Mijn bevallingsverhaal: de geboorte van Linn

Naarmate die datum dichterbij kwam, begon ik toch wel wat zenuwen te voelen. Twee keer dacht ik dat ik weeën had, maar dit zakte weer af. En zo werd het dinsdag 26 mei. Zoals je wellicht gelezen hebt in mijn laatste zwangerschapsupdate, waren de dagen ervoor volgepland met schoonmaken, opruimen, de kinderen naar opa en oma brengen en de hond bij het pension afleveren. We lagen laat in bed en ik sliep, net als in de voorgaande weken, maar een paar uurtjes. Omdat ik nuchter moest zijn voor de operatie, mocht ik tot 2 uur voor de opnametijd nog iets drinken. Ik zette een kop thee met heel veel suiker in de hoop dat ik niet flauw zou worden. Ondertussen was ik behoorlijk zenuwachtig, want hoe gek is het om nu rustig een kopje thee te drinken terwijl ik aan het eind van de ochtend onze dochter misschien al ontmoette? Ik vond het allemaal heel onwerkelijk en werd er ook wel emotioneel van. De hormonen deden in ieder geval hun werk, haha! Ik was natuurlijk veel te vroeg wakker en omdat we al snel alle ziekenhuis musthaves hadden verzameld, hield ik ’tijd over’. Dan maar Netflixen! Ik heb dus nog op m’n dooie gemakje een aflevering van Virgin River zitten kijken. Tja, wat moet je anders doen als je over een paar uurtjes opnieuw mama wordt? Me-time: check!

Rond kwart voor acht stapten we in de auto, gewapend met vluchttassen en maxi-cosi. Vanwege de coronamaatregelen moesten we, eenmaal bij het ziekenhuis, eerst door een triagetent waarna we ons mochten melden bij de receptie. Gek hoor, kom je je even melden voor de geboorte van je kind! Eenmaal binnen checkte ik mijn telefoon: 4 gemiste oproepen. “Oh nee“, schoot door mijn hoofd,”straks is de planning gewijzigd en moeten we nog langer wachten…“. Niets was minder waar: er was iemand uitgevallen die ’s nachts al weeën had gekregen. En dus waren we ineens heel snel aan de beurt! We mochten meteen meelopen met de verpleegkundige voor het opnamegesprek, waarbij ze enkele vragen stelde en ons vertelde wat we de komende uren konden verwachten. Vervolgens mochten we plaatsnemen in de wachtkamer, waar Erik een kopje koffie dronk. Veel tijd om dit op te drinken had hij niet, want daar kwam alweer iemand aan om ons op te halen. Nog even wat laatste buikfoto’s in mijn eigen kleding en daar gingen we, op naar de voorbereiding op de keizersnede. Er stond al een ziekenhuisbed voor me klaar en ik mocht opnieuw wat vragen beantwoorden. Daarna kreeg ik een charming ziekenhuishemd aan, werd er een infuus geprikt en kwam de anesthesioloog om te melden dat we over een minuut of 10 aan de beurt waren. Daar kwamen de waterlanders weer: ik was best gespannen voor de ruggenprik en het was ook zo’n realisatiemomentje: nog even en we hebben onze dochter gewoon in onze armen! Ik blijf het zeggen: zo onwerkelijk! Het is net alsof je een berichtje krijgt over wanneer de pakketbezorger aan de deur staat, haha. De kraamverpleegkundige liet ons nog even naar het hartje luisteren en we maakten de laatste bolle buik foto’s. Ik beleefde het allemaal in een soort roes en vond het dus maar wat gek toen we dan echt met het bed richting de OK gingen. Erik moest via een andere ruimte naar binnen dus we gaven elkaar een kus en een high five en ik zei: “let’s go!“