Een week geleden werd ik ’s avonds opgenomen om te worden ingeleid. Vandaag vertel ik jullie mijn bevallingsverhaal: hoe ik van een natuurlijke bevalling met 10 centimeter ontsluiting toch nog op de OK belandde voor een spoedkeizersnede!

Afspraak voor inleiden

Suus is geboren met een keizersnede en zodoende had ik nu de keuze: wilde ik een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling? Ik ging voor een natuurlijke bevalling maar er kwamen wat hobbeltjes in de weg. Onze dame meldde zich niet vanzelf maar gelukkig kon ik ook natuurlijk bevallen op een andere manier. Bij de controle van 38 weken en 3 dagen zwangerschap spraken we met de gynaecoloog af dat ik met 40 weken zou worden ingeleid. Omdat uit de groei-echo’s bleek dat de baby aan de flinke kant was en omdat er onduidelijkheid was over de termijn, wilde ze mij niet te lang overtijd laten lopen. Zodoende mocht ik me op maandag 19 maart om 19:30 uur melden op de verloskamers.

Die maandag duurde echt ontzettend lang. Ik zorgde er wel voor dat ik genoeg te doen had, want zodra ik even rustig ging zitten, namen de zenuwen het van me over. Ik voelde gezonde spanning en hoopte dat het allemaal een beetje vlotter en voorspoediger zou verlopen dan de vorige keer. Om 18:00 uur moest ik even bellen of er wel echt plek was om te komen en gelukkig was dat zo. Eenmaal in het ziekenhuis vielen die zenuwen gelijk weg. Met een inwendig onderzoek concludeerde de verloskundige dat mijn baarmoedermond wel was verweekt, maar dat ik nog geen ontsluiting had. Er werd een ballonkatheter geplaatst en ik werd direct opgenomen. Mijn eerste nacht bracht ik door op de Moeder Kind Afdeling. De ballon gaf behoorlijke menstruatiekrampen en harde buiken maar gelukkig hielpen de warm waterkruik en paracetamol erg goed. Ik hoopte heel hard dat die krampen ook voor ontsluiting zouden zorgen! Ook deze nacht verliep als alle andere de afgelopen maanden: met weinig slaap en veel wakker liggen vanwege de bekkenpijn. Het was dus goed dat de eindstreep in zicht was.

Bevalling

Laatste keer douchen met een bolle babybuik

’s Morgens om 07:15 uur kwam de verloskundige voor een inwendig onderzoek. Ik verwachtte er niet teveel van, iets met ervaringen uit het verleden. Maar ik werd positief verrast, want de krampen van die nacht hadden wel degelijk iets gedaan en de baarmoedermond was verstreken! Zodoende werd ik verplaatst naar de verloskamers en heb daar nog een lekkere douche kunnen nemen. Inclusief doucheschuim van Rituals, want waarschijnlijk was dit de laatste keer douchen met een bolle babybuik en daar wilde ik optimaal van genieten. Ook at ik een lekker ontbijt en keek naar het nieuws op de tablet. Om een uur of 09:00 kwamen Erik en mijn moeder ook aan op de kamer waar ik lag en was ons dream team weer compleet. De vorige keer hebben die twee mij er geweldig doorheen gesleept en aangezien ervaringen uit het verleden heel veel garantie bieden voor de toekomst, wilde ik ook deze keer mijn mams erbij hebben! Rond 09:00 uur werden mijn vliezen gebroken en gaven ze mijn lichaam een tijdje de kans om het zelf op te pakken. Er gebeurde niets, dus om 11:00 uur werden de weeënopwekkers gestart. Ook startten ze met het geven van antibiotica omdat ik drager ben van GBS. Het lange wachten kon beginnen…

De weeën kwamen langzaam op gang en ik kon ze goed wegpuffen. Tussendoor had ik veel rustmomenten maar toch kwamen de weeën al snel in een mooi ritme en frequentie. De verloskundige kwam om 12:30 uur om te voelen en wat bleek: 4 centimeter ontsluiting! Wauw, zover ben ik bij Suus na drie (!) dagen niet eens gekomen dus de champagne werd bij wijze van spreken ontkurkt. Mijn praatjes waren echter van korte duur, want al snel na dit onderzoek namen de weeën in kracht toe en was ik mijn hele fijne flow kwijt. Ze hebben nog een poging gedaan om me onder de douche te krijgen maar ik kon amper op mijn benen staan: rug-, buik- en beenweeën all over. Ik was even vergeten hoeveel pijn dit ook alweer doet en hoezeer ik ook probeerde weer in mezelf te keren en ze weg te puffen: het lukte absoluut niet. En zo besloot ik om 13:30 uur dat ik NU (!!!!) een ruggeprik wilde! Op dat moment zat ik op 5 á 6 centimeter. Het ritje naar de holding, waar de ruggeprik werd gezet, was trouwens al avontuurlijk genoeg. Stel je voor dat je langs de radiologie komt, waar patiënten zitten te wachten op hun onderzoek en er komt een kermende en hoogzwangere vrouw langsgesjeesd in een ziekenhuisbed, mét dekens over haar hoofd. Je zult maar herkend worden ;) Gelukkig kregen we voorrang bij de lift en rond 14:00 uur kwamen we dan aan op de holding.

