Dreumes- en peuterperikelen: hoe ze het slechtste in elkaar naar boven halen

Sinds een paar maanden lijken we hier thuis in een nieuwe fase te zijn beland. En eerlijk gezegd vind ik deze fase niet zo leuk. Het zal wel aan mijn zwangerschapshormonen liggen, maar mijn dreumes en peuter kunnen sinds kort niet met én niet zonder elkaar. Ik vertel je hoe ze het slechtste in elkaar naar boven halen en waarom ik af en toe behang tekort kom…  Iets met dreumes- en peuterperikelen. Lees je mee?

Het is een fase

Het lijkt nog maar kort geleden dat ik zwanger was van onze, inmiddels, dreumes. Ik kon úren dagdromend op de bank zitten, al aaiend over mijn bolle buik. Ach, wat zou dat straks leuk zijn, twee van die zusjes! Zwijmel, zwijmel… Alles in je dagdromen speelt zich natuurlijk in harmonie af. Het leek wel een speelgoedreclame: twee meisjes op een speelkleedje, al blokjes bouwend en glimlachend naast elkaar. Er was nog net geen pianomuziek te horen op de achtergrond. Wakker worden! Ik hoef je natuurlijk niet uit te leggen dat dit beeld ontstond onder invloed van zwangerschapshormonen. Deze mama, die nota bene zelf is opgegroeid met een heleboel zusjes, had tóén al beter moeten weten en zich moeten realiseren dat het woord ‘kattenkoppen’ hier aan de orde van de dag zou zijn. Echter, die fase leek nog zó ver weg. En dus kabbelden we van newborn en trotse grote zus, via ‘ikke helpen’ terwijl numero two haar eerste hapjes kreeg, naar de periode die nu is aangebroken. De dreumes kan lopen en creëert een eigen wil. Die ze niet bepaald onder stoelen of banken steekt. De peuter heeft al heel lang een eigen wil en die werd tot nog toe niet tegengesproken. Dat botst. Maar zoals men zegt: “het is een fase“. Ik kan niet wachten tot die fase van dreumes- en peuterperikelen weer voorbij is…

Behang

Ergens kan ik me heus wel indenken dat het lastig accepteren is voor peutertje-lief. Kon je drie maanden geleden nog rustig het speelgoed uit de handen van je zusje graaien zonder dat er überhaupt reactie op kwam, komt ze je nu ineens achterna. En grist het net zo hard weer uit jouw handen. Mijn peuter be like: “watskeburt?” en roept de hulp in van mama. “Mahaaaam, Niene heeft mijn Zoomizooz afgepakt!“, ondertussen pogend het weer in te vorderen. De dreumes kijkt haar zus ondertussen aan met een gezichtsuitdrukking die zweeft tussen resting bitch face en tevredenheid: muahaha, lukt je toch niet! Twee dingen: ik kon niet wachten tot mijn kinderen ‘mama’ zouden zeggen, maar als het eenmaal zover is wordt het zó vaak geroepen dat het in de loop van de dag irritant wordt. Vooral tegen 16.00 uur als de teller opgelopen is tot een oneindig ‘ge-mama’. Punt twee: je peuter uitleggen dat haar zusje dat speelgoed eigenlijk als eerst had en dat juist zíj de gemene pikkedief is, gaat je niet verder helpen. Lees: more drama… Ze doet het gewoon nog een keer, nog een keer en nog een keer. En als je denkt dat je met dit soort dagelijks terugkerende situaties (keer 278) de inhoud van mijn klaagzang gehad hebt, dan moet ik je helaas teleurstellen. Grote zussen die, als ze denken dat mama het niet hoort, tegen hun kleine zusje zeggen: “pak die maar! Hier! Alsjeblieft!“, terwijl ze de Nijntje telefoon aanreiken. Kleine zus trapt daar natuurlijk met beide benen in, pakt de Nijntje telefoon aan die haar nota bene WORDT AANGEREIKT en vervolgens begint grote zus een gigantisch drama te schoppen, inclusief krokodillentranen… “Mamaaaaaa, Niene pakt mijn Nijntje telefoon af!“. Eenentwintig, tweeëntwintig… Het is een fase. Zucht! Iemand een rolletje behang over?

Copycat

Laten we die dreumes niet vergeten, want die kan er ook wat van. Sinds ze zelf kan lopen, is ze los! Ze scharrelt door het hele huis, klimt op alles wat los en vast staat en danst op de bank zonder een spoortje angst om er van af te vallen. Een gevalletje ‘niet meer uit het oog verliezen’. Dat kleine zusje, die zich ooit als een soort levende pop liet betuttelen door haar grote zus, heeft sinds kort een eigen wil en laat dat duidelijk blijken. Vaak tot ongenoegen van de oudste. Maar dat is niet alles, want wat is er nou leuker dan je grote zus nadoen? Als een ware copycat observeert ze Suus en sluit naadloos aan in de polonaise. Wat de peuter dan weer als een compliment opvat, want hé: het is leuk wat ik doe, want mijn zusje doet me na! En dus zitten we regelmatig aan het ontbijt met twee op de tafel kloppende en apen-geluiden-makende kinderen die elkaar op zo’n moment he-le-maal gevonden hebben. Gooien ze de bakken met Duplo op de grond om vervolgens met hun handen alle blokjes door de woonkamer te schieten. Ja, ook onder de bank en de tv-kast. Ondertussen schaterlachen ze het uit en hebben ze elkaar helemaal gevonden. Ik zei toch dat ze het slechtste in elkaar naar boven halen ;) Benieuwd hoelang deze fase weer zal duren, maar ik en mijn zwangerschapshormonen vinden het momenteel een beetje too much. Een soort van hormonale politieagent slash huishoudster. En dan is er nóg een zusje onderweg, help! Ik ga me even psychisch voorbereiden op nog meer aankomende dreumes- en peuterperikelen :p Ze kunnen niet met elkaar en ze kunnen niet zonder elkaar… * het is een fase *

Herkenbaar? Ik ben benieuwd naar jouw dreumes- en peuterperikelen! Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!