Al eerder besteedde ik aandacht aan GBS (Groep B Streptokokken): een bacteriegroep waar je als zwangere vrouw ongemerkt drager van kunt zijn, maar die je kindje ernstig ziek kan maken. Zelf ben ik drager van deze bacterie en door niet alleen mijn verhaal, maar ook de verhalen van anderen te delen, hoop ik meer awareness te creëren. Katja vertelt vandaag haar ervaring met GBS: haar pasgeboren zoontje werd ziek door GBS en kreeg hersenvliesontsteking door deze bacterie. Lees het heftige verhaal van Katja.
Krampen, druk: is het begonnen?
Na een zwangerschap die erg mooi verliep, bereikte ik eindelijk de 38 weken. Ik zat gezellig op een verjaardag toen er een belletje ging rinkelen. Ik voelde de kleine kruimel eigenlijk al een hele tijd bijna niet, op wat lichtelijk gedraai na. Ook voelde ik wat druk in mijn buik en krampen in mijn rug. Zal het begonnen zijn? Na een rustige nacht verliep de zondag hetzelfde en ook nu gingen we weer een rustige nacht tegemoet. Op maandag heb ik dit bij de verloskundige aangegeven en die besloot inwendig onderzoek te doen. Ze constateerde 1.5 centimeter ontsluiting. Joehoe! We gaan ons kleintje snel ontmoeten!
Ze besloot mij dan ook te strippen aangezien het leven minder was. Eind van de middag verloor ik mijn slijmprop en had goede hoop dat het door zou zetten, aangezien de druk in de buik toenam. Elke dag moest ik even langskomen en op dinsdag en woensdag bleek dat er niks gebeurde. Nog steeds 1.5 centimeter. Hmmm, mijn lichaam hield mij dus voor de gek met die harde buiken die toch met enige regelmaat terugkwamen.
Wel weeën, geen pijn
Op donderdag werd ik gezien door een andere verloskundige. Ze wou me nog een keer strippen omdat ik toch aangaf dat er regelmaat in zat. En ja hoor, aan het eind van de dag, na een lekker warm bad en een kop thee op de bank, braken mijn vliezen. Het was ondertussen 17.00 uur. Contact gehad met de verloskundige en als het rustig bleef mocht ik de volgende morgen weer bellen. ‘Vreemd‘, dacht ik nog. De bevalling was toch begonnen? Maar na een nacht met toch redelijk wat slaap en het uitblijven van de extreme pijn die ik verwachtte, heb ik om 8.30 uur keurig de verloskundige gebeld. Deze kwam met de vraag of ik thuis wou bevallen of in het ziekenhuis.
Op dat moment wou ik niets liever dan thuis blijven en we maakten de afspraak dat als ik om 15.00 uur niet tegen het plafond aan zat van de pijn, of dat er minder dan 3 minuten tussen de harde buiken zat, ik mij moest melden. Volgens haar konden dit geen weeën zijn want die zou ik wel herkennen. Die zouden veel pijnlijker zijn dan harde buiken. Dus wij keurig met de vluchttas naar het ziekenhuis, waar de verloskundige op ons wachtte. Aangezien ik nu 23 uur gebroken vliezen had en het niet leek alsof ik echt weeën had, werd ik door gestuurd naar een ander ziekenhuis.
Dus hup, weer in de auto en een half uur verder rijden. Eenmaal daar aangekomen moest ik aan de CTG en werd er een bloedonderzoek gedaan. Protocol gaven ze aan. Ze zeiden er meteen bij dat als het bloedonderzoek goed was, ik weer naar huis kon om daar af te wachten tot het door zou zetten. Helaas kwamen ze me met 3 kwartier van de CTG afhalen en vertelden ze me dat er een infectie zichtbaar was. Ook de CTG liet goede weeën zien waar ook weinig tijd tussen zat. Vreemd, aangezien ik dit niet als pijnlijk ervaarde.
Een spoedkeizersnede vanwege een infectie
We werden geïnstalleerd op een verloskamer en ze gingen de weeën nog meer opwekken. Na inwendig onderzoek zat ik nog maar op 2 centimeter. Vreemd, met die weeën volgens de CTG. Het apparaat werd meermaals anders aangelegd en uiteindelijk werd er inwendig van alles ingebracht. Een lange lijn om precies te kunnen zien wat mijn baarmoeder deed en een plakker op het koppie van de kleine voor zijn hartslag. Lag ik daar op bed, et al die bedrading wat inwendig in mij zat. Een beetje haast met de bevalling was er op dat moment wel, aangezien er sprake was van een infectie. Na 4 uur aan het infuus met de weeënopwekkers, werd ik nogmaals getoucheerd en ik zat op 3 centimeter. Dit schoot niet echt op dus de pomp ging vol open. Het vreemde was dat ik geen kik gaf en ook nu geen pijn ervaarde. Het was ondertussen 01.00 uur zaterdagnacht. Even een beetje slapen dan maar. Makkelijker gezegd dan gedaan als je je een robot voelt met al die draadjes en helaas ook aan het bed gekluisterd bent.
Om 05.00 uur werd ik weer getoucheerd en zat ik op 4 centimeter. Ze gaf me nog een uur om meer ontsluiting te krijgen anders gingen we naar de OK voor een keizersnede. Dit wilde ik eigenlijk echt niet en was ook best bang. Ik mocht op mijn verzoek van bed, even onder de douche zitten. Hopelijk ging de zwaartekracht me helpen. Helaas hielp ook dat niet, want om 06.30 uur gingen we naar de OK toe.
Ziek door GBS
Omdat we wisten dat ik een infectie had stond er een team voor de kleine klaar. De momenten die volgen heb ik in een roes beleeft. Ik had veel bloedverlies en was ook moe na een nacht niet te hebben geslapen. En zeker ook van alle spanning. Om 08.19 uur hebben ze onze zoon Luuk kennis met ons laten maken. Na hem even snel te hebben gezien is hij mee genomen door het team van kinderartsen van de Neonatologie. Ik zou gehecht worden en na een half uur op de verkoever zouden we dan ook als gezin bij elkaar zijn. Dat werd even een ander verhaal. Ik heb tot 11.30 uur alleen op de verkoever gelegen tot iemand bij me kwam om me op te halen…
Het vervolg lees je in deel 2 van Katja’s verhaal: hoe de artsen erachter kwamen dat Luuk ziek door GBS was, welke gevolgen dat vandaag de dag nog heeft voor Luuk en hoeveel invloed het heeft op de huidige zwangerschap van Katja.
Wil je reageren op dit verhaal? Of wil je zelf jouw ervaring met GBS delen? Je kunt je reactie achterlaten in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Bron uitgelichte foto: Unsplash
Geef een reactie