IMG 0720

Mis prikken bij de ruggeprik

Voor mijn gevoel heb ik die hele zaal bij elkaar geschreeuwd, maar volgens Erik viel dat wel mee. Ik kon echt helemaal niets meer met die weeën en ze kwamen steeds sneller achter elkaar. Ik voelde me ook niet heel relaxt bij het idee dat ik zometeen stil zou moeten zitten tijdens het zetten van die prik. Dus toen ik er net één had weggepuft en in ‘de houding‘ moest gaan zitten, verwachtte ik van de arme anesthesist dat hij even rap dat ding erin zou jassen, vóór de volgende wee om precies te zijn. Dat ging mis, want hij prikte verkeerd en ik voelde een enorme ‘explosie‘ van brand in mijn rug. Hell, een zenuw geraakt, maar gelukkig zakte dit gevoel na een paar minuten af. De beste man moest daarna zoeken of hij goed zat, terwijl ik in de tussentijd nog even drie fucking pijnlijke weeën wegpufte. Maar als die prik dan eenmaal zit: één en al genot… Wat een rust! Na een kwartiertje voelde ik nog een enkel plekje in mijn buik, maar dat was prima weg te puffen. En zo kwamen we rond 15:00 uur weer terug op de kamer, inclusief praatjes want die had ik weer hervonden. Als team ruggeprik nog een aanvoerder zoekt: ik meld me aan!

Rond 16:30 zat ik op 6 centimeter ontsluiting. Ik was dus nog niet heel veel opgeschoten, maar volgens de verloskundige zagen ze dat wel vaker rond dit punt van de bevalling. Een controle rond 18:00 uur gaf echter weinig vordering en dus werd er afgesproken dat ze rond 20:00 uur weer kwamen voelen en dan zou ik toch wel op 8 centimeter moeten zitten. Indien dit niet zo was, zou ik alsnog een keizersnede krijgen. De weeënopwekkers werden nog wat verhoogd, de ruggeprik werd wat opgespoten en zo zou ik over twee uur meer horen. Dit was het punt waarop ik eigenlijk afscheid nam van mijn ‘natuurlijke‘ bevallingsplan. Erik en mijn moeder waren iets minder pessimistisch, maar ik zei hardop: “nou, dat was het dan, we gaan over twee uur naar de OK“.

 

Keizersnede of niet?

Toen het eindelijk 20:00 uur was, werd ik ontzettend verrast toen de verloskundige zei dat ik nu op 8 centimeter zat. Ze voelde nog mee met een wee en het was echt zo: ik mocht dus gewoon ‘doorgaan‘ met deze natuurlijke bevalling. Eén en al verbazing bij mij, ik had dit echt niet verwacht en dat sprak ik ook meerdere malen uit. Jeetje, mijn lichaam had dus wel goed door hoe het moest en ik was er nu bijna! Toen kwamen ook de tranen van spanning eruit, het gevoel van ‘koudwatervrees‘ overviel me… Een kind eruit persen, dat had ik nog nooit gedaan. Wat als ik niet wist hoe dat moest? Maar de superlieve verloskundige, verpleegkundige en mijn dream team lieten me even lekker snotteren en ik kon er weer tegenaan. Op naar de eindstreep! Een uur later, om 21:00 uur, zat ik op 9,5 centimeter en voelde ze alleen nog een randje. Wow, dit was helemaal geweldig en zo anders verlopen dan ik had verwacht! Ik zei nog tegen Erik en mijn moeder dat ik er nu bijna was en dat ik nu al zo’n fijne bevalling had gehad in vergelijking met de vorige keer. Ik kreeg al wat persdrang maar nog niet constant. En dus vroeg ik aan de verloskundige wat ik nu verder kon verwachten. Ze zei dat ik vanzelf een ‘oerdrang‘ op zou voelen komen en dan zou ik maar één ding willen: persen! Daar wachtte ik dus op toen alles ineens veranderde…

