Opvoedtechniek: ik las er een tijdje geleden een artikel over en kwam tot de conclusie dat ik er géén heb. Vandaag vertel ik hoe ik tegen opvoeden aankijk en wat ik daarin belangrijk vind. Spoiler alert: ik doe ook maar wat! Lees je mee?
Moeder worden
Toen ik iets meer dan twee jaar geleden met mijn dikke buik op de bank hing, ging mijn brein niet verder dan dat ik moeder werd van een baby. Je weet wel, zo’n héél lief klein mensje dat tevreden in de wieg ligt te slapen. Never in my mind was het opgekomen dat het kind ook enorm kan brullen en dat het ook groter wordt. Natuurlijk begonnen wij niet zomaar aan kindjes, ik snapte heus wel dat ze kunnen krijsen als magere speenvarkens, ooit eens naar de basisschool zullen gaan en puisterige pubers zullen worden. Maar eerlijk gezegd dacht ik vooral in positieve settings waarbij opvoedskills eigenlijk geen hoofdrol speelden, omdat ik fantaseerde over kleine kindjes die héél goed kunnen luisteren. En zoet in hun perfect opgemaakte bedjes liggen, terwijl papa en mama er in serene rust boven hangen om het kleintje te bewonderen. Tja, dat is natuurlijk verre van de realiteit want eerlijk gezegd luistert mijn peuterpuber meer niet dan wel en heeft mijn baby ook heus wel haar huiluurtje. Hoe wij daarmee omgaan? Niet op een bepaalde manier of met een ijzersterke overtuiging. Nee, wij zijn van die ouders die maar wat doen. En dat gaat ons eigenlijk erg goed af.
Relaxt ouderschap tegen alle verwachtingen in
Ik ben nogal een perfectionist en een ontzettende control freak. De mensen om mij heen hielden hun hart vast en zelf verwachtte ik ook dat ik in het moederschap erg streng en punctueel zou zijn. Zo wilde ik echt niet dat mijn kind met eten ging smeren en zou ik er ook wel even voor zorgen dat mijn kind stout gedrag snel afleerde. Niets is minder waar, mensen. Zo heb ik me tijdens mijn zwangerschap nergens op voorbereid. Ik las alleen het boek ‘de Melkfabriek‘ en volgde enkele theorielessen over de bevalling. Toen Suus geboren was, vroeg ik zelfs aan de verpleging of ik haar wel uit het wiegje mocht pakken. Al doende leert men, want bij Niene wist ik al veel beter wat ik wel en niet wilde. Daar ben ik gaandeweg achtergekomen door het moederschap te ervaren en, in mijn ogen het allerbelangrijkste, te luisteren naar mijn gevoel. Hier geen streven naar een perfect dagritme of de literatuur erop naslaan of het kind wel de juiste gedragingen vertoont bij een bepaalde leeftijd. Nee, als hier yoghurt wordt gegeten ligt er meer op tafel en op de vloer dan dat er in de mond van de peuter verdwijnt. En stout gedrag? Natuurlijk corrigeer ik het wel, maar soms heb ik er gewoon echt even helemaal géén zin in. Dus is mama moe en sleep je alle schoenen uit de gang? Be my guest. Opvoeden doen we morgen wel weer ;)
Ik doe ook maar wat
Relaxt in het ouderschap staan, dat is echt niet iets wat ik vanaf het begin af aan deed. Eerst was ik een tikkeltje onzeker: “doe ik het allemaal wel goed?“. Maar na verloop van tijd leerde ik mijn kindje kennen. De kraamzorg omschreef het treffend (en hilarisch, dat dan weer wel): “Als je een mobieltje koopt, krijg je er een gebruiksaanwijzing bij. Die lees je door en je weet gelijk hoe het ding werkt. Maar stel dat de gebruiksaanwijzing er niet bij zit, dan druk je maar wat op de knopjes en na een tijdje weet je precies waar welk knopje voor is. Zo is dat met kinderen ook: probeer het zus, probeer het zo en je merkt vanzelf hoe je kind zich het meest prettig voelt!“. Liefde voor die kraamverzorgster want ze gaf daardoor eigenlijk aan dat ik moest leren op mezelf te vertrouwen en naar mijn kindje te kijken and so I did. Je weet zelf het beste wat hij of zij nodig heeft en dat Bertje van verderop misschien al een heel bord boerenkool soldaat maakt met 7 maanden is leuk, maar dat wil niet zeggen dat jouw kind dat ook moet. Ik ben zo’n moeder die in gesprek met een andere moeder bij een bepaald onderwerp denkt: “ohja, dat moet ik ook maar eens gaan doen“. En het is zo fijn om zulke moeders om je heen te hebben die ook maar wat doen. Ik appte laatst vriendin (en gastblogger) Ilse over zindelijkheidstraining. Fijn om van een andere relaxte moeder te horen hoe zij dat heeft aangepakt en tips en adviezen te krijgen. Geen mamamaffia, maar gewoon ontspannen en afgaan op je gevoel. Dat is heus niet hetzelfde als Jantje van 2 jaar een middagje alleen thuislaten. Ik leer mijn kinderen om alsjeblieft en dankjewel te zeggen, maar spring ook met de oudste op het bed of besluit dat we om half zeven nog even het zwembad opzetten in plaats van dat we naar bed moeten. De één doet het nou eenmaal anders dan de ander. Zo zijn wij fan van pyjamadag en dan staat hier de hele woonkamer op de kop. Ruimen we morgen wel weer op! Of overmorgen… Ofzo…
Hoe sta jij tegenover opvoedtechnieken? Wat werkt bij jou en waar voelen je kinderen zich prettig bij? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Opvoeden … laat ons zeggen dat je met je kind samen leeft en dat je zorgt voor de veiligheid van je kind … voor de rest kan je kind al wel veel zelf aan. net zoals met de mobiel zal je kind ook vanalles proberen en falen en weer proberen en nog eens falen en dan uiteindelijk toch succes ervaren, muziekje staat aan! prima toch, dan heeft die dat lekker zelf ontdekt. Dat is mijn opvoed techniek, zorgen voor een aangepaste omgeving en laat ze maar lekker zichzelf zijn ;) ondertussen kan ik dan relaxed een kopje koffie drinken haha
(stiekem ben ik ook heel erge fan van gentle parenting, waarbij je gewoon een liefdevolle omgeving creëert voor je kind om zelf aan de slag te gaan met groot worden, waarbij je veel praat en uitleg geeft, en er gewoon bent, zonder oordeel, samen ervaringen delen en gewoon samen leven en opgroeien)