Wekenlang leefden we toe naar dé datum: 26 mei 2020. En toen was het ‘ineens’ zover: de dag van de keizersnede! Vandaag vertel ik mijn bevallingsverhaal: de geboorte van Linn. Lees je mee?
Derde keizersnede
In de zwangerschapsupdates en op social media heb ik het wel vaker benoemd: mijn derde zwangerschap vlóóg voorbij. Vanaf het begin was duidelijk dat ik deze keer een keizersnede zou krijgen. Bij Suus ben ik ingeleid en dat eindigde in een spoedkeizersnede, bij Niene hetzelfde verhaal. In mijn ziekenhuis werd me afgeraden om überhaupt een poging te doen om vaginaal te bevallen met het oog op de laatste keer en dus plande de arts rond 34 weken een datum voor mijn derde keizersnede. Met allerlei digitaal ingevulde vragenlijsten meldde ik me bij de secretaresse, die direct belde met de opname. Mijn keizersnede mocht gepland worden vanaf 39 weken, dat viel in mijn geval op een zaterdag. Ik kreeg te horen dat dinsdag 26 mei de eerstvolgende mogelijkheid was, of ik het daarmee eens was? Ja hoor, buiten iets bijzonders zou 26 mei 2020 dus de geboortedatum van ons meisje worden. Bij een zwangerschapsduur van 39 weken en 3 dagen, een mooie termijn. Het aftellen kon beginnen…
Onwerkelijk
Naarmate die datum dichterbij kwam, begon ik toch wel wat zenuwen te voelen. Twee keer dacht ik dat ik weeën had, maar dit zakte weer af. En zo werd het dinsdag 26 mei. Zoals je wellicht gelezen hebt in mijn laatste zwangerschapsupdate, waren de dagen ervoor volgepland met schoonmaken, opruimen, de kinderen naar opa en oma brengen en de hond bij het pension afleveren. We lagen laat in bed en ik sliep, net als in de voorgaande weken, maar een paar uurtjes. Omdat ik nuchter moest zijn voor de operatie, mocht ik tot 2 uur voor de opnametijd nog iets drinken. Ik zette een kop thee met heel veel suiker in de hoop dat ik niet flauw zou worden. Ondertussen was ik behoorlijk zenuwachtig, want hoe gek is het om nu rustig een kopje thee te drinken terwijl ik aan het eind van de ochtend onze dochter misschien al ontmoette? Ik vond het allemaal heel onwerkelijk en werd er ook wel emotioneel van. De hormonen deden in ieder geval hun werk, haha! Ik was natuurlijk veel te vroeg wakker en omdat we al snel alle ziekenhuis musthaves hadden verzameld, hield ik ’tijd over’. Dan maar Netflixen! Ik heb dus nog op m’n dooie gemakje een aflevering van Virgin River zitten kijken. Tja, wat moet je anders doen als je over een paar uurtjes opnieuw mama wordt? Me-time: check!
Voorbereiding op de keizersnede
Rond kwart voor acht stapten we in de auto, gewapend met vluchttassen en maxi-cosi. Vanwege de coronamaatregelen moesten we, eenmaal bij het ziekenhuis, eerst door een triagetent waarna we ons mochten melden bij de receptie. Gek hoor, kom je je even melden voor de geboorte van je kind! Eenmaal binnen checkte ik mijn telefoon: 4 gemiste oproepen. “Oh nee“, schoot door mijn hoofd,”straks is de planning gewijzigd en moeten we nog langer wachten…“. Niets was minder waar: er was iemand uitgevallen die ’s nachts al weeën had gekregen. En dus waren we ineens heel snel aan de beurt! We mochten meteen meelopen met de verpleegkundige voor het opnamegesprek, waarbij ze enkele vragen stelde en ons vertelde wat we de komende uren konden verwachten. Vervolgens mochten we plaatsnemen in de wachtkamer, waar Erik een kopje koffie dronk. Veel tijd om dit op te drinken had hij niet, want daar kwam alweer iemand aan om ons op te halen. Nog even wat laatste buikfoto’s in mijn eigen kleding en daar gingen we, op naar de voorbereiding op de keizersnede. Er stond al een ziekenhuisbed voor me klaar en ik mocht opnieuw wat vragen beantwoorden. Daarna kreeg ik een charming ziekenhuishemd aan, werd er een infuus geprikt en kwam de anesthesioloog om te melden dat we over een minuut of 10 aan de beurt waren. Daar kwamen de waterlanders weer: ik was best gespannen voor de ruggenprik en het was ook zo’n realisatiemomentje: nog even en we hebben onze dochter gewoon in onze armen! Ik blijf het zeggen: zo onwerkelijk! Het is net alsof je een berichtje krijgt over wanneer de pakketbezorger aan de deur staat, haha. De kraamverpleegkundige liet ons nog even naar het hartje luisteren en we maakten de laatste bolle buik foto’s. Ik beleefde het allemaal in een soort roes en vond het dus maar wat gek toen we dan echt met het bed richting de OK gingen. Erik moest via een andere ruimte naar binnen dus we gaven elkaar een kus en een high five en ik zei: “let’s go!“
Daar is ze dan!