Pijn, bloed en weggevallen persdrang

Ik kreeg namelijk pijn in mijn zij en die herkende ik omdat ik ooit nierbekkenontsteking heb gehad. Daar leek het ontzettend op! Het begon met één plek en een zeurend gevoel, maar binnen enkele minuten moest ik met mijn hand tegendruk geven omdat de pijn zo heftig werd, dat ik het amper kon verdragen. Een paar minuten later straalde het uit naar mijn rug en moest Erik met beide handen in mijn rug drukken om de pijn draaglijker te maken. Vervolgens straalde het door tot in mijn lies en dus drukten we snel op de bel om de verpleegkundige in te lichten. Die keek in de katheter en zag een beetje bloed. De weeën gingen in de tussentijd gewoon door, maar de persdrang werd bij iedere wee minder, tot die helemaal verdwenen was. Ondertussen was die pijn in mijn zij amper vol te houden en had ik de gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige aan mijn bed staan. De gynaecoloog gaf al snel aan geen enkel risico te willen nemen en dus een keizersnede te willen uitvoeren. In verband met de vorige keizersnede, had ik verhoogde kans op het scheuren van de oude littekens. Ik was allang blij dat hier zo alert op werd gereageerd en dus werd ik klaargemaakt om naar de OK te gaan. Weeënopwekkers werden afgekoppeld, ik moest naar een ander bed en binnen 10 minuten vertrokken we daar naartoe. Even schakelen, nog een laatste huilbui en vaarwel zeggen tegen mijn natuurlijke bevalling en dan: gaan met die banaan! Die baby moet eruit!

IMG 0721

Op dat moment was dat mijn enige gedachte: “die baby moet eruit! Levend, gezond en wel!“. Schakelen van een natuurlijke bevalling naar een keizersnede bij 6 centimeter, vervolgens terug naar de natuurlijke bevalling en dan, met de eindstreep in zicht, weer terug naar de keizersnede. Ik verbaasde me erover hoe rustig ik mezelf hier onder voelde. Bij de zorgverleners was bekend dat ik EMDR heb gevolgd in verband met de vorige ervaring op de OK. Ze hebben dit echt geweldig opgepakt: eenmaal op de OK werd heel uitgebreid verteld wat er gebeurde en er bleef de hele tijd iemand bij mij. Toen ik eenmaal klaar lag voor het echte werk, werd Erik erbij gehaald en begonnen ze met snijden. Vlak voordat het hoofdje werd geboren, ging het groene doek naar beneden en heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe Niene op 20 maart 2018 om 23:29 uur uit mijn buik werd getild. Wat een bijzonder moment, wat een ongelooflijk wonder! Hoewel ik van te voren bang was om hier naar te kijken, ben ik nu zo ontzettend blij dat ik dit wel heb gedaan! Niene werd meegenomen voor de eerste check door de kinderarts, trotse papa Erik ging natuurlijk mee, terwijl er iemand bij mij bleef en me informeerde over wat er allemaal gebeurde. Daarna kwam Erik terug met Niene en mocht ze de hele tijd op mijn borst liggen. Op een gegeven moment werd me dat iets te zwaar (negen pond op je borstkas ademt niet heel handig, haha) en toen nam Erik Niene over, maar bleef nog steeds bij mij zitten. Toen ze eenmaal klaar waren, nam Erik Niene mee om verder aangekleed te worden en ik moest nog even op een ander bed geschoven worden. Eenmaal op de verkoever kreeg Niene haar eerste flesje. Omdat ze zo’n hoog geboortegewicht had, moesten de eerste 24 uur glucosewaarden bepaald worden om te kijken of die allemaal in orde waren. Na het flesje gingen we terug naar de kraamafdeling en konden we rond 01:30 uur onze familie op de hoogte stellen van de geboorte van ons tweede meisje!

IMG 0744

IMG 0768

IMG 0782

Een geweldige en positieve bevalling

Wat heftig!” is een reactie die ik in de afgelopen week veel heb gekregen. Ik heb het echter helemaal niet als heftig of negatief ervaren. Voor mij was dit al een droombevalling: mijn lichaam heeft laten zien dat het in staat is om tot 10 centimeter ontsluiting te krijgen. Deze bevestiging had ik echt nodig, het hele proces nog een keer doormaken was voor mij zo belangrijk! Dat het toch nog geëindigd is in een keizersnede, daar ben ik alleen maar heel blij om. Dat ik op tijd pijn kreeg, signalen die erop wezen dat er iets mis zou kunnen zijn. Want op het moment dat ik op de OK tafel lag, was er niks mis, maar wat was er gebeurd als ik wel was gaan persen? Gelukkig is alles nu rustig en zonder alarmbellen verlopen: gezonde mama, gezonde baby! Mede door de zorg en aandacht van de gynaecoloog, verloskundige, verpleegkundigen en lieve Erik en m’n mams, was de geboorte van Niene een hele mooie en kijk ik er alleen maar positief en dankbaar op terug!

Wil je reageren op mijn bevallingsverhaal? Of wil je je eigen bevallingsverhaal doen op mijn blog? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter. Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

Liefs Karin