‘Nee’ zeggen: het lukt me steeds beter

“Deze vrijdag spelletjesavond bij mij!”. Oooh, wat voelde ik me tot voor kort een slechte vriendin als ik wéér degene was die afhaakte. Tot ongeveer een jaar geleden liep ik dan nog minstens twee dagen rond met een schuldgevoel. Tegenwoordig is dat niet meer het geval. ‘Nee’ zeggen: het lukt me steeds beter. Lees je mee?

Schuldgevoel

Pakweg vijf jaar geleden zag mijn leven er nog héél anders uit. Het grootste verschil zit ‘m natuurlijk in het feit dat ik op dat moment nog geen moeder was. Als het even kon, pakte ik iedere gelegenheid aan om leuke dingen te doen: van feestjes tot dagjes winkelen en van spontane lunchdates tot aan chillavondjes met hapjes en wijn. Tegenwoordig is dat wel anders. Hoewel die kleine dametjes mijn leven enorm hebben verreikt, ben ik er niet veel flexibeler op geworden. Hoezeer ik het mezelf ook voornam, de omstandigheden waren en zijn er lang niet altijd naar om overal bij aanwezig te kunnen zijn. Niet alleen is er minder ruimte in de agenda voor spontane dates en leuke-dingen-zonder-kinderen, ook ben ikzelf vandaag de dag iets krakkemikkiger dan vijf jaar geleden. Natuurlijk heeft mijn sociale leven in de tussentijd niet stil gestaan, maar de inhoud ervan is behoorlijk veranderd. Dat veranderde eigenlijk vrij snel nadat ik zwanger was van Suus en op dat moment kon ik daar maar lastig mee omgaan. ‘Nee’ zeggen was duidelijk niet mijn sterkste kant. De moeilijkheid lag ‘m niet in het zeggen an sich, maar wel in de gevolgen ervan. Sterker nog: ik had last van een knagend schuldgevoel…

Sjaak Afhaak

Nu kijk ik daar héél anders op terug, maar op het moment dat mijn eerste zwangerschap niet meer zo soepeltjes verliep, had dit eigenlijk direct effect op mijn sociale leven. Al eerder vertelde ik dat ik rond de 16e week van mijn zwangerschap mijn baan verloor. Dit zorgde meteen voor een bak ellende in de vorm van harde buiken, bloedverlies en een mommy to be die compleet overstuur was. Ik zag het zó niet aankomen en het perfecte plaatje in mijn hoofd viel in duigen. Daardoor voelde ik me helemaal niet in the mood om gezellig aanwezig te zijn bij feestjes en andere dates. Ik had op dat moment weinig behoefte om tekst en uitleg te geven over de situatie, mede doordat ik het echt niet zonder tranen kon vertellen. Na een maand of twee ging het gelukkig iets beter, maar niet lang daarna begon ik vocht vast te houden en niet zo’n beetje ook. Het zorgde ervoor dat ik behoorlijk aan huis gebonden was en regelmatig ‘nee’ moest zeggen op lieve uitnodigingen. Niet alleen omdat ik me amper fatsoenlijk kon bewegen door al dat vocht en de daardoor verergerde bekkenklachten, maar ook omdat ik me nogal schaamde voor mijn opgeblazen voorkomen. Ik was dus vooral op mezelf en had weinig behoefte aan gezellige contacten. Ik was behoorlijk Sjaak Afhaak in die periode en daar voelde ik me vervolgens nog schuldig over ook… Ging ik zitten piekeren over wat anderen ervan zouden denken en trok ik het me aan als ik commentaar kreeg over mijn keuzes.

Ongemakkelijk gedoe

Gelukkig ging het na die tweede zwangerschap iets beter, al duurde het nog ruim 8 maanden voordat ik weer goed op de been was. Op dat moment begon ik aan een nieuwe baan en ging ik inmiddels steeds meer op pad met mini Suus. Ik voelde me steeds dichterbij mijn oude ik en was blij dat ik mijn actieve leventje weer kon oppakken. ‘Nee’ zeggen als iemand iets leuks voorstelde was veel meer naar de achtergrond geschoven, tot mijn grote blijdschap. Dat veranderde al snel toen ik 4 maanden later, op de eerste verjaardag van Suus, een tweede positieve zwangerschapstest deed. Door de hormonen kreeg ik last van depressieve klachten en neerslachtigheid. Zo maar, pats boem, van de één op de andere dag, herkende ik mezelf niet meer. Ik was onzeker, kon alleen maar huilen, voelde me onrustig en had totaal geen behoefte aan sociale contacten. Omdat ik zo met mezelf in de knoop zat en het al lastig was om te begrijpen wat mij op dat moment overkwam, ontweek ik situaties waarin ik geconfronteerd werd met vragen van anderen. Dat zou alleen maar ongemakkelijk gedoe worden, want wie zat er nu te wachten op een hormonaal ontplofte zwangere die alleen maar kon huilen? Gelukkig voelde ik me rond 24 weken wat beter, maar alsnog had ik weinig zin in sociale dingen. Op dat moment voelde ik me er wel iets minder onzeker over als ik ‘nee’ zei op een uitnodiging, maar vervolgens ging ik mezelf dan uitgebreid verantwoorden. En dat verantwoorden is precies hetgeen ik sinds die periode heb afgeleerd.

Prioriteiten stellen

Al tijdens de zwangerschap van Niene voelde ik me gelukkig beter, maar na de bevalling ging het helemaal de goede kant op. Ik viel weer af, pakte opnieuw mijn actieve leventje op en zat weer lekker in mijn vel. Maar here we are again: zwanger van baby nummer 3! Deze keer verloopt het allemaal een stuk positiever en soepeler dan de vorige keren. Toch zal ik niet beweren dat het makkelijk is: zwanger zijn en al twee kinderen hebben rondlopen. Dat is precies wat het zwaar maakt: die dames zijn zich er echt niet van bewust dat mama steeds minder puf heeft om samen op pad te gaan, buiten te spelen en Duplo huizen te bouwen op het speelkleed op de grond. Laat staan dat deze mama na een drukke dag nog zin heeft om de hort op te gaan met de verkering of vriendinnen. Nee, als ik zwanger ben, ben ik aanvoerder van team campingsmoking en past de omschrijving ‘huismus’ me het allerbest. Kon ik me voorheen behoorlijk onzeker voelen en erover gaan piekeren, is dat nu wel anders. Deze keer heb ik echter helemaal geen last van schuldgevoelens als ik weer een verjaardag of gezellige spelletjesavond afzeg. Ook maak ik me niet meer druk om het eventuele oordeel dat anderen zouden kunnen hebben over mijn afmelding. Ik weet namelijk dat dit tijdelijk is en moet nu even mijn prioriteiten stellen. En het druk maken om wat anderen vinden heb ik een tijdje geleden al afgeleerd ;) Je kunt het toch niet voor iedereen goed doen, dus kun je het beste naar jezelf luisteren. Had ik bij de eerste zwangerschap nog een tikkie teveel last van FOMO (Fear Of Missing Out), kan ik me nu prima in mijn ‘lot’ schikken en heb ik er alle vertrouwen in dat ik in augustus wel weer een gezellig dorpsfeestje meepak. ‘Nee’ zeggen: ik word er steeds beter in ;)

‘Nee’ zeggen: heb jij daar moeite mee of juist niet? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!