Wat ik zo ontzettend fijn vond, was dat er echt moeite werd gedaan om rekening te houden met mijn spanning voor de ruggenprik. Bij Niene is er een keer mis geprikt en ik ben nog steeds onder de indruk van hoeveel pijn dat deed. Daarbij schoot ik van schrik rechtop en dat wilde ik nu hoe dan ook voorkomen. Ze namen echt de tijd voor het zetten van de prik en ik werd er heel goed doorheen gebabbeld. Ik voelde er amper iets van en toen de prik eenmaal zat, voelde ik al snel een warme golf door mijn benen trekken. Ik mocht gaan liggen, er werd een soort ’tent’ om me heen gebouwd en mijn buik werd ontsmet en afgeplakt met een grote ‘sticker’. Daarna moesten we even wachten zodat de verdoving kon inwerken. Vervolgens kwam Erik bij mij zitten en konden de artsen beginnen! Omdat dit de derde keizersnede was, duurde het langer voordat het moment suprême daar was. En zo kletsten we over van alles en nog wat: over de grote zussen, werk, corona en wat al niet meer. Dat doe je dus terwijl je kind binnen enkele minuten geboren wordt, haha! Op een gegeven moment mocht het doek naar beneden en werd ons meisje uit mijn buik getild. Daar is ze dan!
Goede start
Wauw, wat prachtig en tegelijkertijd zo onwerkelijk om mee te maken! Een derde dochter, ze begon direct te huilen terwijl wij door het scherm kennismaakten. Ze deed haar oogjes open en na een paar minuten werd de navelstreng doorgeknipt. Er werd gevraagd hoe we haar gingen noemen: Linn Liva. De kinderarts checkte haar en omdat ze een goede start maakte, mocht ze direct op mijn borst komen liggen. Ondertussen begonnen de artsen met schoonmaken en hechten, wat ik na een minuut of tien echt begon te voelen. Een scherpe pijn die steeds duidelijker werd. Toen ik dit aangaf bij de anesthesioloog, kreeg ik al gauw aanvullende pijnstilling in de vorm van morfine. Ik werd daar lekker loom van en voelde vrijwel direct geen pijn meer. Wel nam Erik Linn van me over, want ik was behoorlijk overweldigd van alles en bang om haar te laten vallen. Uiteindelijk heeft de keizersnede een uur en een kwartier geduurd en hoorde ik achteraf van de gynaecoloog dat er behoorlijk wat verklevingen en littekenweefsel zat. Eenmaal ‘dicht’ kreeg ik nog een morfine injectie en vervolgens werd ik van de operatietafel naar het bed verschoven. Klaar!
Moedergevoel
Erik was inmiddels al met de kraamverpleegkundige in een andere ruimte bezig om Linn te wegen, te meten en aan te kleden. Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht, waar ze na ongeveer 20 minuten bij mij kwamen. Ik mocht Linn haar eerste flesje geven, maar zoals je aan de foto ziet was ik behoorlijk duf van de morfine. We kregen een waterijsje (heerlijk!) en nadat de observaties verder goed bleken, werden we naar de kraamafdeling gebracht. We besloten, na de feestelijke beschuit met muisjes, om eerst een dutje te doen en daarna pas onze familie en vrienden op de hoogte te stellen. Ik kon amper mijn ogen open houden, maar toch viel ik niet in slaap. Al vanaf het moment dat Erik haar op de OK op de arm had, maakte Linn een kreunend geluid. Ik bleef maar vragen of dat wel goed was, of ze nog wel ademde en het zat me helemaal niet lekker. Dat dit een gevolg zou hebben voor de rest van de dag en dat mijn moedergevoel het juist had, daarover vertel ik meer in een kraamweekupdate die je binnenkort leest op de blog. Ik kijk terug op een fijne derde keizersnede en ben heel blij dat alles zo relaxt en voorspoedig is verlopen. Het was opnieuw een onwerkelijke ervaring, maar deze keer heb ik alles heel bewust meegemaakt en dat was perfect!
Een dikke proficiat en zo blij dat alles goed is verlopen! Spannend.. kan niet wachten op ‘deel 2’ van het verhaal.
Van harte gefeliciteerd met jullie derde dochter Linn Liva (schitterende namen). Ik hoop met heel mijn hart dat alles goed gaat met jullie dochter Linn. Ik vond de laatste zinnen van je verhaal best spannend. Veel geluk met jullie dochter en zusje. Neem de tijd voor je herstel en geniet samen met je gezin van deze nieuwe wereldburger.
Mijn zoontje kreunde ook nogal na de bevalling. Dat was mijn eerste dus ik had geen idee. Achteraf wel heel zielig natuurlijk. Wat fijn dan alles zo goed is verlopen.
liefs
Gefeliciteerd met jullie prachtige dochter!