Sociaal leven op een lager pitje: de balans

Als ik een lijstje zou maken met dingen die ik momenteel mis, dan ben ik wel even bezig. Ons sociaal leven staat op een behoorlijk laag pitje en hoewel ik dat eerst helemaal niet zo erg vond, begint het nu wel een punt te worden. Lees maar mee…

Een wereld van verschil

Sinds dit voorjaar leven we in een bijzondere wereld: eentje waarin de term ‘1,5 meter’ ons destijds nog wat vreemd in de oren klonk, maar die inmiddels helemaal geïntegreerd is. Als ik terugdenk aan dezelfde periode vorig jaar, het toeleven naar de feestdagen, kan ik het maar op één manier omschrijven: een wereld van verschil. Het is bijna vreemd om te bedenken dat we vorig jaar naar Salland en Friesland crosten om daar kerst te vieren met familie. En dan te bedenken dat we met oud en nieuw op televisie keken naar het groot vuurwerk in Rotterdam, waar mensen hutjemutje op elkaar stonden. Toen nog heel normaal, nu kun je het je bijna niet meer voorstellen en zullen de feestdagen er hoogstwaarschijnlijk heel anders uitzien. Laat ik één ding voorop stellen: sinds het begin van de uitbraak van dit virus heb ik alle begrip voor de maatregelen en houden wij daar ook zoveel mogelijk rekening mee in ons dagelijks leven. Met als gevolg dat het sociaal leven op een lager pitje staat. Inmiddels zijn we alweer een hele tijd verder en maak ik de balans op… Ik heb geprobeerd het te omschrijven zonder een heel negatief zeurverhaal van te maken, maar ik gok dat ik niet de enige ben die er af en toe mee worstelt.

Bijzondere gebeurtenissen

Ons jaar stond vooral in het teken van gezinsuitbreiding, de verjaardagen van de kinderen en een bijzondere mijlpaal: de start van onze oudste op de basisschool. Allemaal dingen die je graag wilt beleven en vieren met mensen om je heen en (zeker bij een geboorte of verjaardagen) het liefst een flinke groep mensen ook. Dat werd ‘m in 2020 dus even niet en dan scheelt het ontzettend dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Een enkele uitzondering daar gelaten, worden verjaardagen over het algemeen klein, niet of in een digitale/drive-in vorm gevierd. Raamvisite, een digitale babyshower en een uitgeprinte foto in plaats van mee in de klas bij de eerste schooldag: een opsomming van de bijzondere gebeurtenissen die ik, als het éven kon, toch liever op een andere manier had meegemaakt. Maar het is niet anders én we maken daarin allemaal hetzelfde mee, dus relativeren maar. Toch merk ik dat dat relativeren steeds minder gaat en dat ik steeds meer behoefte heb aan mijn sociale leven zoals het was.

Golfbewegingen

Toevallig had ik het er vorige week via de app met mijn vriendinnen over: dat het komt en gaat met golfbewegingen. Enerzijds is zo’n lege agenda super relaxt: géén verplichtingen, meer tijd voor het gezin dan ooit tevoren, meer tijd om allerlei klusprojecten in en om huis aan te pakken en ook tijd om lekker in onze campingsmoking op de bank te hangen want we hebben toch geen verjaardagen, feestjes of andere dates op de agenda in het weekend. Dat is trouwens ook wel aan onszelf te wijten hoor, want wij zoeken het gewoon liever niet op. We willen nu maar wat graag door die zure appel heen bijten met in ons achterhoofd de gedachte (en vooral de hóóp) dat het dan in 2021 weer lekker normaal kan. Want dat is dus de andere kant van die medaille: dat we het af en toe zó zat zijn. Het is niet dat ik voor de uitbraak van dit virus wekelijks in de lampen hing ofzo, maar ik ga me toch een potje op stap als dit allemaal achter de rug is! In de afgelopen maanden heeft corona ook mijn familie getroffen en hebben we ons samen best wel behoorlijk zorgen gemaakt om de gezondheid van mijn grootouders. Gelukkig liep het allemaal redelijk goed af, maar op zo’n moment besef je dat je elkaar al bijna een jaar niet hebt gezien, dat ze Linn nog niet ontmoet hebben en dat dat allemaal anders was geweest zónder dat stomme virus. En hoewel ik het thuis zijn prima vind, is het af en toe ook een beetje té stil in mijn agenda.

Zelf een feestje maken

Spontane theedates, samen kerst vieren, even samen naar het dorp voor een shoprondje, een weekendje naar familie in Friesland: het zit er voorlopig nog niet in op een manier zoals we gewend zijn. We krijgen heus weleens bezoek of gaan ergens naartoe, maar we beperken het wel aanzienlijk. Enerzijds denken we namelijk dat niemand over 10 jaar zegt: “jammer joh, dat ik toen geen corona heb gehad“. Met andere woorden: waarom zou je het op willen zoeken en daarnaast houden we ook rekening met anderen in onze omgeving. Anderzijds houd ik mijn hart vast voor wat er nog komt: hoe lang zal het nog duren en wordt het ooit allemaal weer ‘normaal’? De tijd zal het leren… Oké, klaagmodus weer uit. We zijn gezond, genieten van onze family of 5 en ondertussen proberen we er zelf een feestje van te maken: dat komt ook zeker helemaal goed. Al zou ik af en toe toch liever onder een zomers zonnetje op het feestterrein van mijn favoriete dorpsfeest dansen op de klanken van Snollebollekes dan in de huiskamer voor de tv ;-)

Hoe gaat het met jou? En wat mis jij het meest? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!