Kinderen opvoeden: we weten allemaal zo goed hoe dat moet, maar als we er eenmaal voor staan… Ik had een perfect plaatje in mijn hoofd en spoiler alert: daar is helemaal niets van terecht gekomen. Vandaag vertel ik open en eerlijk aan welke dingen ik mij als moeder wel eens schuldig maak. Team loedermoeder!

Dat gaat mij écht niet gebeuren!

Schreeuwende kinderen op de vloer in de supermarkt, een kind dat wegloopt uit de Hema of een kind dat weigert haar bord leeg te eten? Voordat ik zelf kinderen had, wist ik heel zeker: “als ik later kinderen heb, gaat me dat écht niet gebeuren!“. Eigenlijk schaam ik me nu met terugwerkende kracht voor die gedachte, maar ik wist op dat moment gewoon niet beter. Daarbij komt het feit dat karma een bitch is en je snapt: ik kan ze alledrie afvinken. Schreeuwend kind op winkelvloer: check! Kind loopt weg uit Hema: check! Kind weigert eten, check ennnn bonuspunten want gooide het bord ook nog van tafel. Inclusief bestek. En vlekken op mijn mooie kast. Dat gebeurde mij dus écht wel en omdat opvoeden al met genoeg strijd gepaard gaat, heb ik af en toe (lees: bijna dagelijks) gewoon echt geen zin in gezeik. Dus maak ik het mezelf makkelijk (maar laten we ook vriendlief niet vergeten). Waar ik me als moeder wel eens schuldig aan maak? Ik vertel het vandaag, maar onthoud: no children where harmed during the writing of this article.

Schermtijd? Wat is dat?

Was ophangen, bedden verschonen, eten koken: van die dingen waar je even geen kinderen bij kunt gebruiken. En zeker geen zeurende kinderen die zichzelf niet kunnen vermaken maar per se óók kleren op het wasrekje willen hangen, de schone was uit de wasmand willen trekken en net op het bed willen springen dat jij wilt verschonen. Schermtijd: een begrip waar ik immuun voor ben geworden en dat terwijl ik mijn kinderen écht niet voor de tv zou zetten hoor! Dacht het dus wel, want laat Zaza en Toto maar even vrolijk zingen en dansen, terwijl ik het record aardappels schillen verbreek of de schone handdoekenvoorraad in de badkamer weer aanvul.

Alleen maar vers!

Later als ik groot ben, zal ik mijn baby alleen maar verse hapjes aanbieden! Baby, think twice, zong ene mevrouw Dion ooit, want de baby heeft altijd honger ruim vóór het eten, ik heb nog geen tijd gehad om een voorraadje verse hapjes te bereiden óf ik heb gewoon geen zin. Conclusie: van potjes voeding worden ze ook groot en zie het kind eens smullen. Met de pot mee-eten, dat komt vanzelf!

Veiligheidsmaatregelen in huis

Als ik iets serieus neem, dan zijn het wel de veiligheidsmaatregelen in huis. Alle gekheid op een stokje, maar toen papa een paar maanden geleden het traphekje per ongeluk open liet staan en onze peuter van de trap af donderde, vond ik het echt allemaal niet zo grappig. In plaats daarvan bonkte mijn hart in mijn keel, stonden het huilen me nader dan het lachen en heb ik haar de hele dag als een havik in de gaten gehouden. Maar inmiddels zijn we een paar maanden verder en blijkt onze stopcontactbeveiliging van het niveau likmevestje. Neem bijvoorbeeld de stofzuiger: die wissel ik zo gaandeweg de route door het huis van stopcontact, maar met het uittrekken van de stekker komt gelijk dat *#!@% beveiligingsding mee. Gevolg: alle stopcontactbeveiliging zit niet ín het stopcontact, maar ligt opgestapeld in de vensterbank. In het kader van: staat nog op ons to do lijstje…

Doe maar joh…

Ik heb soms zó geen zin om mijn kind te corrigeren. Soms heb je van die dagen dat je denkt van: “wil jij graag stickers op de deur plakken? Prima, doe maar joh…“. Gewoon omdat je weet dat je oogappeltje not amused gaat reageren als jij the N-word er weer in gooit. “Nee” valt al niet heel vaak lekker bij mijn peuter, maar op sommige dagen kan ze echt door voor een Oscar-nominatie. Inclusief stervende-zwaan-scène en dito geluid. Bad, bad mom!

