maar als je denkt dat het dan klaar is…

Waarom zou een ander het beter voor elkaar hebben?

Met de stamppot en yoghurt nog aan vingers en mond besluit de peuter dat ze van tafel wil. Lekker hoor: vloer en tafel stonden al op de nominatie voor een after dinner poetsbeurt, maar nu tellen we het spoor naar de woonkamer en de vlekken op de bank ook meteen even mee. Eerst de kinders maar in bad. Dit is het favoriete moment van de dag voor de jongste, die verlaat nu dus de spitsuurzone. Gelukkig neemt haar grote zus die honneurs volledig waar, want ín bad is niet goed, maar als ze even later uít bad moet is het helemaal oorlog. Nog even tandenpoetsen, haren kammen, iedereen een kus, verhaaltjes lezen en dan “doei poepie!“, lekker slapen! Opgelucht loop ik naar beneden: half acht, iets later dan ik had gehoopt, maar we hebben het weer overleefd. Tot ik de deur van de woonkamer open trek en de – met Duplo, Vrolijke Vriendjes, boekjes, poppen en tekeningen bezaaide – vloer zie. Tel daar de vieze vaat bij op en je snapt dat de nasleep van het spitsuur ook niet vergeten mag worden. Alles is voor Bassie, maar waarom zou een ander het beter voor elkaar hebben? Spitsuur, ik kan je missen als kiespijn!

Als het spitsuur bij jouw altijd soepeltjes verloopt: raise your hand! Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!