Vermaak jezelf maar

Respect voor de moeders die uren torens bouwen, puzzels maken en rollenspellen spelen, maar ik ben niet gemaakt om met mijn kinderen te spelen. Gelukkig vermaakt mijn peuter zich het merendeel van de dag prima en hoef ik altijd alleen maar even te helpen in de opstartfase. “Mama, kom!” en dan pak ik de Duplo of loop ik een rondje met de poppenwagen. Daarna laat ik de trotse poppenmoeder deze taak overnemen en hoor ik haar het eerste kwartier niet weer. Ondertussen trek ik mij, zonder al teveel geluid te maken, terug uit de speelhoek en bedenk me wat ik allemaal kan doen nu ze even zoet speelt. Maar soms heb je van die dagen dat ze strontvervelend zijn of zichzelf niet kunnen vermaken. Kleine hint: werp even een blik op het kopje ‘Schermtijd‘. U zei?

Omkooptechnieken

“Nog drie hapjes wortel en dan krijg je een vleesje” of “eerst de klei opruimen en dan pakt mama een koekje“. Een moeder heeft haar eigen business draaiende te houden en één van de manieren om dit een beetje soepeltjes en succesvol te laten verlopen, zijn omkooptechnieken. Dus gedraagt Bertje zich in de supermarkt, dan mag hij een snoepje uitkiezen: ik kan me niet voorstellen dat er moeders zijn die ontkennen dit te doen. Ik zet het regelmatig in omdat ik niet alle tijd, zin en geduld van de wereld heb ;)

Middagslaapje

Sinds een paar weken merk ik dat mijn peuter het middagslaapje niet altijd meer nodig heeft. Middagslaapjes zouden ze wat mij betreft moeten verplichten tot minimaal 12 jaar, want hoe fijn is dat: kind in bed, mama even tijd om iets voor zichzelf te doen. Denk nu niet in scenario’s van kopjes thee, Netflix en ontspannen op de bank, maar iets voor zichzelf als in: huishouden is calling! Nu ben ik niet heel snel overtuigd van haar ‘ik ben niet moe‘ sollicitatie, dus gaat mevrouw gewoon naar bed ’s middags. En soms ligt ze een uurtje wakker te zijn in bed, maar in dat uurtje kan ik net even iets makkelijker door mijn eigen huis bewegen dan wanneer ze beneden is. Ik ben benieuwd hoelang we dit zo gaan volhouden…

De Grote Namenshow

Bij de oudste waren we er snel uit, maar bij baby nummer 2 hadden we iets meer moeite om een leuke meisjesnaam te verzinnen. Wekenlang puzzelen, swipen en zoeken naar de perfecte naam en wat is nu de grap: ik noem ze amper bij hun naam. In plaats daarvan roep ik allerlei koosnaampjes naar ze, waar ze gewoon naar luisteren. Ohja, note to self: ik was toch die moeder die koosnaampjes de grootst mogelijke onzin vond? Juist ja!

Bij papa en mama in bed

Over het algemeen ben ik heel relaxt, meegaand en vriendelijk, maar als er iets is waar ik bloedchagrijnig van word, dan is het slaaptekort. Wij zijn gezegend met twee vrij makkelijke slapers, maar natuurlijk hebben wij ook wel eens van die nachten die je liever overslaat. Ik heb totaal geen reden om daarover te klagen, daarvan ben ik me meer dan bewust, maar áls er dan eens zo’n nacht aan zit te komen, dan maken we er gelijk korte metten mee. “Wow, opvoedskills zijn aan!“, hoor ik je denken. Dan moet ik je helaas teleurstellen, want zodra er een kind begint te huilen en de ‘hier heb je je speen weer terug‘ techniek helpt niet, dan komt deze spruit gezellig bij papa en mama in bed slapen. Dit komt zo’n één à twee keer per maand voor en ik vind het prima: allemaal slapen, iedereen blij!

Veel makkelijker dan gedacht

En daarmee komt de bottom line, want eigenlijk ben ik als moeder gewoon een stuk makkelijker dan ik van tevoren had gedacht. Relaxt moederschap, ik hou d’r van: niet denken in schema’s, moeten en ‘hoe het hoort‘, maar lekker je gevoel volgen, we zien wel wat de dag brengt en genieten van deze (meestal) gezellige chaos.

Waaraan maak jij je als moeder wel eens schuldig? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!